เรารู้สึกว่าแม่รักแต่น้องคนกลาง ตอนที่แม่มีลูกแค่สองคนตอนนั้นแม่ก็รักแต่น้องเราเห็นว่าน้องยังเด็กเลยไม่รู้สึกอะไรแต่พอแม่มีน้องคนเล็กแต่แม่ก็ไม่ค่อยสนใจน้องคนเล็กเท่าคนกลางเลยค่ะ วันเกิดเรากับน้องคนเล็กแม่ไม่เคยสนใจแต่พอคนกลางแม่กลับซื้อของที่น้องอยากได้ให้พอถึงวันเกิดน้องคนเล็กเราจะเอาเงินเก็บของเราที่มีไปซื้อของให้น้องตลอดเลยเพราะเราสงสารน้องเวลาน้องอยากได้อะไรแต่แม่ไม่ซื้อให้ เราเกิดเราแม่ไม่เคยอวยพรให้เราสักครั้ง พ่อกับแม่เราเลิกกันเราไม่ได้ติดต่อกับพ่ออีกเลยเพราะแม่ด่าให้พ่อเลิกยุ่งกับเราและน้อง เราเคยขอแม่ซื้อโทรศัพท์ตอนเราขึ้นมัธยมแต่แม่ไล่ให้เราไปขอพ่อเราเลยไม่มีโทรศัพท์ใช้จนถึงม.สอง ตอนนั้นที่เราได้เพราะน้าซื้อให้เราแต่พอน้องขึ้นม.หนึ่งแม่ก็ซื้อให้แล้ว น้องอยากได้อะไร อยากกินอะไรแม่หาให้ตลอด เรากับน้องคนเล็กไม่เคยได้อะไรเลย มันน้อยใจนะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แม่ขายของมีแค่เรากับน้องคนเล็กที่ช่วยแม่ตลอดเรากลัวแม่เหนื่อยแต่แม่กับไม่เคยสนใจเรากับน้องคนเล็กเลย เวลากินข้าวแม่ก็เรียกแต่น้องคนกลาง น้องอยากกินอะไรแม่ก็ทำให้ น้องอยากกินปลา แม่ก็ทำให้ทั้งๆที่เราไม่กินปลาพอเราถามทำไมมีแต่ปลาก็ด่าเราให้เราหากินเอง เราสงสารน้องคนเล็กมากที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราพยายามเก็บเงินซื้อของที่น้องอยากได้จริงๆมันควรเป็นแม่ที่หาไหมทำไมเรากลับต้องเป็นคนที่พยายาม แม่กลับพยายามหาทุกอย่างให้อีกคน ตอนนี้เราอยู่ม.ห้าแม่บอกถ้าเราเรียนจบต้องให้เงินเดือนแม่ห้าพันซื้อบ้านซื้อรถ ให้แม่กับน้องอยู่ อนาคตของเราสุดท้ายต้องทำเพื่อแม่กับน้องคนกลางจริงเหรอ เราเหนื่อย เราน้อยใจ เราอยากพาน้องคนเล็กหนีไปจากแม่กับน้องคนกลาง