ละครที่ดี คือ สิ่งเสพติด เมื่อคนดูเข้าไปในเรื่องแล้ว จะไม่อยากออกมาเลย
1.     พระเอกกลายเป็นหนุ่มที่คนดูฝันถึง สมเป็นขวัญใจมหาชน หน้าตา รูปร่าง น้ำเสียง ท่วงท่า ถูกทุกข้อ ดูเพลิน  บุคลิกสง่า สมาร์ท ดูเฉลียวฉลาดไม่แพ้เจมจิและณเดช สิ่งที่ป้าแจ๋วทำสำเร็จ คือ การยกระดับคนเล่นเป็นพระเอกให้อยู่เหนือธรรมดา และเพราะเขาไม่ธรรมดา เขาจึงเป็น superstar ได้  ถ้ามองไม่แง่ sex appeal ไม่เข้มแบบ expresso  แต่ที่แน่ๆ คือ น่าเอ็นดู กลมกล่อม แบบคาปูชิโน่

2.     การเล่าเรื่องให้เกียรติกับทุกอาชีพ เช่น หมอ พยาบาล พ่อเลี้ยง นักธุรกิจท้องถิ่น เล่นได้ดูเป็นเรื่องใกล้ตัวมาก ทุกอย่างกำลังดี ข้างหน้าดูดี แต่เบื้องหลังแอบอมหิต นักแสดงตีความได้พอเหมาะ ละครเกรดเอ จะเล่นน้อยๆ ไม่เล่นใหญ่ และลิฟต์ ดูไม่แรงเกินไป 

3.     ดาราประกอบ เปล่งประกายวิบวับ เป็นเสน่ห์ทางการแสดง จริตจก้าน สายตา รอยยิ้ม 
ทั้งเรื่องแม้แต่พ่อเลี้ยง ก็อยู่ในโทนน่ารัก

4.     คุณแม่มารตี เล่นใหญ่ไปบางช่วง แต่ความงามทรงพลัง เป็นศูนย์กลางของปมเรื่อง

5.     บท เห็นถึงทิศทางที่จะสื่อสาร เช่น เรื่องยาเสพติด บ้านน้อยริมบึง จุดพักใจสำหรับคนอยากหนีเรื่องวุ่นวายในครอบครัว แม้ว่าการระบายสีเรื่องภายในครอบครัวจะดูแรงจัดจ้านหากเล่าเรื่องเพลียแม่อย่างเป็นธรรมชาติจะไม่หักคะแนนเลย เข้าใจว่าคุณแม่มีปม แต่แกเกินเบอร์ไปนิด ทำให้เราเห็น แต่ไม่ได้ทำให้เรา sensitive ต่อสิ่งที่เห็น บ้านริมบึงคือบ้านในฝัน แม้มันจะโทรม แต่คือ บ้านที่แทนความรู้สึกของนางเอกจริงๆ ดังนั้น เรื่องแม่ คือ สีจัดไป และเรื่องบ้าน ถ้าเพิ่มมุมมองเชิงความรู้สึกของนางเอก จะงดงามมากขึ้น บ้านนี้สำคัญมาก เป็นที่ที่นางเอกมีความสุข และได้เป็นตัวเอง พระเอกไม่ใช่แค่ซื้อบ้านคืนให้ แต่ซื้อโลกส่วนตัวและตัวตนคืนให้นางเอก  ถ้าปมตรงนี้ ขยี้อีกนิด จะทะลุปรัชญาเลย

ในวงการแฟชั่น เป๊ะทุกจุด คือ อาร์มานี่ 
แต่ถ้าเป็นละคร ต้องกดไลค์ให้แบรนด์ป้าแจ๋ว 

ปล. ถ้าคุณฉัตร กับ มล ปกเกศ เล่นเป็นพี่น้องกันอีก
คนที่เล่นเป็นพ่อ-แม่/พี่ชาย-พี่สาว  น่าจะอเล็กซ์ เรนเดล กับ ไอซ์ ปรีชญา