ความรู้สึกหน่วงๆเวลาที่เขาไม่อยู่อยากจะอยู่ก็ทรมารคิดถึงตลอดอยากจะไปต่อก็เหนื่อยไม่รู้จะไปได้ถึงไหนอยากจะจบก็จบไม่ได้..เป็นเด็กตจว.คนหนึ่งมีพี่ชายหนึ่งคนพ่อแม่แยกทางกันแต่เด็กผมก็อยู่กับแม่แต่ก็เหมือนไม่ได้อยู่แม่ไปทำงานในกทม.และเหมือนอยู่กินกันผู้ชายคนหนึ่งเขาให้เรียกเขาว่าเตี๋ยตอนนั้นก็คิดว่าคงเป็นชื่อเขาหนึ่งปีแทบนับหน้าครั้งที่เจอกับแม่ได้..ผมโตขึ้นม.4แม่บอกทำหน้าที่ได้ไม่เต็มร้อย..ผมก็บอกให้กลับมาอยู่บ้านเราเถอะแม่ก็บอกอีกแปปนึง..ไม่นานจากนั้นหลายเดือนแม่ก็เสียเพราะอุบัติเหต..ป้าคุยโทรศัพท์กับลูกแกบอกแม่ผมตายผมยังไม่ร้อง..ในหัวมันมืดดับไปหมดจะไปหาก้ยากอีกช่วงโควิดระบาดกลายเป็นผมทำเหมือนแม่ไม่ได้เสียไป..แต่เดินทางไปสักที่ที่ไกลๆความรู้สึกเหมือนฟางเส้นสุดท้ายขาดพยายามนึกถึงช่วงเวลาต่างๆแต่..จำไม่ได้ภาพที่จำได้มีแค่รอยยิ้ม นอนคิดถึงเผื่อว่าจะฝันเจอบ้างก็ยังดี
ปล.เคยเจอคนพิมพเกี่ยวกับความฝันเวลาเราเก้บเอาเรื่องบางเรื่องจนนำกลับไปคิดจนฝันแต่นัจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยฝันถึงเเม่เลย เราเป็นคนยังไงกันแน่