เรากับแฟนรู้จักกันตอนอยู่ม.5 เราอยู่คนละจังหวัดเคยเจอกันแค่สองครั้ง เรากับเขาคุยกันทุกวันหลังจากเราเรียนจบก็ต่อมหาวิทยาลัยเราเรียนครู ส่วนเขาเด็กกว่าเราสองปี เขาเรียนกศนจบม.6 เรายังคงคุยกันติดต่อกันตลอดมีหลายครั้งที่เราจับได้ว่าเขามีคนอื่นแต่สุดท้ายเขาก็เลือกเรา จุดเปลี่ยนคือตอนเราอยู่ปี3เขาไปทำงานต่างประเทศน่าจะได้1ปีนิดๆระหว่างนั้นเราก็คุยกันตลอดหลังกลับจากต่างประเทศเขาก็ทำงานกทม.เราติดต่อกันตลอดตอนเราอยู่ปี5เขาก็เริ่มหายไปนั้นจะทักมาหาโทรมาหา....เราจึงจะได้รู้คำตอบว่าที่เขาหายไปบ่อยๆเพราะเขาติดคดีอายุของคดี20ปีเขาต้องหลบอยู่ในป่าประเทศเพื่อนบ้านนานๆจะได้ทักมาหาเราแต่เราไม่ได้รังเกลียดหรือรู้สึกไม่ดีนะ เราบอกกับเขาว่าให้เขามอบตัวจะได้ไม่ต้องหลบไปซ่อนๆแบบนี้แต่เขาบอกว่ายังห่วงพ่อแม่และน้องๆทุกครั้งที่คุยเราจะบอกให้เขาไปมอบตัวตลอดเมื่อปีที่ผ่านมาเขากำลังตัดสินใจจะมอบตัวแต่น้องชายเขาฆ่าตัวตายทำให้ไม่มีเสาหบักเขาเลยบอกว่ายังไปมอบตัวไม่ได้พ่อป่วยทำงานกนักไม่ได้เขาสงสารแม่และน้องๆเขาตัดสินใจไม่ไปมอบตัวเมื่อวันเขาโทรมาหาเราบอกว่าเขาเสียใจเขาไม่น่าไปทำงานต่างประเทศเขานน่าจะอยู่กับเราไม่งั้นวันนี้คนที่เคียงข้างเราคือเขาแล้ว...เราบอกว่สเกี่ยวยังไงเขาเลยเล่าว่าจุดเปลี่ยนชีวิตเขาคือไปทำงานต่างประเทศมีคนแนะนำให้ทำ....จะได้มีตัง...ช่วงกลับมาไทยเขาเลยเริ่มทำจึงเป็นจุดเปลี่ยนทำให้วันนี้เราไม่สามารถก้าวไปกับเราได้เราเสียใจแล้วก็โทษตัวเอง...คือหลังเราเรียนจบก็สอบบรรจุเป็นครูได้เลยเขายังคงโทรมาหาเราทุกครั้งที่ทุกข์ใจและมีความสุขถามว่าเรารักเขาไหมมันเหมือนความผูกพันมากกว่าถ้ารวมปีนี้ด้วยใกล้จะ9ปีแล้วที่รู้จักกันมา เราก็รักเขานะ เรารู้ว่าเขาเองก็รักเรา แต่เราสองคนเดินคนละทางจุดที่เราสองคนยืนต่างกันมากเราก็พูดกับเขาว่าถ้าเราอายุ40ยังไม่มีใครเราค่อยมาเริ่มใหม่คือถ้าเขาไม่ไปมอบตัวถึงตอนนั้นคงหมดอายุคดีพอดี........