เรามาถึงจุดที่ต้องหางานทำเข้าสู่ช่วงวัยทำงาน มันเร็วมากๆแทบตั้งตัวไม่ทัน เราเรียนปวช.ตอนนี้อยู่ปี3ต้องฝึกงาน6เดือนถึงจะจบเราไม่เคยทำงานมาก่อน พอไปทำจริงๆเรานึกถึงพ่อกับแม่และทุกคนที่เขาทำงานเขาต้องเก่งขนาดไหนกว่าจะปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนที่ทำงานได้ ต้องอดทนทำงานวันละ8ชั่วโมงหรือมากกว่านั้นเพื่อแลกกับเงิน ทำทุกวันไม่มีหรอกหยุดเสาร์อาทิตย์ เราทำได้แค่วันเดียวก็หนีกลับบ้านแล้ว พอมาคิดๆดูเราไม่น่าทำอย่างนั้นเลยกลับมาก็ว่างเปล่าใช้ชีวิตในกรอบแบบเดิม งานก็ยังหาไม่ได้ ความหวังเดียวที่มีคือโรงงานก่อนหน้านี้เราไม่คิดจะทำงานแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่สิ่งแวดล้อมันจำเป็นต้องทำไม่ทำก็คงจะไม่มีงานไหนให้ทำอีกแล้ว เราไม่รู้เลยว่าอนาคตจะเป็นยังไงมันไม่เหมือนที่คิดไว้ แต่นี้มันแค่จุดเริ่มต้น จะตายก็ไม่ได้พ่อกับแม่เขายังคาดหวังกับเรา ถ้าตายก็เหมือนเราหนีปัญหาหนีความรับผิดชอบ แต่มันโครตยากเลยเว้ย ชีวิตโครตมืดมองไปทางไหนก็ไม่เห็นแสงสว่าง เรามันอ่อนต่อโลกจริงๆ ทำอะไรไม่เคยสำเร็จสักอย่างสมเพชตัวเอง