อยากทราบว่าทุกๆท่านคิดยังไงกับการอยู่คนเดียวแบบเบ็ดเสร็จที่ผมทำอยู่ เพื่อที่จะได้รู้ว่าผมควรเปลี่ยนตัวเองหรือไม่
เดิมทีตัวผมโตมาจนอายุเกือบจะ 30 แล้ว ผ่านอะไรมาก็เยอะเจ็บมาเยอะเช่นกันกับระบบความสัมพันธ์หลายๆส่วนจนยากจะเปิดใจ จนปัจจุบันนี้ อยู่คอนโดคนเดียว ไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อนบ้าน ไม่มีเพื่อนเลยอยู่แล้วตั้งแต่มัธยม ไปทำงานกลับบ้านก็ไม่คุยกับใครเลยใช้ไลน์แชทเอา พ่อ-แม่ 5 เดือน - 2 ปี เยี่ยมที บุฟเฟ่ เล่นเกม ดูหนัง ไปเที่ยว โซเชี่ยล ทุกอย่างในชีวิต อยู่กับตัวเอง ทำคนเดียวหมด ก็มีความสุขดี อยากทำอะไรก็ทำได้หมด
แต่ พ่อ-แม่ ดันมาเป็นห่วงชอบบ่นว่าให้หาสังคมบ้าง พอพูดสวนไป ก็ทะเลาะกันทุกที จนตอนนี้แม้แต่ พ่อ-แม่ ก็ไม่อยากไปหาเลยครับ(ไปเพราะมันจำเป็น)
พอพยายามจะคุยจะเข้าสังคมก็รู้สึกว่า หงุดหงิดมากๆ โมโหนิดๆ ขัดใจไปหมด วุ่นวายมากๆ เครียด มีแต่คำถามในหัวว่า ทำไมวะ? เหนื่อยว่ะ? ทุกทีเลย
ช่วยด้วยครับ
การอยู่คนเดียวแบบ only จริงๆ ดีที่สุดจริงไหม ? ควรแก้ไหมแล้วต้องทำอย่างไร ?
เดิมทีตัวผมโตมาจนอายุเกือบจะ 30 แล้ว ผ่านอะไรมาก็เยอะเจ็บมาเยอะเช่นกันกับระบบความสัมพันธ์หลายๆส่วนจนยากจะเปิดใจ จนปัจจุบันนี้ อยู่คอนโดคนเดียว ไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อนบ้าน ไม่มีเพื่อนเลยอยู่แล้วตั้งแต่มัธยม ไปทำงานกลับบ้านก็ไม่คุยกับใครเลยใช้ไลน์แชทเอา พ่อ-แม่ 5 เดือน - 2 ปี เยี่ยมที บุฟเฟ่ เล่นเกม ดูหนัง ไปเที่ยว โซเชี่ยล ทุกอย่างในชีวิต อยู่กับตัวเอง ทำคนเดียวหมด ก็มีความสุขดี อยากทำอะไรก็ทำได้หมด
แต่ พ่อ-แม่ ดันมาเป็นห่วงชอบบ่นว่าให้หาสังคมบ้าง พอพูดสวนไป ก็ทะเลาะกันทุกที จนตอนนี้แม้แต่ พ่อ-แม่ ก็ไม่อยากไปหาเลยครับ(ไปเพราะมันจำเป็น)
พอพยายามจะคุยจะเข้าสังคมก็รู้สึกว่า หงุดหงิดมากๆ โมโหนิดๆ ขัดใจไปหมด วุ่นวายมากๆ เครียด มีแต่คำถามในหัวว่า ทำไมวะ? เหนื่อยว่ะ? ทุกทีเลย
ช่วยด้วยครับ