คืออันนี้ไม่ได้มาด่าแม่หรือมาแฉแม่นะคะแต่เรารู้สึกว่าเราทนมามากจนมันเกิดเป็นข้อสงสัยว่าควรทำตัวยังไงดี
คือเราไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอกค่ะเราอยู่โรงเรียนประจำต่างจังหวัดกลับเดือนละครั้ง ปิดเทอมเราก็กลับบ้านตามปกติ คือที่เราเลือกไปเรียนที่ไกลๆเพราะเราอยากอยู่ให้ห่างจากแม่อยู่ด้วยเราเครียดมันเสียสุขภาพจิต ทุกคนก็บอกกลัวเราจะร้องไห้แต่เราไปวันแรกเรามีอิสระมากเลยเราได้อยู่กับกับเพื่อนเรารู้สึกดีมากพอกลักษณะบูรณาการ เราอ่านหนังสือดึกแล้วมีคุยกับเพื่อนเพราะคิดถึงกันเขาก็ด่าแล้วก็มายึดโทรศัพเรา พอมีงานคะแนนออนไลน์เราก็พลาดจนเราไม่ได้ส่งก็เลยต้องเสียคะแนนไป บางครั้งเรากินข้าวอยู่เขาก็มาบอกเราไม่ทำอะไรเลยวันๆ เรานอนอยู่ในห้องเขาบุกเข้ามาไม่เคาะประตูแล้วเขาก็มาพูดว่าเหม็นๆๆเหม็นห้องเราทั้งๆที่ห้องเรามีเจลปรับกลิ่นแล้วเขาก็มาโมโหใส่เราเรานั่งเล่นเกมอยู่เขาก็โยนข้าวของใส่เรา แล้วด่าเราจริงๆมีเยอะมากแต่เราก็ไม่ค่อยอยากเล่าหรอก เหนื่อย!