สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องที่อยากจะมาเล่า และ มาบอกเตือนสติให้กับคนที่กำลังทำผิดกับคนที่ตัวเองรักเพราะอดีตมันจะไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้
เราอายุ 24 ปีค่ะ และแฟนเราอายุ 28 ปี เราเจอกันที่บริษัทแห่งหนึ่ง ที่จังหวัดสมุทรปราการ เขาเป็นคนมาจีบเราและคอยชวนเราไปกินข้าวไปนู้นนี่ เขาเป็นผู้ชายที่สุภาพบุรุษมากๆ เราไปกินข้าวด้วยกันทุกวันจนเรารู้สึกรักและรักมาก กับการใส่ใจความดีของเขา จนมาวันนึงเขามาบอกเราว่า เขาจะต้องไปทหารไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่และไม่รู้ว่าเรายังอยากจะรอเขาไหม ใช่ค่ะ ใจเราสั่นมากเราตั้งตัวไม่ทันเพราะเรารักเขาและผูกพันธ์กับเขาไปมากๆแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ เรารักยังไงเราก็จะรอ และเราก็รอเขาจริงๆค่ะ ตลอดเวลาที่เขาไป เราไม่ได้ติดต่อกันเลยและเราก็ทำงานรอวันที่เขาจะติดต่อมา จนมีวันนึงได้มีจดหมายมาส่งที่บริษัทเป็นจดหมา่ยที่เขาเขียนมาบอกว่าเขาสบายดี เขาคิดถึงเรามาก และอยากให้ไปเยี่ยมที่ค่าย บอกเลยว่าความรู้สึกตอนนั้น เราาคิดถึงและเป็นห่วงเขามากๆ ใช่ค่ะแล้วเราก็ไป ไปทุกรอบที่เขาเปิดให้เข้าเยี่ยม ระยะทาง สมุทรปราการ-สระบรี จนมีวันนึงที่เขาได้ออกมาจากค่ายและมาหาเราที่ห้องพักแบบ เซอร์ไพรส์ มากๆ เราดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆ และเราก็ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เราอยู่ด้วยกันช่วงแรกๆ มันก็จะยากๆหน่อยเพราะเราเงินน้อยไม่มาก ใช้จ่ายก็พอเลี้ยงตัวเองไหว แต่เราก็ต้องดูแลเขาด้วย เพราะเขายังไม่มีงานทำ แต่เขาดีมากเลยนะ เขาอยู่ห้องทำกับข้าวทำความสะอาดห้อง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นภาระของเรา มันเลยทำให้เรารู้สึกรักเขามากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราต้องไปกู้เงินดอกเพื่อมาใช้จ่าย แต่เราก็โชคดีมากเลยนะ แฟนเราเขาเป็นคนที่เก่งมากๆ เขาสามารถหางานได้ภายในเวลาไม่ถึงเดือน หลังจากนั้นเรากฌเริ่มใช้ชีวอตด้วยกันมาเรื่อยๆ มันมีความสุขมากๆเลยนะ เรามีมอเตอร์ไซต์ที่เราออกมาด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ขับรถตากแดดตากฝนด้วยกันเพื่อจะไปทำงานบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่เชื่อมั้ย ว่ามันเป็นความธรรมดาที่มีความสุขมากๆเลยนะ เรารักเขามากๆและเราก็รู้ว่าเขาก็รักเรามาก เพราะเขาตามใจเราทุกอย่าง จนเราได้ย้ายที่ทำงานใหม่ เเละแฟนเราก็เสียสละไปหาที่พักที่ใกล้ที่ทำงานเรา เพื่อที่เราจะได้ไม่เหนื่อย แต่เขาต้องเหนื่อยที่ต้องขับรถมอไซไปไกลเกือย30กิโล ไปกลับก็60กิโลได้ เราจึงตัดสินใจออกรถยนต์เพื่อหน้าที่การงานของเขาเพื่อความปลอดภัยของเรา ต้องบอกก่อนว่าแฟนเราเป็นคนที่ประหยัดมากไม่ฟุ่มเฟือยแต่ก็ไม่ได้ขี้เหนียวนะเราอยากได้อะไรเขาให้เราได้ทุกอย่าง