ด้วยความที่ในครอบครัวพ่อแม่เป็นข้าราชการทั้ง 2คน แม่เป็นครู พ่อเป็นตำรวจ ทั้ง2คน ก็มักจะปลูกฝังว่าต้องเป็นข้าราชการนะ ตอนแรกเราก็เคยคิดว่าตอนเด็กก็ต้องเป็นให้ได้ แต่โตมาความคิดก็เปลี่ยนเราอยากจะทำอาชีพที่เราอยากจะเป็นจริง มีคณะที่อยากจะเข้า ผมก็ตัดสินใจบอกท่านทั้ง 2 คนว่าอยากจะเป็นนักดนตรีครับ พ่อแม่ก็ได้ตอบกลับมาว่า “อาชีพนักดนตรีหรอมันไม่คงนะ“ ผมก็ได้ตอบกลับไปว่า ”ทุกอาชีพมันก็ไม่คงเหมือนกันแหละ“ เขาก็ตอบกลับมาว่า ลูกจะเอาอาชีพนักดนตรีเป็นหลักไม่ได้นะ“ ความรู้สึกของผมเหมือนเป็นเด็กเก็บกดคนนึง ในวันที่ผมมีแข่ง หรือว่าเล่นดนตรี ไม่มีแม้แต่คำบอกกำลังใจ มีแต่เพื่อนและแฟนของผมที่คอยเป็นกำลังใจให้ เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้ซัพพอร์ตเราเต็มที่  ผมมักจะเบื่อคำถามของผู้ใหญ่ที่ถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร หรือทำงานอะไร เพราะในใจของเราไม่อยากจะตอบเพราะกลัวว่าคำตอบจะไม่เป็นที่ยอมรับ ผมมักจะบอกสิ่งที่เขาต้องการจะได้ยินเสมอ สิ่งที่เขาอยากจะรับฟังมัน
ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องทำต่อไปอย่างไรในอนาคต