เราเกิดมาจะสามสิบปีแล้วยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ วันๆ ทำงาน ว่างก็อ่านนิยาย ร้องเพลง เล่นเกมส์ตามอารมณ์ อยู่เมาะๆแมะๆ อินโทรเวิร์ตติดบ้าน
ตกมาปีนี้ก็แอบปลื้มพี่คนหนึ่ง จู่ๆก็เจอเขาบ่อยแบบงงๆ ทั้งที่แต่ก่อนไม่สังเกตเห็นเลย ทำใจอยู่นานกว่าจะกล้าแอดและทักเฟสเขา แต่ปรากฏว่าเขาอ่านไม่ตอบ ขับรถผ่านก็หันหน้าหนี รู้สึกเหมือนจงใจเลี่ยงแล้วก็ไปเพ้อโสดในสตอรี่อีกนะ เราเสียใจ อายและอึดอัดแทบตาย ไม่กล้าออกจากบ้าน กลัวเจอเขาเหมือนกัน เขาลงสตอรี่ก็ไม่กล้าดู แต่วันก่อนบังเอิญนั่งกระบะไปเที่ยวสงกรานต์ พี่ในรถก็ไปจอดชวนเขาไปด้วย ถ้ารู้ว่าเขาไปเราจะไม่ไปตั้งแต่แรก นี่ไม่กล้ามองหน้าเขาเลย โคตรทำตัวไม่ถูก มองเมินมองผ่านเรื่อยเปื่อย ไม่กล้าไปเฉียดใกล้ แต่แล้วตอนใกล้จะกลับอยู่ดีๆ เขาก็เดินมาขอปะแป้ง คือถ้าไม่ชอบเราขนาดนั้นแล้วจะมาปะแป้งทำไมอ่ะ ก็เมินเหมือนที่เคยเมินสิ (ยื่นหน้าให้ปะแป้งทั้งสองข้าง)
สุดท้ายบังเอิญเจอในวันต่อมาเราก็มองเมินไปรอบทิศที่ไม่ใช่หน้าเขา ชิงเมินก่อนเพราะกลัวจะเสียใจถ้าเห็นเขาหันหน้าหนี มันเป็นอะไรที่โคตรจะอึดอัดเลย เพื่อนๆ เคยเป็นแบบนี้ไหม จะทำยังไงให้ออกจากสถานการณ์นี้คะ ไม่น่าเลยใจ อยู่เมาะๆแมะๆ เหมือนเดิมก็ดีแล้วแท้ๆ