แต่เขาจะเป็นคนที่ไม่แสวงหาอะไรถ้ามีแล้วยังใช้ได้ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่แบบนี้ แต่สำหรับเรา เราสงสารเขาและห่วงถึงความปลอดภัย เขาทำงานหนักมาก ขัยนมากและให้เราซัพพอร์ตเราทุกอย่างส่งเราเรียน พาเราไปทุกที่ ให้ทุกอย่างที่เราขอ จนวันนึงเราตัดสินใจกลับบ้านด้วยกันเพื่อที่จะให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่าย มารับรู้และหมั้นหมายเราทั้งสอง แต่หลังจากกลับมาและทำงานมาได้อีก1ปีกว่าๆ แฟนเราจึงบอกมากับเราว่าอยากหาเงินเก็บเงินอยากไปทำงานต่างประเทศกับเพื่อน เราก็คุยกันตกลงกันยอมอดทนห่างกันเพื่ออนาคตที่ดี บอกเลยว่ามันทรมานมากๆ และคิดถึงมากๆ เราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตื่นนอนจนเข้านอน เรารักและผูกพันจนเป็นหนึ่งเดียวของกันและกันไปแล้ว ผ่านไปได้1เดือน เราอยู่คนเดียวไม่ไหว ซึ่งทางบ้านแม่ก็ไม่สบาย แฟนเราก็สงสารเราที่อยู่คนเดียว เราจึงตัดสินใจลาออกจากงาน กลับมาอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดและมาเรียนต่อ แฟนเราไปทำงาน1ปีเต็ม ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราคิดถึงมาก รักเขามากๆ รักจนอยากมีครอบครัวอยากดูแลเขาในฐานะเมียให้ดีที่สุด แต่หลังจากที่เขากลับมาไทยในรอบ1ปีเต็ม เรามาเจอกันมันเป็นการรอคอยที่คุ้มค่ามาก มันมีความสุขมากๆ เราต่างเติมพลังให้กันและกันมันมีความสุขมาก
-**และแล้วหลังจากที่เขากลับไปได้เกือบ3-4เดือน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรากลับกลายเป็นคนที่ทำผิดต่อเขา แบบที่ไม่น่าให้อภัย เราเป็นคนที่ให้คนอื่นเข้ามายอมเป็นคนดีกับเขาอื่นให้คำปรึกษาคนอื่นคุยกันคนอื่น ซึ่งเราทำผิดกับผัว(แฟน)ของเรามาก เราคุยกับคนอื่นจนรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว เรายอมที่จะจบความสัมพันธ์ซึ่งตอนนั้นบอกเลยว่าเรารู้สึกผิดกับแฟนเรามากๆๆๆๆๆๆๆๆจนอย่าตีตัวเองให้ตายว่าทำลงไปได้ยังไง แฟนเราเขาดีกับเรามากๆ เขารักเรามากๆ เรารู้สึกผิดมากเราจมกับความรู้สึกผิดกับตัวเองมาตลอด เราขอโอกาสเขา ซึ่งเขาก็เอ่ยปากที่จะให้โอกาสและหลังจากนั้นที่เขากลับไปทำงานเราคุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกวัน มันก็เหมือนจะปรับเข้ากันได้ดีมากนะในความรู้สึกเราเพราะตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาตลอดและเตือนสติตัวเองว่าอย่าทำแบบนี้อีก จนวันถึงผ่านไป1เดือน เขากลับมาพักอีกรอบ วันแรกที่มาถึงเราก็แสดงความรักต่อกันทุกอย่างนอนด้วยกันทุกคืน ไปไหนด้วยกัน แต่เราก็เริ่มสงสัยและสังเกตว่าเขาดูแปลกๆไป ที่เขาไม่ค่อยวางโทรศัพท์ เขามีพฤติกรรมแปลกๆ เราก็ไม่อยากพูดอะไรเพราะเราเคยมีความผิดมาก่อน พูดไปก็จะหาว่าตัวเองเคยทำแล้วมาระแวงคนอื่น จนมาคืนก่อนวันที่แฟฟนจะบินกลับ ตอนกลางคทน อยู่ดีๆแฟนเรามาบอกเลิกเรา