หลังจากที่ไม่ได้ล็อคอินมา5ปี บางเรื่องคุยกับคนรู้จักไม่ได้ ต้องระบายกับคนแปลกหน้า 

   เรามีพี่น้อง3คน พี่สาวคนโตจบมหิดล เป็นครูสอนดนตรี
น้องชายเป็นนักกีฬาทีมชาติ กำลังเรียนม.กรุงเทพ พวกการบิน
เราเป็นลูกคนกลาง เลือกมาเรียนภาคใต้ ฝั่งอันดามัน และเปิดร้านตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย
จนตอนนี้ก็ยังเปิดอยู่ เรากับพ่อเป็นคนที่นิสัยเหมือนกันหรือเพราะเกิดวันและเดือนเดียวกัน
อะไรก็ได้ไม่เรื่องมาก ส่วนพี่สาวกับแม่ก็เกิดวันเดียวเดือนเดียวกัน คือ วันอังคาร
เป็นคนใจร้อน ขี้โมโหที่จุกจิกเรื่องเยอะ ชอบควบคุมอำนาจ ขี้บ่น ชอบใช้อารมณ์ ชอบบังคับ

เราเคยคิดว่าครอบครัวเรา อบอุ่นสมบูรณ์แบบ พ่อแม่อายุห่างกัน12ปี มีฐานะปานกลาง 
เริ่มสร้างตัวจากทักษะอาชีพของพ่อ เปิดร้านในจ.ที่เป็นเมืองท่องเที่ยวของภาคใต้ 
ผ่อนบ้านอาคารพาณิชย์2ชั้น สมัยนั้นพ่อบอกว่า ผ่อนเดือนละ3,000กว่าบาท
ราคารวม900,000กว่า พ่อพูดเสมอว่าบ้านหลังนี้ ไว้ให้เรากลับมาอยู่ และขยับขยายซื้อรถ ปลูกบ้าน ซื้อที่ดิน สวนเพิ่มจากญาติๆที่ร้อนเงิน
แม่ก็ได้รับมรดกจากตายาย ทั้งสวน ที่ดิน บ้าน แม่เราเลยเลือกทำสวน พ่อก็ยังเปิดร้าน
ส่งลูก3คนจบปริญญา ให้บ้านคนละหลัง รถคนละคัน มีเงินลุงทุนให้ทุกคนไม่ว่าจะทำอะไร พ่อแม่สนับสนุน
หามาให้ทุกอย่าง มาถึงตรงนี้ฟังดูดีใช่ไหม แม้แต่เราเองยังไม่อยากเชื่อ
 
จนปลายปี66 แม่เราบอกว่าจะหย่ากับพ่อ เราร้องไห้ทั้งวัน แต่ไม่ได้ร้องให้ใครเห็น พูดไม่ออก ไม่อยากรับสายใคร
ทั้งพ่อ แม่ พี่สาว ที่โทรมาเพื่ออธิบายหรือให้เราเข้าใจว่า พ่อแม่แค่เลิกกัน แต่ยังเหมือนเดิมกับลูกทุกคน
บ้านอีกหลังที่พ่ออยู่ห่างกับบ้านที่แม่อยู่กับสามีใหม่แค่8Km.สำหรับเรายังไงก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ไม่ใช่แก้วร้าว แต่มันแตกไปแล้ว ช่วงหลังเรารู้ตัวว่า สุขภาพจิตเราเริ่มรับไม่ไหว

มันจะไม่หนักขนาดนี้ถ้าแม่เราไม่มีสามีใหม่แบบกระทันหัน ซึ่งพ่อที่สร้างทุกอย่างเพื่อแม่และครอบครัว เจ็บกว่าเรามาก
ไม่มีคำพูดใดๆจากพ่อ มีแต่สีหน้าที่หมดหวัง และผิดหวังกับสิ่งที่แม่ทำ ยอมหย่าโดยดี ไม่มีข้อเรียกร้องใดๆ
แม่ให้เหตุผลว่า พ่อไม่ชอบงานทำสวน พ่อชอบค้าขายมากกว่า เลยอยากให้พ่อไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบ
แม่แค่ต้องการหาคนมาช่วยดูแลและชอบทำสวนเหมือนแม่ เรางงมากทำไมแม่ไม่จ้าง พม่า ลาว
แถวบ้านเขาก็จ้างแรงงานเยอะแยะ หลังจากนั้น....

