เราจะเล่าตั้งแต่ต้นเลยนะคะเรากับแฟนรู้จักกันอย่างไร คือบ้านเราเป็นร้านค้าค่ะเรามาช่วยแม่ขายของตอนเช้าเราก็เจอผู้ชายคนนี้แหละค่ะมาซื้อกาแฟของตอนเช้าทุกเช้าเราก็แอบมองผู้ชายคนนั้นก็มองค่ะมองไปมองมาผู้ชายคนนั้นก็รู้จักกับคนข้างบ้านเราค่ะแล้วก็ขอเฟสเรากับคนข้างบ้านแต่ก็ยังไม่ได้ทัก เอิ่มเราก็แอบปลื้มเค้าค่ะเราเลยทักไปแล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เราได้คุยกันเค้าบอกเราว่าไม่มีแฟนโสดนานแล้วค่ะเราก็คุยเล่นเกมกันไปเรื่อยๆตอนนั้นเรารู้สึกดีมากเลยค่ะเหมือนเค้าคือชีวิตชีวาทำให้เราขยันเลย555จริงๆเราเป็นคนขี้เกียจมากไม่ชอบขายของเลยจากนั้นเราก็ขึ้นมาขายของทุกวันเพราะอยากเจอเค้า เราก็คุยกันแล้วก็ทะเลาะกันแล้วก็เลิกคุยกันหลายรอบคุยแบบไม่มีสถานะพี่ๆน้องๆอ่ะค่ะ คุยตอนที่เราดรอปเรียนจนเราเข้าเรียนตอนที่เปิดเทอมเค้าก็ไปส่งเราหลายรอบอยู่ค่ะจากนั้นเราก็ทะเลาะกันเลิกคุยกันไปเป็นเดือนอยู่ค่ะมีหลายเรื่องที่เราไม่เข้าใจกันอาจเพราะอายุที่เราต่างกันค่ะเค้าอายุ30เราอายุ17ค่ะ พอเลิกคุยกันไปเราก็เสียใจอยู่ค่ะเราไม่เข้าใจทำไมคุยแค่นี้ถึงรู้สึกได้มากขนาดนี้ เราก็อยู่กับเพื่อนเรื่อยเปื่อยใช้ชีตไม่มีจุดหมายเที่ยวไปวันๆ กินเหล้าด้วยค่ะอกหักตรอมใจร้องไห้เสียใจอยู่ซักพักแล้วก็เลยทำให้เราคุยเยอะอยู่พอสมควรเหมือนกับว่าเราเกลียดสิ่งนั้นแต่เรากลับทำสิ่งนั้นนั่นเองค่ะ ที่เราเลิกคุยกับเค้าไปเพราะเหมือนเซ๊นผู้หญิงจะแรงๆรู้ว่าต้องคุยกับคนนี้อะไรประมาณนี้นะคะ เราจะเล่าต่อ วันนึงเราไปเที่ยวงานมิดติ้งบางแสนไปมอไซกับเพื่อนเราไปเจอเค้าอยู่กับผู้หญิงที่เราคิดว่าต้องใช่คนนี้แล้วก็ใช่จริงๆด้วยค่ะตอนนั้นเราโทโหมากแต่เราก็ทำได้แค่ยืนดูเราไม่มีสถานะเราไม่กล้าที่จะเข้าไปทำอะไรหรือพูดเรายังไม่กล้สเลย เราก็ยืนร้องไห้เราเสียใจมากเรารู้สึกดีกับเค้ามากแต่เรากลับเจอแบบนี้มันก็ทำให้เราไปต่อไม่เป็น ตอนเค้าพากันขับรถออกไปเราก็มีสติเราก็เลยเผลอด่าไปด้วยถ้อยคำแรงๆแต่เค้าคงไม่ได้ยินหรอกพอพูดถึงทีไรก็โมโหทุกทีเลยค่ะ จากนั้นเราก็ลองเปิดใจคุยกับคนๆนึงเผื่อคนนี้จะดีบ้างแต่กลับป่าวเลยก็ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเดิมเราก็พอ จากนั้นเค้าก็ทักมาขอโทษเราคนที่เราไปเจอที่งานมิดติ้งนั่นแหละค่ะผู้ชายคนนั้นมาขอโทษ แล้วก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง ต่อในเม้น