บอกว่าพยายามแล้ว แต่มันไม่ได้ เขาทำใจที่เราไปคุยกับคนอื่นไม่ได้ ซึ่งคำถามคำพูดมันทำให้เราสับสนมาก ว่ามันกำลังจะดีและคิดว่ามันดีแต่มันเกิดอะไรขึ้นกลับมาก็นอนด้วยกันทุกวัน จนเรามารู้ว่าเขาคุยกับ ผญ คนอื่น เขาคุยในลักษณะที่ปรึกษากันเหมือนที่เราเคยทำ แต่เขากลับรู้สึกรักกันและรู้สึกดีด้วยกันทั้ง2ฝ่าย และแฟนเราก็ตัดสินใจกลับมาบอกเลิกเรา เรายอมรับนะว่าเราเจ็บมากและเสียใจมากๆเพราะที่ผ่านมาเราก็จมอยู่กับความรู้สึกผิดตัวเองมาตลอด เรามีแต่คำถามในใจเต็มไปหมดและโทษตัวเอง ว่ามันเกิดขึ้นเพราะตัวเรา เพราะสันดาษเราแท้ๆ เราพยายามขอร้องกราบอ้อนวอนเขาทุกอย่าง แต่เขาใจเด็ดมากๆ และตัดเราขาดไปแล้ว ซึ่งเราเสียใจมาก และเรารักมากๆ เขายอมแม้แต่ที่ยอมรับได้ที่เขาคุยกับคนอื่น ขอแค่สุดท้ายหันหน้ามาคุยกันและเลือกกัน เรารู้ว่าเขาอยากแก้แค้นให้เราเจ็บ เเละเราก้เจ็บมากๆจริงๆ เจ็บที่เรารู้ว่าเขาก็เจ็บมากๆเหมือนกัน จนตอนนี้เรากับเขาก็คุยกันนะแต่เขาคุยกับเราเพราะเราอยากคุย แต่เขาบอกว่าไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เขาจะยังซัพพอร์ตเราช่วยเหลือเรา แต่เขากลับมารักเราแบบเดิมไม่ได้แล้ว ทุกคนนมันเจ็บมากๆเลยนะ เจ็บที่ทำให้คนที่เรารักมากๆต้องเจ็บ
เรื่องนี้มันเป็นบทเรียนสำหรับเรามากๆ เรารักเขามาก เราก็ควรที่จะมีเขาแค่คนเดียว มันเป็นพื้นฐานของคนที่รักกัน ถ้าสิ่งที่เราทำผิดเรายอมรับและจะไม่กลับไปทำอีก ตอนนี้ก็ยังถือว่าเรายังมีความบริสุทธ์ใจที่แสดงได้ว่าเรารักเขามากๆๆ อดีตที่ผ่านมาเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้แล้ว แต่เราก็ตั้งใจกับตัวเองแล้วว่าเราจะทำเวลาต่อจากนี้ไปให้ดีที่สุด จำไว้ว่ารักกันต้องรักกัน ถ้าเราพลาดไป เขาเจ็บมากเราก็เจ็บมาก และเขาสามารถตัดเราได้เพราะความเจ็บปวด เหมือนที่เรากำลังเจ็บและรู้สึกผิดมากๆตอนนี้ แต่เราก็ยังหวังนะ ถึง% มันจะน้อยแค่ไหนก็ตาม มาถึงตอนนี้เรายอมรับผิดและรู้สึกเจ็บมากๆกับสิ่งที่เราทำเขาเสียใจและเราก็จะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเรารักเขามากแค่ไหน เราจะทำให้มันมีโอกาสให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เรายังไม่รู้เลยว่าเราต้องทำใจยอมรับ เราจะไม่มีเขาอยู่ในชีวิตยังไง ถึงวันนั้นถ้าเรารับไม่ได้เราก็จะไม่หาความรักอีกเลย เพราะเราคิดว่าให้เราได้ชดใช้กรรมแค่ชาตนี้ทั้งชาตไปตลอด และเราจะทำดีเพื่อตัวเราเอง และจะไม่มีใคร เพื่อหวังว่าวันนึง เขากลับมาเขาจะได้รู้ว่าเรารักและแก้ไขปัจจุบันมาตลอดเพื่อที่จะรอให้เขากลับมา
แต่เราเชื่อว่าถ้าคนเรารักกันและเป็นคู่กัน ยังไงเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่ถ้ามันกลับมาไม่ได้ แต่เราก็ยังจะรักเขาแบบนี้ตลอดไป