แม่เราก็เริ่มเปิดตัวไอ้ฝรั่งอายุแก่กว่าพ่อเรา รู้จักทางแอปหาคู่ออนไลน์ที่สาวไทยชอบเล่น
ได้เจอฝรั่งวัยใกล้เกษียณ ชาวสเปน ได้เบี้ยบำนาญอะไรพวกนี้ และได้มรดกจากพ่อแม่ฝรั่งที่ตุย
ฝรั่งกลับมาไทยครั้งนี้ครั้งที่2 มาอยู่กินในบ้านเรา ที่พ่อเคยอยู่กับแม่ ที่สำคัญ มันตัวใหญ่แต่ทำงานสวนไม่เป็น
 
ตายายก็ไม่ปลื้ม ท่านบอกยกมรดกให้แม่กับพ่อเรา แต่แม่กลับมาทำงี้ ตายายเราพูดว่า ลูกเขยคนเดียวที่กูยอมรับ
คือ พ่อของลูก แต่แม่เราหาแคร์ไม่ พาฝรั่งไปทำวีซ่าติดตามภรรยาไทย ให้พำนักในไทยได้ยาวๆ
เพื่อจดทะเบียนสมรสกับไอ้ฝรั่ง งงมาก ไม่รู้จักไม่ถึงปี แต่เอาเข้าบ้าน ให้มีส่วนร่วมในทรัพย์สินที่พ่อเราหามา
ถ้าวันนึงแม่เราตุยหรือเลิกกับไอฝรั่ง มันก็มีสิทธิชอบธรรมขอส่วนแบ่งทรัพย์สิน มรดกที่ได้มาจากบรรพบุรุษเรา
ได้ทุกอย่างที่เป็นของทายาทสิ

ส่วนพ่อเราไปตัวเปล่าไม่มีอะไรเลย ได้มาแค่บ้านหลังที่พ่อเริ่มสร้างตัวกับแม่ ที่เหลือทุกอย่างเป็นชื่อแม่
ไม่ใช่เพราะพ่อเราโง่ แต่เพราะพ่อเรารักไว้ใจแม่มากที่ผ่านมา ก่อนหน้าที่พ่อแม่จะมาอยู่ด้วยกันและจดทะเบียนสมรส
พ่อเรายอมล้มงานแต่งกับลูกสาวนักการเมืองท้องถิ่น ที่ผู้ใหญ่ฝ่ายพ่อหาให้ ตัดขาดจากบ้านตัวเอง 
เพื่อมาเลือกผู้หญิงแบบแม่เรา ทั้งที่วันนั้นแม่เรากำลังจะแต่งงานและพ่อพาหนี ซึ่งเจ้าบ่าวของแม่ในตอนนั้นก็คือเพื่อนพ่อ
เรื่องนี้คนรอบตัวไม่มีใครรู้ มีแค่คนในครอบครัวสายเลือดเดียวกันเท่านั้นที่รู้

เรารู้ว่าพ่อเราไม่กลัว ถึงไม่มีอะไรเลยเริ่มจาก0 ตอนอายุจะ70 แล้ว ก็อยู่ได้
เพราะพ่อเราหาเงินเก่ง ลืมบอก พ่อจบมศ.5ไปอยู่กทม. เรียนรร.วัดบวรนิเวศ เปิดร้านกับญาติ
พอเจอแม่ก็มาเปิดเอง จากวิชาความรู้ที่ญาติให้มา ส่วนแม่จบม.4 แถวบ้าน ไม่เคยไปกทม ไม่เคยเที่ยว ตอนเด็กๆ
เพราะตายายเคยลำบากมาก่อน และมีที่ดินเยอะมากกกกกก

ต่อให้ชีวิตมีทุกอย่างแต่ล้มเหลวเรื่องครอบครัวมันก็ทดแทนกันไม่ได้
เราแค่ต้องการให้พ่อแม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา 
ถ้าเลิกกันตั้งแต่ตอนเด็กๆเราอาจจะเข้าใจได้ แต่นี่เราจะ30 อยู่มาครึ่งชีวิตแล้ว
ไม่คิดว่าจะต้องมากลายเป็นเด็กมีปัญหา ขาดความอบอุ่น ครอบครัวแตกแยก มีปมด้อย 
 มันยากที่จะทำใจยอมรับว่าเรานะไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นอีกต่อไป

มันจะมีจริงหรอ ฝรั่งที่รักสาวไทย ไม่ใช่แค่ผลประโยชน์ หวังมาอยู่ฟรี กินฟรี มีคนทำกับอาหารดีๆให้กิน
ดีกว่าบ้านพักคนชรา ต้องจ่ายแพง ได้คนรับใช้ที่เอาได้ด้วย เหมือนหาผู้หญิงปรนิบัติ ดูแลบั้นปลายชีวิตในประเทศที่ค่าครองชีพถูก แต่ได้บริการระดับ5ดาว 

เราก็หาทางปล่อยวาง แต่มันทำไม่ได้จริง ทำได้แค่เล่นดนตรีเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจ
ความสุขที่เคยมีมันจบแล้ว ในหัวใจเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อยากถามคนไทยว่ารู้สึกอย่างไร กับฝรั่งสเปนวัยเกษียณอพยพมาไทย
รวมถึง สาวไทยที่คลั่งฝรั่งเกินเหตุจนลดคุณค่าตัวเอง อับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน กับคำว่า ทิ้งผัวที่ลำบากมาด้วยกันไปหาฝรั่ง

เอออีกเรื่อง แม่เราไม่ชอบถึงขั้นรังเกียจรอยสักเลยตอนวัยรุ่นเราอยากสักแต่แม่ห้าม 
แต่ตอนนี้ แม่เราในวัย50กว่า สักตามไอ้ฝรั่งเต็มตัว ลายสักเดียวกัน เต็มหลัง เต็มแขน หน้าอก

#ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร