ผมไปกางเต็นท์นอนคนเดียวที่จุดชมวิวภูลังกา ใน อช.ภูลังกา จ.พะเยา คนเดียว
ในตอนกลางวันถึงเย็นมีคนมาถ่ายภาพบ้างสองสามคน
แต่ในที่สุดตอนเย็นก็มีผมคนเดียว
ยุงล้อมเต๊นท์เต็มไปหมดเลยไม่กล้าออกนอกเต็นท์กลัวยุงหาม
ผมเริ่มสวดนะโมสามจบแล้วนั่งสมาธิก่อนแบบสมถกัมมัฏฐาน แล้วจึงมาเริ่มพิจาณาลมหายใจเข้าออกแบบวิปัสสนากัมมัฏฐาน เมื่อจบการนั่งวิปัสสนากัมมัฏฐาน ผมก็อุทิศกุศลให้กับสรรพสัตว์ทั่วจักรวาฬ ครับ
ตอนนอน มีความรู้สึกกลัวขึ้นมา ปกตินอนกางเต็นท์คนเดียวหลายๆที่ก็ไม่เคยรู้สึกกลัว
หลังจากเรียนพระอภิธัมมัตถสังคหะจากยูตู๊บมาสองรอบแล้ว ก็เลิกท่องคาถาชินะบัญชร เลิกท่องคาถาต่างๆ เมื่อรู้สึกกลัว
แต่ผมนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า ความกลัว ก็เป็น อกุศลจิต 
ผมก็พิจารณาความกลัวที่เกิดขึ้นว่าเป็นเพราะอะไร อ๋อ เป็นเพราะว่าการมีตัวตนใหญ่นี่เอง
ดังนั้น ผมจึงพิจารณาว่า ตัวตนของผมมีค่าเท่ากับมด โดนเหยียบโดนบี้ก็ไม่เป็นไร ไม่มีค่าอะไร 
เมื่อพิจารณาได้ว่ามีค่าแค่มด
ความกลัวที่เกิดขึ้นก็หายไป
นอนหลับอย่างมีความสุขตลอดคืนครับ
---
ประสบการณ์ดีๆที่เจอมากับตนเองครับ