**อย่าทำแบบนี้นะคะ ถ้าใครที่กำลังเผลออยู่ให้รีบดึงตัวเองกลับมาและหันหน้าคุยตรงๆกับแฟนนะคะ อย่าให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้จนแก้ไขอะไรไม่ได้
**ขอบคุณทั้งคนที่มาให้กำลังใจและมาออกความคิดเห็นนะคะ
ความรู้สึกผิด ที่จะไม่มีวันลืมและให้อภัยตัวเอง
เราอายุ 24 ปีค่ะ และแฟนเราอายุ 28 ปี เราเจอกันที่บริษัทแห่งหนึ่ง ที่จังหวัดสมุทรปราการ เขาเป็นคนมาจีบเราและคอยชวนเราไปกินข้าวไปนู้นนี่ เขาเป็นผู้ชายที่สุภาพบุรุษมากๆ เราไปกินข้าวด้วยกันทุกวันจนเรารู้สึกรักและรักมาก กับการใส่ใจความดีของเขา จนมาวันนึงเขามาบอกเราว่า เขาจะต้องไปทหารไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่และไม่รู้ว่าเรายังอยากจะรอเขาไหม ใช่ค่ะ ใจเราสั่นมากเราตั้งตัวไม่ทันเพราะเรารักเขาและผูกพันธ์กับเขาไปมากๆแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ เรารักยังไงเราก็จะรอ และเราก็รอเขาจริงๆค่ะ ตลอดเวลาที่เขาไป เราไม่ได้ติดต่อกันเลยและเราก็ทำงานรอวันที่เขาจะติดต่อมา จนมีวันนึงได้มีจดหมายมาส่งที่บริษัทเป็นจดหมา่ยที่เขาเขียนมาบอกว่าเขาสบายดี เขาคิดถึงเรามาก และอยากให้ไปเยี่ยมที่ค่าย บอกเลยว่าความรู้สึกตอนนั้น เราาคิดถึงและเป็นห่วงเขามากๆ ใช่ค่ะแล้วเราก็ไป ไปทุกรอบที่เขาเปิดให้เข้าเยี่ยม ระยะทาง สมุทรปราการ-สระบรี จนมีวันนึงที่เขาได้ออกมาจากค่ายและมาหาเราที่ห้องพักแบบ เซอร์ไพรส์ มากๆ เราดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆ และเราก็ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เราอยู่ด้วยกันช่วงแรกๆ มันก็จะยากๆหน่อยเพราะเราเงินน้อยไม่มาก ใช้จ่ายก็พอเลี้ยงตัวเองไหว แต่เราก็ต้องดูแลเขาด้วย เพราะเขายังไม่มีงานทำ แต่เขาดีมากเลยนะ เขาอยู่ห้องทำกับข้าวทำความสะอาดห้อง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นภาระของเรา มันเลยทำให้เรารู้สึกรักเขามากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราต้องไปกู้เงินดอกเพื่อมาใช้จ่าย แต่เราก็โชคดีมากเลยนะ แฟนเราเขาเป็นคนที่เก่งมากๆ เขาสามารถหางานได้ภายในเวลาไม่ถึงเดือน หลังจากนั้นเรากฌเริ่มใช้ชีวอตด้วยกันมาเรื่อยๆ มันมีความสุขมากๆเลยนะ เรามีมอเตอร์ไซต์ที่เราออกมาด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ขับรถตากแดดตากฝนด้วยกันเพื่อจะไปทำงานบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่เชื่อมั้ย ว่ามันเป็นความธรรมดาที่มีความสุขมากๆเลยนะ เรารักเขามากๆและเราก็รู้ว่าเขาก็รักเรามาก เพราะเขาตามใจเราทุกอย่าง จนเราได้ย้ายที่ทำงานใหม่ เเละแฟนเราก็เสียสละไปหาที่พักที่ใกล้ที่ทำงานเรา เพื่อที่เราจะได้ไม่เหนื่อย แต่เขาต้องเหนื่อยที่ต้องขับรถมอไซไปไกลเกือย30กิโล ไปกลับก็60กิโลได้ เราจึงตัดสินใจออกรถยนต์เพื่อหน้าที่การงานของเขาเพื่อความปลอดภัยของเรา ต้องบอกก่อนว่าแฟนเราเป็นคนที่ประหยัดมากไม่ฟุ่มเฟือยแต่ก็ไม่ได้ขี้เหนียวนะเราอยากได้อะไรเขาให้เราได้ทุกอย่าง