“ไม่อยากตาย อยากเป็นอมตะ” หลายคนอาจจะคิดแบบนี้ ผมกระเป็นเหมือนกัน ทุกครั้งที่มีความสุข ความทรงจำดีๆ ผมก็จะเผลอคิดเรื่องนี้ออกมา “ไม่อยากตายเลย เพราะถ้าตาย ผมก็จะต้องลืมความทางจำอันดีงามพวกนี้แน่ๆ” ผมได้แต่คิด ให้ผมในอนาคตสร้างบางสิ่งที่สามารถเก็บความนึกคิดจิตใต้สำนึกไว้ในบางอย่าง ผมรู้มันอาจจะฟังดูไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ว่า ความทรงจำเหล่านี้ ถูกเก็บไว้ในเซลล์ประสาทของสมอง หากเราสามารถใช้เทคโนโลยี เก็บสมองและต่อเข้ากลับอวัยวะเทียมได้ มนุษย์ก็สามารถเป็นอมตะได้
อาจจะคิดว่าผมเพ้อ ก็เพ้อจริงๆนั้นแหละ แค่ตอนนี้กินข้าวแล้วก็เครียด้พราะเรื่องนี้เลยอยากระบาย ไม่รู้ด้วยซำ้จะมีใครเห็นข้อความนี้หรือเปล่า แต่แค่ได้เขียนผมก็สบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ป.ล. ผมอายุ 15 และตอนนี้กำลังเครียดเรื่องนี้ คิดทีไรกินข้าวไม่ลง ปวดท้อง ตัวอ่อนแรง สั้นๆคือเครียดมากๆ
ผมคิดว่าอยากจะเป็นโรคซึมเศร้า แต่ผมไม่อยากตาย ตรงกันข้าม ผมอยากมีชีวิตมากๆ ๆๆ