ถ้าถามว่าคิดไหมกับเรื่องนี้ก็คิดค่ะแต่ความรู้สึกคือมันไม่สนอะไรแล้วค่ะมันพอกันทีกับชีวิตไม่ได้คิดถึงว่าถ้าเราตายครอบครัวจะรู้ยังไงส่วนเรื่องเพื่อนก็ไม่มีค่ะตอนแรกคือได้เล่าประสบการณ์ไปมีคนหลายคนที่งงกับการพิมพ์ของเราเพราะเราพิมพ์ผิดลืมบ้างเพราะด้วยความที่ตอนนั้นจิตใจมันตกทำให้เราอาจจะพิมพ์ผิดบ้าง เวลานั่งใจก็ลอยมันหมดกำลังใจแล้วค่ะเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเคยทำร้ายตัวเองแต่ไม่เคยบอกครอบครัวและไม่มีใครรู้เราไม่ต้องการให้ใครยุ่งนอกจากบอกเล่านอกจนคนที่ยังรับฟังเราอยู่เพราะเราเบื่อกับชีวิตแล้วถูกเพื่อนบูลลี่มา1ปีคนอื่นก็พูดว่าอย่าไปแคร์เราก็ทำได้ก็แค่ไม่สนแต่ก็กลับมาร้องไห้ที่บ้านแล้วมันไม่มีความสุขเลย หนังตลกก็ไม่ช่วยบางทีก็มักจะเขียนความรู้สึกออกมารู้สึกกลัวกับบางคำพูดที่บางคนพูดออกมาถึงจะพูดดีแต่มันพูดยากค่ะเหมือนคำพูดมาเรียกว่าอะไรสักอย่างแล้วก็รู้สึกแย่ร้องไห้ออกมาหรือจะเรียกว่าทำเป็นอ่อนไหวก็ได้ค่ะมันห้าม
ไม่ได้