ไม่ได้มีความสุขแต่ก็ไม่ได้เศร้า รู้สึกสนุกในบางทีแต่ก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้น ทำในสิ่งที่ชอบแต่ก็ไม่ได้เอ็นจอย บางทีก็คิดว่าชอบสิ่งนั้นจริงรึเปล่า บางทีก็คิดว่าถ้าตายคงดีแต่ก็กลัว กลัวเจ็บ กลัวนรก กลัวผี กลัวความว่างเปล่า อยากจะกอดสักอย่างไว้ อยากให้คนมาปลอบ แต่ก็ไม่กล้าที่จะกอด ที่จะขอความเห็นใจ ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเราเจ็บ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเราไม่เข้มแข็ง อยากให้เขามีความสุข ไม่เครียด แต่ก็ไม่สามารถปล่อยตัวเองทนฟืนกับสิ่งที่ไม่ชอบได้ และปล่อยตัวเองกับสิ่งที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีหรือที่คิดยั่งงั้น แต่พอนึงขึ้นได้ก็กลัวโดนว่า โดนเห็นใจ โดนมองแปลกๆ โดนไล่ โดนตี โดนกัก โดนยึด กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ กลัวว่าจะไม่เหมือนเดิม ไม่กล้าที่จะเปลี่ยน ไม่กล้าที่จะเสี่ยง ไม่อยากที่จะขยับ ไม่อยากที่จะคิด และก็เลิกคิดแต่ก็ยังกังวลและก็คิดมากกว่าเดิม ไม่มีความสุข อาจจะเศร้า หรือเป็นโรคซึมเศร้า หรือแค่สำออย หรือแค่หาความสนใจ สับสนว่าทำไมยิ้มเวลาเศร้า หัวเราะเวลาร้องไห้ ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจโลก ไม่เข้าใจอะไรเลย รู้สึกตามหลัง ตามไม่ทัน ไม่ใช่ว่าในชีวิตไม่มีโอกาสแต่แค่เวลามีโอกาสไม่ค่อยได้คิดถึงชีวิตที่ต้องการ มัวแต่คิดกลัวกับอะไรโง่ๆ ที่แก้ได้ง่าย ที่ตัวเองก็รู้คำตอบ รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนขยัน ไม่ใช่คนฉลาด แต่ก็โกหกทุกคนว่าเราทำได้ จะไม่ทำให้ผิดหวัง แต่ก็เลือกที่จะนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้ทุกอย่างพัง โทดทุกอย่างในชีวิต หาเหตุผล หาว่าเราอาจไม่ใช่คนผิด แต่สุดท้ายเลิกที่จะคิด แต่ก็ยังก้าวข้ามไปไม่ได้ ไม่พร้อมกับอนาคจ ไม่พร้อมที่จะก้าวต่อ แต่ก็หยุดเวลาไม่ได้ ปลอบใจตัวเองในทุกวันที่ไม่มีอะไรใหม่ ในทุกวันที่คาดหวัง ในทุกวันที่ผิดหวัง ในทุกวันที่รอ จนอยากที่จะย้อนไปที่จุดเริ่มต้น