แต่เขาจะเป็นคนที่ไม่แสวงหาอะไรถ้ามีแล้วยังใช้ได้ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่แบบนี้ แต่สำหรับเรา เราสงสารเขาและห่วงถึงความปลอดภัย เขาทำงานหนักมาก ขัยนมากและให้เราซัพพอร์ตเราทุกอย่างส่งเราเรียน พาเราไปทุกที่ ให้ทุกอย่างที่เราขอ จนวันนึงเราตัดสินใจกลับบ้านด้วยกันเพื่อที่จะให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่าย มารับรู้และหมั้นหมายเราทั้งสอง แต่หลังจากกลับมาและทำงานมาได้อีก1ปีกว่าๆ แฟนเราจึงบอกมากับเราว่าอยากหาเงินเก็บเงินอยากไปทำงานต่างประเทศกับเพื่อน เราก็คุยกันตกลงกันยอมอดทนห่างกันเพื่ออนาคตที่ดี บอกเลยว่ามันทรมานมากๆ และคิดถึงมากๆ เราเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตื่นนอนจนเข้านอน เรารักและผูกพันจนเป็นหนึ่งเดียวของกันและกันไปแล้ว ผ่านไปได้1เดือน เราอยู่คนเดียวไม่ไหว ซึ่งทางบ้านแม่ก็ไม่สบาย แฟนเราก็สงสารเราที่อยู่คนเดียว เราจึงตัดสินใจลาออกจากงาน กลับมาอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดและมาเรียนต่อ แฟนเราไปทำงาน1ปีเต็ม ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราคิดถึงมาก รักเขามากๆ รักจนอยากมีครอบครัวอยากดูแลเขาในฐานะเมียให้ดีที่สุด แต่หลังจากที่เขากลับมาไทยในรอบ1ปีเต็ม เรามาเจอกันมันเป็นการรอคอยที่คุ้มค่ามาก มันมีความสุขมากๆ เราต่างเติมพลังให้กันและกันมันมีความสุขมาก
-**และแล้วหลังจากที่เขากลับไปได้เกือบ3-4เดือน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรากลับกลายเป็นคนที่ทำผิดต่อเขา แบบที่ไม่น่าให้อภัย เราเป็นคนที่ให้คนอื่นเข้ามายอมเป็นคนดีกับเขาอื่นให้คำปรึกษาคนอื่นคุยกันคนอื่น ซึ่งเราทำผิดกับผัว(แฟน)ของเรามาก เราคุยกับคนอื่นจนรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว เรายอมที่จะจบความสัมพันธ์ซึ่งตอนนั้นบอกเลยว่าเรารู้สึกผิดกับแฟนเรามากๆๆๆๆๆๆๆๆจนอย่าตีตัวเองให้ตายว่าทำลงไปได้ยังไง แฟนเราเขาดีกับเรามากๆ เขารักเรามากๆ เรารู้สึกผิดมากเราจมกับความรู้สึกผิดกับตัวเองมาตลอด เราขอโอกาสเขา ซึ่งเขาก็เอ่ยปากที่จะให้โอกาสและหลังจากนั้นที่เขากลับไปทำงานเราคุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกวัน มันก็เหมือนจะปรับเข้ากันได้ดีมากนะในความรู้สึกเราเพราะตอนนั้นเรารู้สึกผิดมาตลอดและเตือนสติตัวเองว่าอย่าทำแบบนี้อีก จนวันถึงผ่านไป1เดือน เขากลับมาพักอีกรอบ วันแรกที่มาถึงเราก็แสดงความรักต่อกันทุกอย่างนอนด้วยกันทุกคืน ไปไหนด้วยกัน แต่เราก็เริ่มสงสัยและสังเกตว่าเขาดูแปลกๆไป ที่เขาไม่ค่อยวางโทรศัพท์ เขามีพฤติกรรมแปลกๆ เราก็ไม่อยากพูดอะไรเพราะเราเคยมีความผิดมาก่อน พูดไปก็จะหาว่าตัวเองเคยทำแล้วมาระแวงคนอื่น จนมาคืนก่อนวันที่แฟฟนจะบินกลับ ตอนกลางคทน อยู่ดีๆแฟนเรามาบอกเลิกเรา บอกว่าพยายามแล้ว แต่มันไม่ได้ เขาทำใจที่เราไปคุยกับคนอื่นไม่ได้ ซึ่งคำถามคำพูดมันทำให้เราสับสนมาก