ขอพืนที่เล็กๆระบายหน่อยนะคะ ปัจจุบันเราทำพาทไทม์มา1ปีกว่าๆเเล้วค่ะ เปลี่ยนที่ทำงานมา2-3งานเเล้ว เราอยู่หอคนเดียวค่าหอ3000 ทำเป็นพาทไทม์
เเน่นอนว่ามันไม่พอจ่ายค่าห้อง เราต้องทำ2งานควบคู่กันไปด้วยเพื่อที่จะจ่ายค่าห้องอยู่กับเเฟน ส่วนเเฟนเรานั้นอยู่บ้านค่ะไกลจากหอเราประมาณ
10-20โล บางวันเขาก็มาไม่มาหาเราบ้างมีครั้งนึงที่เราลองถามเขา ว่า "เธอไม่อยากทำงานบ้างหรอ" เขาบอกเราว่าเขายังไม่พร้อมที่จะทำ เเล้วเขาก็บอกอีกด้วยว่าที่บ้านเขามีตังให้วันละ100-200 ไม่เห็นจำเป็นต้องทำ
ตัดภาพมาที่เรา จ่ายค่าหอ ตังเหลือใช้เเค่ร้อยกว่ากว่า ซื้อของที่จำเป็นเข้าหอก็หมดเเล้ว น้ำ มาม่า เครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆ ้ บางทีเรา ก็คิดว่า เราทำอะไรอยู่นะ ทำงานเพื่อมาจ่ายค่าห้องเพื่อเจอเขาทุกวันเเบบนี้ตลอดไปหรอ เขาเคยคิดจะช่วยเราบ้างไหมนะ เเละเขาไม่พยายามให้เราสักเรื่องเลย งานไม่ทำ เล่นเเต่เกมหน้าคอม เเล้วชอบบ่น เรื่องที่บ้านให้ตังน้อย เเล้วยังมาให้เราใช้อีก อยากเติมเกมก็ไม่ได้เติม จนมีวันนึงที่ ที่ทำพาร์ทไทม์ของเราเขาคัดพาร์ทไทม์ออกเพราะ มีประจำมาใหม่ เเล้วเขาคัดเราออกค่ะ เงินเลยไม่พอจะจ่ายค่าห้องต่อ เราเลยคิดหนักจนตัดสินใจ กลับบ้านดีกว่าไหมนะ
ทุกสิ่งมันถาโถมเข้ามา เลยตัดสินใจโทรหาเเม่เล่าให้ฟังว่าจะกลับสิ้นเดือนเมษาเเล้วนะเเม่ หนูไม่ไหวเเล้วเหนื่อยจังเลยเเม่ เเล้วเราก็ไปบอกเจ้าของหอ ว่าเราจะออกสิ้นเดือนนี้เเล้วนะคะ
เเล้วก็เล่าให้เเฟนฟังว่า ที่ทำงานเขาคัดเราออกนะ รายได้ไม่พอจ่ายค่าห้องนะเธอ เค้าต้องได้กลับบ้านนะ เพราะเเม่ก็อยากให้เค้ากลับบ้านเหมือนกัน
เเล้วเขาพูดเหมือนเสียใจ ว่าทำไมเราถึงจะเลือกกลับบ้าน ตัดสินใจดีเเล้วหรอ ถ้ากลับจะไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ เราก็คิดในใจว่าเราคิดดีเเล้วสู้ทำงานเเถวบ้านยังดีกว่าอีกไหม เเล้วเขาก็บอกไม่อยากให้เรากลับเพราะเขาไม่ชอบคบคนทางไกลมันจะไปไม่รอด
เเละเขาก็บอกให้เราไปหางานใหม่มา "เขาจะทำด้วย"
ซึ่งเป็นคำที่ตอนเเรกๆเราอยากให้เค้าพูดมากๆ เเต่มันมันสายไปเเล้วที่เราจะอยู่หอต่อ เราเลยคิดว่า ทำไมเขาพึ่งมานึกได้ตอนนี้ ตอนที่อยู่ด้วยกันทำไม่นึกถึงกันว่า อีกคนทำงานหนักเเทบตายเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันกินมาม่าทุกวันอดๆอยากๆเเต่อีกคนนอนเล่นเกมอยู่บ้าน สบายใจเเม่ซื้อพิซซ่า KFC ของกินมาให้ทุกวัน อยากเจอเเฟนตอนไหนก็ได้เจอ อยากไปหาตอนไหนก็ได้ไปหา เพราะคิดว่าเราจะอยู่ตรงนี้ตลอด
เราก็คิดนะว่าถ้ารักกันจริงต้องสร้างไปด้วยกันรึป่าว
เเต่บางมุมเราก็อดไม่ได้คิดว่า เหมือนเราต้องการให้เขาเเบ่งเบาภาระของเรารึป่าวนะ
ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงกันบ้างคะ🥲
เเฟนไม่ยอมทำงานเพราะอ้างว่าเเม่มีเงินให้ใช้ทุกวัน?
