ตอนเด็กๆ พี่สาววัย20กว่า ทำงานอยู่ในเมือง นานทีมาเยือมยืน แม่หรือป้าขอเรา

ทุกครั้งก่อนถึงบ้านป้าก่อนจะมีบ้านญาติ
เป็นทางผ่านติดถนนใหญ่  

ทุกครั้งนินทาว่า ซื้ออะไรมา  รีบขนไปบ้าน
แม่ เหมือนกลัวแย่งกิน


อะไรประมาณนั้น
เราว่า
วัยนี้เป็นวัยถูกคนนิทามากสุดละ
พอพี่เขามีเงินเก็บเงินซื้อบ้าน
เดี๋ยวครอบครัวที่มั่นคง  แฟนพี่เขาทำงานเก่ง ใจดี  พี่สาวญาติเราเก็บเงินเก่ง
ทำงานเก่ง
เดี๋ยวนี้เขามา พอมีเงิน นานทีมาเยือน
ญาติ พี่น้องเลี้ยง ของกินเป็นครั้งเป็นคราว




นี้สรุปคนวัยนี้มักถูกว่าขี้งกเสมอในสายตาคนรอบข้าง ความเป็นจริงวันนั้น
ทำำงานยากละหาที่ทำงานดีไม่toxicก็ว่าเก่งละ    ค่าใช้จ่ายเยอะ
ที่หลายคนคิดว่างกแล้วตนเอง แบ่งอะไรให้เขายัง    



แต่สำหรับเราถึงถูกมองว่ายังไง
แสดงสมองเขาคิดดีไม่ได้

เราเช่นกันต่อให้ว่ายังไงตอนลำบากใช่ว่าเขาสนใจ ขนาดโดนนิทา
บอกว่าเรื่องธรรมดา  บ้าไรขั้นtoxic


สำหรับเราว่า การจะให้อะไรใครไม่ควรพร่ำเพรื่อ

พอประมาณ  ในทุกสถานะ

ไม่ซื้อเลี้ยงเลยทั้งที่เราพึ่งให้ของวันเกิดหลักพัน


แล้วมันจำเป็นหรอว่าที่เราต้องซื้อของกินให้ตลอด  
ี

นั้นทำให้เราไม่สนใจคนพูดว่า
ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลย
เราประสบสถานการณ์คล้ายกับพี่สาว

ในวัยที่เรายังลำบากมาก
ได้วันละ300ไม่ใช่3000
ถึงจะได้กลัวคนอื่นจะคิดยังไง
แล้วชื่ออะไรเพื่อลดคำด่าว่างก


บทเรียนนี้สอนให้รู้
ว่า
คนเราจะให้อะไร มันคือถึงเวลา
ความสมเหตุสมผล
ให้แต่พอดี    พอควร  
สำหรับเราไม่น่าเกลียดนะ
ถ้าเจอผู้ชายดีๆๆ เรามีความรู้สึกอยากให้ด้วยความเต็มใจ  เพราะเราอยู่กับเขาแล้วสบายใจ  
วงเล็บต้องอยู่ในสถานะ สามี

จะพิเศษหน่อย ตามดุลยพินิจ