เมื่อก่อนเรากับแฟนอยู่จังหวัดเดียวกัน ไปเที่ยวด้วยกัน แต่ทำตุ๊กตาที่ซื้อให้วันแรกหาย เขาไม่เคยถ่ายรูปเราเลยสักรูป เรารู้สึกว่าทำทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว เขาไม่เคยแท็กลงสตอรี่ ต้องเป็นเราที่นั่งตัดคลิปตัวเองให้เขาลงสตอรี่แล้วแท็กเรา เรามีปัญหาสุขภาพจิต 2-3ปี เขาสัญญาตลอดว่าจะไปหาหมอด้วยกัน แต่สุดท้ายมีข้ออ้าง หนักสุดๆที่เราพยายามฆตต. เรานอนรพ.4-5วัน แต่เขาแทบจะไม่ทักหาเลย เขาบอกจะมาอยู่เป็นเพื่อนแต่เขาก็ไม่มา ให้เหตุผลว่าเขาไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาลแล้วก็กลัวผี ช่วงนั้นชีวิตถาโถมจนต้องกลับจังหวัดบ้านเกิด และเราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เดทครั้งที่2 แต่เขาจะทำเป็นเหมือนว่าสิ่งที่เราเจอมันหนักน้อยกว่าที่เขาเจอ บางทีเวลาเราเครียดจริงๆ เขาบอกว่าเราคุยกับเขาได้ทุกเรื่องแต่เขาเลือกที่จะติดเล่นจนไร้สาระ แล้ววนมาที่ว่า “ชีวิตเราแย่กว่าเธออีก” แล้วเราก็กลายเป็นผู้รับฟังโดยปริยาย กลายเป็นเราไม่กล้าระบายอะไรใส่ใครเลยนอกจากนักจิต

คำถามคือ เราควรบอกเลิกเขาไหม เพราะลึกๆก็รู้สึกดีที่แบบคนอื่นมองมาว่าคู่เราน่ารัก แล้วก็บางทีเขาก็น่ารักในบางครั้ง เราควรจัดการอะไรในความสัมพันธ์ที่เราเป็นผู้ให้จนกลายเป็นว่าจากการเต็มใจให้ เป็นการที่เราต้องให้เขาเพราะเราเคยให้ แต่มันไม่เต็มใจจริงๆ

ทุกวันนี้ที่ยังสับสนกับความสัมพันธ์นี้เป็นเพราะเราที่อยากถูกรัก เพราะบางทีเขาก็ทำอะไรที่ธรรมดา แต่น่ารักสำหรับเรา เราคิดวนๆไปว่า ถ้าเราเลิกกับเขา เราอาจจะรู้สึกไม่มีใครรักเรา เพราะแม้แต่ตัวเราเอง เรายังไม่ได้รักเลย

ปล.อย่าพิมพ์แรงมากนะคะ