(เรื่องยาวมากครับ แต่ก็สรุปเอาสั้นๆแล้วครับ)ผมจะมาเล่าเหตุการณ์ชีวิตที่เป็นชีวิตครอบครัวของผมเอง เริ่มต้นครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่อบอุ่นดีครับ แต่ส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กผมจะอยู่กับแม่ ไปไหนก็ไปกัน 2 คน กิน เที่ยว ฉลองวันเกิด ดูหนัง ดูแลยามป่วย ทะเลาะกันอยู่ 2 คน พ่อของผมจะมีบทบาทต่อเมื่อผมกับแม่ทะเลาะกันแล้วไม่คุยกัน หรือ ทะเลาะกันหนัก ใช้ชีวิตกันมาแบบนี้ตลอด ทุกครั้งที่พ่อกับแม่ของผมคุยกับจะชอบทะเลาะกันบ่อยครั้ง ไม่เคยที่จะคุยดีกันเลย สาเหตุมาจากพ่อผมเองที่ชอบใส่อารมณ์อะไรนิดหน่อยหงุดหงิดใช้อารมณ์ด่าแม่ สาเหตุน่ะเหรอเรื่องเงินครับ พ่อชอบมักจะขอยืมเงินแม่ ยืมไปทำอะไรไม่เคยบอกด้วยซ้ำ แม่ผมก็ให้เพราะเห็นว่าเป็นพ่อ พ่อลำบาก ผมตอนนั้นไม่เคยขัดหรืออะไรเลย เพราะแม่เองต้องเป็นคนตัดสินใจ รวมๆแล้วเกือบ 7 หลัก มีวันนึงแม่เล่าให้ฟังว่าแม่โทรให้พ่อมารับที่ทำงานเพราะไม่มีรถกลับ แต่พ่อกลับบอกว่าถ้าแม่ให้เงินพ่อยืม พ่อจะไปรับ คำนี้ผมฟังแล้วยังจุก การทะเลาะนี้เกิดมาตลอดจนเกิดการทำร้ายร่างกายแม่ หน้าแม่บวม เลือดออก ตอนนั้นผมโกรธมากจนไม่เอาพ่ออีกเลย แต่ก็ความใจอ่อนของแม่จึงกลับมาเป็นแบบเดิม แต่แล้วการทะเลาะก็เกิดขึ้นตลอดจนพ่อกับแม่ผมได้แยกห้องนอนกัน ผมก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นอีก คือ แม่ได้ข่าวจากคนคนนึงที่เป็นลูกน้องพ่อผม ได้มาบอกแม่ผมว่าพ่อมีเมียน้อย!! และคนที่บอกแม่นั้นก็เป็นเมียน้อยอีกคนเหมือนกัน!! เรียกง่ายๆว่าอิจฉากันเองจนทนไม่ได้ เรื่องนี้เรื่องใหญ่ครับ ทุกคนคิดดูผมกับแม่รู้สึกยังไง เรื่องราวที่ผ่านๆมานั้นมันตีกลับหัวสมองผมเลยว่า ทำไมถึงทะเลาะ ทำไมเงินถึงหายไปไหนหมด ทำไมต้องเกิดกับครอบครัวของผม ทำไมคนที่เรานับถือที่คอยสอนให้คิดดีทำดีถึงได้เป็นแบบนี้? ผมเองก็กลายเป็นคนไม่ยอมรับพ่ออีกเลยนับจากนั้น ส่วนแม่ผมคิดมาก ร้องไห้กับผม ผมเองก็คอยอยู่ข้างแม่ตลอด เป็นคู่คิดเสมอ เพราะผมรักแม่มาก แม่ทำทุกอย่างมาตลอดแต่กลับโดนแบบนี้ จนเวลาผ่านไปแม่ผมกลับทำใจยอมรับได้ ตอนนั้นผมก็ค้าน แต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์ เลยบอกแล้วแต่แม่เลย แม่คิดว่าดีก็ทำลองให้โอกาสดู เพราะพ่อไปเลิกกับพวกนั้น แต่พ่อมีลูกติดด้วย 2 คนกับ อีก 1 คน อีกครอบครัวนึง แม่ขอให้ผมไปขอโทษพ่อ บังคับให้ไป ผมก็ยอมทำให้ แต่ก็ไม่มีอีกแล้วที่จะเหมือนเดิม พยายามใช้ชีวิตตามปกติมาตลอด จนมันหนักขึ้นตรงที่ว่า ตัวแม่ผมเองเข้าข้างพ่อผมจนไม่ลืมหูลืมตา เหมือนแม่ผมได้รับในสิ่งที่ไม่เคยได้รับมาก่อน พ่อทำอะไรคิดว่าดีไปหมด พ่อจะไปไหนก็ตามไปด้วยทุกที่ ตามไปเฝ้าตามไปดูแล จนมองข้ามตัวผมไปเลย คุยกับผมอีกเสียงนึง ทำอะไรก็ผิดดุด่าผมงั้นงี้ แต่กลับกันพ่อได้รับสิ่งที่ดีทุกอย่าง ทำกับข้าวก็ใส่ไว้ให้พ่อที่บ้านไม่มีของผมอีกเลย ฟังทุกอย่างที่พ่อผมพูด แต่ผมกลับไม่เลย คุยด้วยเหตุผลไม่เคยฟังแถมตะคอกใส่ผม พ่อทำอะไรผิดกับผม แม่กลับเข้าข้างพ่อแทนที่จะถามไถ่ลูกบ้าง แม่ผิดแม่ไม่เคยขอโทษผมเลยสักครั้ง กลับเห็นดีเห็นชอบกับพ่อว่าปล่อยมันโตแล้ว การที่โตแล้วทุกคนคิดว่าเราไม่ต้องการความรักกับคนที่เรารักมากที่สุดเหรอครับ ผมเองผมไม่ได้บอกนะว่าตัวผมดีแต่ผมไม่ใช่คนที่ทำร้ายจิตใจ ร่างกาย สภาพจิตของแม่นะ ผมผิดหวังและทนไม่ไหวเลยกับสิ่งที่เจอ ผมทนอึดอัดมาตลอด เพราะพูดอะไรแม่ผมก็มองว่าพ่อดีไปหมดทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่คำที่ว่า เป็นอะไรไหมลูก เหนื่อยไหมลูก พ่อกับแม่ขอโทษนะลูก ครอบครัวผมเลยกลายเป็นครอบครัวที่ไม่ใช่คำว่าครอบครัวอีกแล้วครับ ไม่ใช่เซฟโซนอีกต่อไป ผมเลยออกมาจากบ้านมาอยู่บ้านแฟนมาหางานทำที่นี่ เริ่มชีวิตใหม่ แต่ยังไงแม่ของผมก็ดีที่สุดแล้วสำหรับผม ไม่เคยทำอะไรให้ผมรู้สึกว่าขาดอะไรจากชีวิตเลย แม่ก็คือที่ 1 เสมอ ขอบคุณที่อ่านจนจบ ครับ(ผมไม่ได้ลงรายละเอียดอีกเยอะกลัวจะเยอะไปครับ)