เเน่นอนว่ามันไม่พอจ่ายค่าห้อง เราต้องทำ2งานควบคู่กันไปด้วยเพื่อที่จะจ่ายค่าห้องอยู่กับเเฟน ส่วนเเฟนเรานั้นอยู่บ้านค่ะไกลจากหอเราประมาณ
10-20โล บางวันเขาก็มาไม่มาหาเราบ้างมีครั้งนึงที่เราลองถามเขา ว่า "เธอไม่อยากทำงานบ้างหรอ" เขาบอกเราว่าเขายังไม่พร้อมที่จะทำ เเล้วเขาก็บอกอีกด้วยว่าที่บ้านเขามีตังให้วันละ100-200 ไม่เห็นจำเป็นต้องทำ
ตัดภาพมาที่เรา จ่ายค่าหอ ตังเหลือใช้เเค่ร้อยกว่ากว่า ซื้อของที่จำเป็นเข้าหอก็หมดเเล้ว น้ำ มาม่า เครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆ ้ บางทีเรา ก็คิดว่า เราทำอะไรอยู่นะ ทำงานเพื่อมาจ่ายค่าห้องเพื่อเจอเขาทุกวันเเบบนี้ตลอดไปหรอ เขาเคยคิดจะช่วยเราบ้างไหมนะ เเละเขาไม่พยายามให้เราสักเรื่องเลย งานไม่ทำ เล่นเเต่เกมหน้าคอม เเล้วชอบบ่น เรื่องที่บ้านให้ตังน้อย เเล้วยังมาให้เราใช้อีก อยากเติมเกมก็ไม่ได้เติม จนมีวันนึงที่ ที่ทำพาร์ทไทม์ของเราเขาคัดพาร์ทไทม์ออกเพราะ มีประจำมาใหม่ เเล้วเขาคัดเราออกค่ะ เงินเลยไม่พอจะจ่ายค่าห้องต่อ เราเลยคิดหนักจนตัดสินใจ กลับบ้านดีกว่าไหมนะ
ทุกสิ่งมันถาโถมเข้ามา เลยตัดสินใจโทรหาเเม่เล่าให้ฟังว่าจะกลับสิ้นเดือนเมษาเเล้วนะเเม่ หนูไม่ไหวเเล้วเหนื่อยจังเลยเเม่ เเล้วเราก็ไปบอกเจ้าของหอ ว่าเราจะออกสิ้นเดือนนี้เเล้วนะคะ
เเล้วก็เล่าให้เเฟนฟังว่า ที่ทำงานเขาคัดเราออกนะ รายได้ไม่พอจ่ายค่าห้องนะเธอ เค้าต้องได้กลับบ้านนะ เพราะเเม่ก็อยากให้เค้ากลับบ้านเหมือนกัน
เเล้วเขาพูดเหมือนเสียใจ ว่าทำไมเราถึงจะเลือกกลับบ้าน ตัดสินใจดีเเล้วหรอ ถ้ากลับจะไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ เราก็คิดในใจว่าเราคิดดีเเล้วสู้ทำงานเเถวบ้านยังดีกว่าอีกไหม เเล้วเขาก็บอกไม่อยากให้เรากลับเพราะเขาไม่ชอบคบคนทางไกลมันจะไปไม่รอด
เเละเขาก็บอกให้เราไปหางานใหม่มา "เขาจะทำด้วย"
ซึ่งเป็นคำที่ตอนเเรกๆเราอยากให้เค้าพูดมากๆ เเต่มันมันสายไปเเล้วที่เราจะอยู่หอต่อ เราเลยคิดว่า ทำไมเขาพึ่งมานึกได้ตอนนี้ ตอนที่อยู่ด้วยกันทำไม่นึกถึงกันว่า อีกคนทำงานหนักเเทบตายเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันกินมาม่าทุกวันอดๆอยากๆเเต่อีกคนนอนเล่นเกมอยู่บ้าน สบายใจเเม่ซื้อพิซซ่า KFC ของกินมาให้ทุกวัน อยากเจอเเฟนตอนไหนก็ได้เจอ อยากไปหาตอนไหนก็ได้ไปหา เพราะคิดว่าเราจะอยู่ตรงนี้ตลอด
เราก็คิดนะว่าถ้ารักกันจริงต้องสร้างไปด้วยกันรึป่าว
เเต่บางมุมเราก็อดไม่ได้คิดว่า เหมือนเราต้องการให้เขาเเบ่งเบาภาระของเรารึป่าวนะ
ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงกันบ้างคะ🥲