ตอนแรกเราไม่ได้อยู่กับพ่อแมแต่พอป.3เราย้ายมาอยู่กับพ่อแม่เรามีความสุขมากแต่ตอนนี้แทบจะไม่มีเลยคะคนที่เราเรียกว่าพ่อแม่ทำร้ายจิตใจเราแตกสลายเลยคะบ้างครั้งเราฌกรธมากๆจนจะฆ่าตัวตายไม่ก็ฆ่าพ่อแม่แต่เราก็เป็นเด็กที่มีความคิดเหมือนผู้ใหญ่อยู่นะถ้าเราตายก็ไม่มีอนาคตเราเลยไม่ฆ่าตัวตายส่วนที่คิดจะฆ่าพ่อแม่เราก็คิดว่าพวกนี้มันแค่อารมณ์ชั่ั่ววูบทุกคนก็เคยเป็นใช่ไหมคะจนมาถึงปัจจุบันเราก็เข้าใจเลยคะว่าทำไมวัยรุ่นบ้างคนเขาถึงไม่ค่อยชอบพ่อแม่ตัวเองเราคิดว่าพ่อแม่เราคิดแบบเด็กน้อยกว่าเราด้วยซ้ำพวกเขาคิดน้อยมากเข้าใจนะว่าเหนื่อยจากการทำงานแล้วกินเหล้าแต่มันไม่ดีต่อสุขภาพมากๆแล้วก็ปล่อยให้ตัวเองสุขสภาพแย่ๆแบบนั้นถ้าพวกเขาตายไปหนูก็คงกลายเป็นเด็กกำพราพ่อแม่พวกเขาทำแบบนั้นวกเขาเองไม่นึกถึงคนเป็นลูกแบบเราบ้างหรอวันนี้เราซักหมอนที่เราทำเปื้อนเรานั่งพักตรงนั้นสักพักเพราะเราเหนื่อยและก็ตาบวมแม่เราก็บอกว่านั่งแช่ตายอ่ะไรตรงนั้นกุเห็นนั่งมาตั้งนานแล้วแล้วก็อะไรอีกนี่และคะเราจำไม่ค่อยได้เพราะไม่ค่อยอยากฟังคำพูดแบบนี้ของพ่อแม่สักเท่าไหร่เราก็คิดในใจว่าทำไมเขาไม่พูดบอกเราดีๆทำไมต้องด่าเราด้วยไม่จำเป็นจะต้องใช้คำพูดที่รุนแรงกับเด็กขนาดนั้นเดี๋ยวนี้เราค่อนข้างเก็บอารมณ์ม่ค่อยได้น้ำตาจะไหลกับคำพูดแบบนั้นตลอดแต่พอโดนอ่ะไรที่เจ็บมากๆอย่างเช่นหัวแตกเราก็ไม่ร้องแต่พอมากับคำพูดมันกลับทำให้เราร้องต่อนะพอแม่เราพูดแบบนั้นเราเลยทำเหมือนจะไปอาบน้ำแล้วพ่อเข้าไปในห้องน้ำอยู่ๆน้ำตาเราไหลเลยมันเก็บไม่อยู่ๆจริงตอนก่อนหน้าที่ทีทเรากำลังพิมพ์โน๊ตนี้พ่อเรามาเรียกไปกินหมูกะทะแต่เรียกแค่ว่าชื่อเราเราเลยถามไปว่าอะไรเสียงดังแต่เขาก็ไม่ตอบแล้วผ่านไปแม่เรามาเรียกเราก็ถามว่าอะไรแม่เราก็บอกมากินหมูกะทะเราเลยเดินออกไปจากห้องแล้วพ่อเราก็อยู่ๆเขาหงุดหงิดอะไรไม่รุ้บอกว่าเบื่อๆแล้วก็พูดอะไรนี้และแต่ด่าเราเราก็เดินไปกินหมูกระทะหลังบ้านแล้วเรากินไปอยู่ดีๆพ่อเราเดินมาล้างมือนอกบ้านแม่เราเลยถามว่ากินไหมพ่อเราเลยบอกว่าไม้เบื่อที่พ่อเราจะสื่อไม่ใช่เบื่อหมูกระทะแต่เบื่อเราแล้วแม่ก็พูดกับเราว่ากลับไปอยู่บ้านเก่าไหมไม่ต้องเรียกป.6ที่นี้ไปเรียนบ้านไม่รุ้สิแต่มันทำให้เราอยากจะน้องไห้ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่แม่เขาสื่อแล้วแม่เราก็บอกอีกว่าอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์เราเป็นคนที่เรียนเก่งมากติดท็อป1-2ตลอดเราจะร้องไห้แต่ไม่อยากร้ิงให้พวกเขาเห็นเราเลยใช้เล็บจิกขาตัวเองไว้เราว่ามันก็ช่วยได้อยู่เราก็กินไปเรยๆจนอิ่มเราเลยจะเข้าห้องซึ่งต้องผ่านพ่อเราพ่อเราก็พูดขึ้นว่าจะเข้าถ้ำอีกแล้วหรอแล้วก็พล่ามอ่ะไรนี่และแต่เรารีบเข้าห้องก่อนห้องเป็นเพียงความเป็นส่วนตัวเพียงอย่างเดียวและโทรศัพท์ก็เป็นเพียงความสุขของเราในตอนนี้บ้างครั้งเรารู้สึกว่าเราเป็นซึมเศร้าจากคำพูดที่มาจากคนรอบข้างและคนเราเรียกว่าเป็นพ่อแม่แต้ราก็คิดว่าคงคิดไปเองว่าเป็นซึมเศร้าตอนนี้ใจเรามันแทบจะแตกสลายแล้วมันเก็บไม่อยู่จริงๆอยากจะบอกพวกเขาไปว่าเราเลิกเป็นพ่อแม่ลูกกันไหมแต่ถ้าพูดไม่คิดมันก็จะเหมือนกับพวกเขาที่ทำกับเรามีอีกหลายๆอย่างที่พ่อแม่ทำให้เราติดมากขนาดนั้นเราควรจัดการยังไงดีคะก็จบแล้วขอบคุณที่รับฟังคะ😀