ตอนนี้เราอยู่ในช่วงฝึกงานค่ะ ไปกับวิลัยได้ทำที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างทำได้วันเดียวกลับมาบ้าน เราไม่เคยทำงานมาก่อนพอไปทำจริงๆเลยทำไม่ได้ไม่เหมือนกับเพื่อนคนอื่นที่เขาอดทนจนทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น เราก็คุยกับเพื่อนนะพูดให้มันฟังมันบอกว่าธรรมดาต่อไปหนักกว่านี้อีกพอกับมามองตัวเองตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จ่ายจบ,ฝึกต่อดีไปฝึกงานในครั้งนั้นเราได้รู้เกี่ยวกับโลกความเป็นจริงมากขึ้นพ่อกับแม่ทำงานเหนื่อยมากๆ และคนอื่นที่เราเห็นเขาก็มีงานของเขามีสิ่งที่เขาต้องทำ ยังไงเราก็ต้องทำงานงานทุกงานยากหมดขึ้นอย่ดูที่เราจะทนได้ไหม พูดไปก็เท่านั้นแหละเราไปถามงานที่อบต.มาได้คุยกับปลัด เขาถามเราเราว่านายกตำบลคือใครเราตบอกไม่รูู้ ผอ.วิลัยชื่ออะไรคิดสักพักนึงก็นึกไม่ออกทั้งที่ตอนไปเรียนก็เจอทุกวัน เรียนคอมมาทำอะไรได้ไหม เราส่าหัวที่เรียนมาคือลืมหมดแล้ว ปลัดเขาหัวเราะเขาบอกวา ถ้าจะทำต้องขยัน เขาให้ทำอะไรก็ไป เราได้แต่มองตาตอนนั้นเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าจะทำที่นี่ดีไหมก่อนมาแม่บอกว่าสบายๆทำในคอมอยู่ห้องแอร์แต่เหมือนจะไม่ใช่ เวลามีงานต้องไปลงพื้นที่ ปลัดเลยบอกเรามาว่ายังไม่ให้คำตอบนะขอถามนายดูก่อน ซึ่งแม่เรารู้จักกับนายกถ้าไปคุยว่าให้เราไปฝึกก็จะได้ทำงานเลย ที่ปลัดพูดเหมือนเขากลัวเราทำไปจบใช่เราก็กลัว กลับบ้านแม่บอกว่าเราเป็นคนไม่กล้า ยังไม่ได้ทำก็กลัวก่อนแล้ว ไปก็คิดว่าแค่ว่าไปเกรียนหนังสือไปเอาประสบการณ์ เขาไม่ฆ่าคอเราไม่ด่าเราหรอก อันไหนทำไม่เป็นก็ถาม ที่แม่พูดมาเราอยากทำให้ได้แบบนั้นแหละ แต่ตอนฟังคือน้ำตาไหลพูดไม่ออก ในหัวคิดว่าทำไม่ได้ เราไม่เคยทำ มันกดดัน เราบอกแม่ว่าที่ปลัดขอดูก่อนก็เพราะไม่มั่นใจ เราบอกบอกแม่ว่าเราก็ไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกันว่าจะฝึกจบ แม่ตอบมาสั้นๆว่าคิดว่าเราทำได้ๆ เห้อออ มันก็จริงทำยังไงให้กล้าที่จะลองทำสิ่งใหม่ แค่ฝึกงานยังไม่ผ่านแล้วจะไปทำงานได้ยังไงตายแน่เรา มีใครพอจะแนะนำหรือทำให้เรากล้าและอดทนมากกว่านี้  ขอแนวทางหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