เข้ามาถึงเรื่องของเรานะคะ คือตั้งเเต่เราโตมา เราไม่รู้เลยว่าคำว่าอบอุ่นในครอบครัวมันคืออะไร ตั้งเเต่โตมาพ่อแม่ไม่เคยกอดไม่เคยถามว่าเรียนเป็นยังไงบ้าง สอบตกรึเปล่า มีหน้าที่เเค่ส่งเรียนไปเฉยๆ ไม่ค่อยได้เลี้ยงเราเท่าไหร่ ค่อนข้างติดเล่นพนัน ตั้งเเต่จำความได้ จะฝากเราไว้บ้านญาติพี่น้องตลอดกลับมาอีกทีคือตอนเช้า พร้อมวางเงินไว้ให้100บาทไปโรงเรียน สมัยเรียนเราไม่เคยได้กินข้าวเช้าเลย เพราะเขาไม่เคยทำให้ทาน จนโตมาป.6 เขาไม่ฝากเราไว้บ้านญาติเเล้ว เเต่ให้เราอยู่กับหมาเเทน เสื้อผ้า เราก็รีดไม่เป็นก็ใส่แบบยับๆไปเรียนตลอดจนจบม.3 เข้าเรียนปวช.เขาก็ปฏิบัติแบบนี้มาเรื่อยๆ ไม่ค่อยสนใจเราเหมือนพ่อแม่คนอื่น ตอนเเรกเราเเปลกใจว่าทำไมพ่อแม่เพื่อนเราขอดูเกรดลูกว่าลูกเรียนเป็นยังไงบ้าง เเต่พ่อแม่เราไม่เคยขอดูเลย เวลาเรามีเรื่องทุกข์ร้อนใจเขาไม่เคยเข้ามาเป็นที่ปรึกษาที่ดีเลยสักครั้ง มีเเต่คำว่าบอกแล้วให้ทำแบบนั้น แบบนี้ จนทะเลาะกัน เขามักเอาเรื่องบุญคุณมาอ้าง ว่าเป็นพ่อแม่นะ หาเงินมาให้กิน ซึ่งเรื่องนั้นเรารู้ดี เเต่ก็มีบางครั้งที่เราสวนเขาไปบ้างว่าพ่อแม่มี่ดีเหรอปล่อยลูกไว้แบบนี้ เเต่ละวันจนกว่าจะเรียนจบปวส.เราอยู่คนเดียวมาตลอด เลิกเรียนกลับบ้านเข้าห้อง ไม่สุงสิงกับพ่อแม่เลย แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนเลย มีเเค่เวลาเรียนกลับบ้านก็ต่างคนต่างจาก จนเราเข้ามาทำงานก็มีเรื่องบุญคุณเข้ามาเกี่ยว เขาตัดขาดเราเพราะเงินที่เราส่งไปไม่พอใช้ ตัดขาดไม่คุยเป็นปี เเต่เราก็ส่งเงินให้นะ ตามปกติเเค่เราไม่คุยไม่โทรไม่ติดต่อ ไม่กลับบ้านมาเกือบ2ปีเเล้ว  เพื่อนบางคนที่ทำงานถามสงกรานต์ไปไหนกลับบ้านหรือเปล่า เราเเค่บอกว่าไม่มีบ้านให้กลับ ในเมื่อบ้านมันไม่เป็นบ้านอีกต่อไป เราเลยที่จะออกมาเองมาใช้ชีวิต คิดอย่างเดียวอยากกลับไปนะถ้ามีเงินมากพอที่เขาจะยอมรับ  จนเรารู้สึกท้อมากเหมือนมันเคว้งไปหมดหันหน้าไปทางไหนก็ไม่มีใคร ได้เเต่อดทนอย่างเดียว คือ เราอยากจะฟังปัญหาของเพื่อนๆเกี่ยวกับครอบครัวค่ะ ว่าเพื่อนๆมีวิธีจัดการยังไงกับมัน รับมือกับมันได้ยังไง ในเมื่อตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน มาใช้ชีวิตอยู่ในเมือง เมื่อเหนื่อยเมื่อท้อจัดการยังไงกับมันกันบ้าง ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยนะคะ🙏