เราเป็นคนที่ชอบอยู่แบบสงบๆม๊าก

จนทุกคนอื่นมองว่าเราแปลกไม่ยอมออกไปไหนไม่ยอมกินอะไรที่ไม่อยากกินพอช่วงปิดเทอมก็หนักเลยแต่มันก็สบายดีนะ  เราก็รำคาญนะที่ญาติบอกว่า "เดี๋ยวจะเป็นโรคซึมเศร้า เดี๋ยวจะได้ต-ยแน่อีกไม่นานหรอกถ้ายังจะอยู่คนเดียวแบบนี้"

รู้ว่าเป็นห่วงแต่เราสบายดี แต่อาการมันหนักขึ้น

พอก่อนถึงสงกรานต์ (ปีที่แล้ว)เราต้องไปอยู่กับย่าแปปนึงแบบฉบับทรมานมากเพราะไม่มีห้องแยกเราอยู่กลางบ้านใครจะผ่านก็ได้ อย๊ากอยากกลับแทบตายแต่ก็พูดไม่ได้เดี๋ยวพ่อแม่ไม่สบายใจถึงเขาจะรู้นิสัยเราดีก็ตาม แล้วพอถึงวันสงกรานต์แล้วเป็น เวลาที่รอคอยมากๆ กะว่าจะกลับบ้านนอนในที่ที่รักพร้ิมหมาแสนรักแต่ต้องผิดหวังเพราะญาติดันมารวมกันที่บ้านเราบ้านเป็นบ้านหลังเล็กๆมีห้องนอนห้องเดียวเรานอนกับแม่ในห้องพ่อนอนข้างนอกกับน้องแล้วในวันนั้นป้าเราเป็นคนมารับกลับแล้วจะนอนค้าง แล้วคิดดูว่าบ้านเราเล็กขนาดนี้ จริงเราไม่ชอบมานานแล้ว เอานกเราเอาไปไว้ในห้องน้ำเก่าหลังบ้านไม่ให้ข้าวให้น้ำต-ยสิจะเหลือหรอดีนะรอดมาตัวหนึ่ง เอาหมาเราไปปล่อยเพราะรำคาญ

และแม่ให้เขานอนค้างดูบ้านตัวก่อนมั้ย?ญาติคนอื่นมาก็พอทนเพราะเดี๋ยวก็กลับ แต่พอเขานอนค้างความก็เกิดขึ้น

เราอยู่บ้านเลยดูการกระทำของเขาได้ในควานคิดเราแค่ดูลูกตัวก็ไม่ตอนแรกมีปัญหากับลูกเขา พอเขามาเอาปลั๊กไฟไปเราก็พูดเหตุผลที่ไม่อยากให้ใครมาบ้านตามข้อสงสัยของเขาเอง ด้วยการพูดที่ไม่เก่ง+การสื่อสารน้อย+การเอาแต่ใจเล็กน้อยของเราเราพูดว่า

จากที่เขาโกรธลูกเขาอยู่แล้วเรามาพูดแบบนี้ก็โดนด่าสิจะเหลือไร

แต่ก็รู้ว่ามันเป็นความผิดของตัวเองเขาจะโกรธก็ไม่ผิด

ใครจะว่าเราเอาแต่ใจพูดไม่ดูดี

มันก็ความผิดเราอีกแหละ

เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกเพราะอยากได้ความเห็นใหม่ๆ ถึงรู้ว่าความเห็นจะไปทางไหนก็ตาม

ขอบคุณค่ะ🙏