สวัสดีค่ะ หนูอยากมาเล่าประสบการณ์ความรักครั้งหนึ่งที่เกิดขึ้นกับหนูค่ะ เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่าหนูเป็นโลกใบที่2ค่ะ เราเจอกันในที่ทำงานค่ะ เขาเข้ามาในตอนที่หนูไม่เหลือใคร เขาเป็นทุกอย่างให้ หนูได้รับในสิ่งที่หนูไม่เคยได้ และไม่เคยรู้จัก คือความรักค่ะ หนูไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ใช้ชีวิตตัวคนเดียวจนได้มาเจอเขา เราแอบคบกันได้ประมาณ3เดือนค่ะ เขาเลิกกับแฟนเขามา เพราะหนูท้อง แรกๆชีวิตรักของเราดีมาก แต่เขาก็ยังแอบคุย แอบไปหาแฟนเก่าเขา โดยอ้างกับหนูว่าไปหาครอบครัว กลับไปนอนกับญาติ ไปทำธุระกับญาติ จนหนูได้มารู้จากปากของครอบครัวเขาว่าเขาไม่เคยกลับไปที่บ้านเลย เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น หนักขึ้นถึงขั้นใช้ความรุนแรงทำร้ายกัน และทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาจะกลับไปหาแฟนเก่า ซึ่งหนูเงียบมาตลอด เขาเคยขอเลิกกับหนูแต่ตอนนั้นหนูรักเขามาก จนไม่มีสติที่จะรักตัวเอง หนูตัดสินใจทำสิ่งที่เสียศักดิ์ศรีที่สุด คือกราบเท้าขอร้องให้เขาอยู่ แต่สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันและเขาก็กลับไปอยู่ในที่ของเขา ส่วนหนูที่ป่วยเป็นซึมเศร้าอยู่แล้วหนูเครียดมาก ผ่านไป1เดือนผู้หญิงคนนั้นยังทักมาด่าหนูว่าไปแอบคุยกับคนของเขาอยู่ และสุดท้ายลูกหนูหลุดไป เขาทะเลาะกัน จนเรากลับมาคบกันอีกครั้งมันก็ดีในระยะนึง แต่เขายังแอบคุยกันเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ไปหากัน เขาบอกว่าแค่คุยตามประสาพี่น้อง ที่เคยอยู่ด้วยกันมา หนูได้แต่เงียบและไม่พูดอะไร ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง ดูแลเขา รักเขาแบบไม่มีเงื่อนไขอะไร ใช้ความอดทนทั้งหมดที่มี เพราะคิดว่าสักวันนึงเขาคงมองเห็นทุกอย่างที่หนูทุ่มเทให้เขาไป และเขาจะรักหนูบ้าง จนนานวันเข้าเขาคุยกันเยอะขึ้น สงกรานต์ที่ผ่านมาเขาไปเที่ยวด้วยกัน ส่วนหนูนอนรออยู่ห้อง เขาเปิดตัวกันในโลกออนไลน์ ทั้งที่นอนอยู่ข้างหนู ซื้อของใส่คู่กัน บอกรักบอกฝันดีกันทุกคืน แต่หนูที่นอนอยู่ข้างๆไม่เคยได้รับอะไรแบบนั้นเลย ฝ่ายนั้นยื่นข้อเสนอให้หนูว่าขอให้เขาไปค้างด้วยอาทิตย์ละครั้ง หนูตอบตกลงเขาไป เขาโทรคุยกันทั้งที่มีหนูนอนฟังอยู่ข้างๆ หนูได้แต่เงียบและเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ จนหนูได้มารู้ว่าเขาลาออกจากที่ทำงาน เพื่อไปทำที่เดียวกันกับคนเก่า โดยที่เขาไม่บอกหนูสักคำ หนูรู้เพราะแอบเห็นแชทที่เขาคุยกันว่าเขียนใบลาออกแล้ว นี่เป็นจุดที่หนูรู้สึกว่าโอเค พอแล้ว มันไปต่อไม่ได้แล้วจริงๆ แต่ใจก็ยังไม่เเข็งพอที่จะออกไปจากเขาได้จริงสักที มันเจ็บปวด มันทรมานมากกว่าจะหลับตาลงในแต่ละวัน หนูคิดถึงแต่ภาพที่เราเคยมีความสุข มันดีจนเหมือนฝันเลยค่ะ แต่พอต้องทุกข์ มันก็ทุกข์เหลือเกิน ที่ผ่านมาตลอดเวลาที่เขาอยู่กับหนูค่าห้อง ค่าผ่อนโทรศัพท์ ค่าของใช้จิปาฐะต่างๆ หนูรับผิดชอบคนเดียวทั้งหมด 2เดือนที่ผ่านมาเงินหนูไม่พอใช้ หนูขอให้เขาโอนค่าห้องช่วยหนู 1500 ที่เหลือหนูจ่ายเองเขากลับบอกว่ามีแต่เขาที่โอนให้หนู หนูไม่เคยโอนเงินให้เขาเลย เงินเดือนเขาหนูปล่อยให้เขาเก็บไว้ตลอด เพราะหนูคิดว่าให้เขาเก็บไว้สร้างอนาคตของเรา แต่พอเขากลับไปหาคนเก่าเขา4วัน เงินเก็บทั้งหมดที่เก็บด้วยกันมาหลายเดือนหายไปหมด หนูเครียดจนไม่อยากทำงาน ไม่อยากมีชีวิตต่อตอนนี้เรื่องของหนูก็ยังค้างคาอยู่ ยังไม่รู้ว่าจะเป็นไปในทางไหน ถ้าจะมีสักคนที่ผิด ก็คงเป็นตัวหนูที่เอาตัวเองเข้าไปแทรกกลางในความสัมพันธ์ของคนอื่นตั้งแต่แรก ที่หนูมาเล่าในวันนี้เป็นเพราะหนูอยากให้เรื่องราวของหนูได้เป็นข้อคิดสำหรับใครบางคนที่กำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน หรือใครที่กำลังเป็นมือที่สามของใคร ว่าต่อให้ได้เขามาแต่เวรกรรมมันตามสนอง ไม่มีความสุขหรอกค่ะ รีบถอยก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เจ็บก็คือตัวเราเองทั้งนั้นค่ะ