ว่ามันกำลังจะดีและคิดว่ามันดีแต่มันเกิดอะไรขึ้นกลับมาก็นอนด้วยกันทุกวัน จนเรามารู้ว่าเขาคุยกับ ผญ คนอื่น เขาคุยในลักษณะที่ปรึกษากันเหมือนที่เราเคยทำ แต่เขากลับรู้สึกรักกันและรู้สึกดีด้วยกันทั้ง2ฝ่าย และแฟนเราก็ตัดสินใจกลับมาบอกเลิกเรา เรายอมรับนะว่าเราเจ็บมากและเสียใจมากๆเพราะที่ผ่านมาเราก็จมอยู่กับความรู้สึกผิดตัวเองมาตลอด เรามีแต่คำถามในใจเต็มไปหมดและโทษตัวเอง ว่ามันเกิดขึ้นเพราะตัวเรา เพราะสันดาษเราแท้ๆ เราพยายามขอร้องกราบอ้อนวอนเขาทุกอย่าง แต่เขาใจเด็ดมากๆ และตัดเราขาดไปแล้ว ซึ่งเราเสียใจมาก และเรารักมากๆ เขายอมแม้แต่ที่ยอมรับได้ที่เขาคุยกับคนอื่น ขอแค่สุดท้ายหันหน้ามาคุยกันและเลือกกัน เรารู้ว่าเขาอยากแก้แค้นให้เราเจ็บ เเละเราก้เจ็บมากๆจริงๆ เจ็บที่เรารู้ว่าเขาก็เจ็บมากๆเหมือนกัน จนตอนนี้เรากับเขาก็คุยกันนะแต่เขาคุยกับเราเพราะเราอยากคุย แต่เขาบอกว่าไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เขาจะยังซัพพอร์ตเราช่วยเหลือเรา แต่เขากลับมารักเราแบบเดิมไม่ได้แล้ว ทุกคนนมันเจ็บมากๆเลยนะ เจ็บที่ทำให้คนที่เรารักมากๆต้องเจ็บ
เรื่องนี้มันเป็นบทเรียนสำหรับเรามากๆ เรารักเขามาก เราก็ควรที่จะมีเขาแค่คนเดียว มันเป็นพื้นฐานของคนที่รักกัน ถ้าสิ่งที่เราทำผิดเรายอมรับและจะไม่กลับไปทำอีก ตอนนี้ก็ยังถือว่าเรายังมีความบริสุทธ์ใจที่แสดงได้ว่าเรารักเขามากๆๆ อดีตที่ผ่านมาเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้แล้ว แต่เราก็ตั้งใจกับตัวเองแล้วว่าเราจะทำเวลาต่อจากนี้ไปให้ดีที่สุด จำไว้ว่ารักกันต้องรักกัน ถ้าเราพลาดไป เขาเจ็บมากเราก็เจ็บมาก และเขาสามารถตัดเราได้เพราะความเจ็บปวด เหมือนที่เรากำลังเจ็บและรู้สึกผิดมากๆตอนนี้ แต่เราก็ยังหวังนะ ถึง% มันจะน้อยแค่ไหนก็ตาม มาถึงตอนนี้เรายอมรับผิดและรู้สึกเจ็บมากๆกับสิ่งที่เราทำเขาเสียใจและเราก็จะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเรารักเขามากแค่ไหน เราจะทำให้มันมีโอกาสให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เรายังไม่รู้เลยว่าเราต้องทำใจยอมรับ เราจะไม่มีเขาอยู่ในชีวิตยังไง ถึงวันนั้นถ้าเรารับไม่ได้เราก็จะไม่หาความรักอีกเลย เพราะเราคิดว่าให้เราได้ชดใช้กรรมแค่ชาตนี้ทั้งชาตไปตลอด และเราจะทำดีเพื่อตัวเราเอง และจะไม่มีใคร เพื่อหวังว่าวันนึง เขากลับมาเขาจะได้รู้ว่าเรารักและแก้ไขปัจจุบันมาตลอดเพื่อที่จะรอให้เขากลับมา
แต่เราเชื่อว่าถ้าคนเรารักกันและเป็นคู่กัน ยังไงเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่ถ้ามันกลับมาไม่ได้ แต่เราก็ยังจะรักเขาแบบนี้ตลอดไป
**อย่าทำแบบนี้นะคะ ถ้าใครที่กำลังเผลออยู่ให้รีบดึงตัวเองกลับมาและหันหน้าคุยตรงๆกับแฟนนะคะ อย่าให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้จนแก้ไขอะไรไม่ได้
**ขอบคุณทั้งคนที่มาให้กำลังใจและมาออกความคิดเห็นนะคะ