หวัดดี ผมอายุ17 ครับไม่รู้ว่าเป็นสุขภาพจิตหรือป่าว คือ ถ้าเป็นอาการก็จะประมมาณว่าเเค่มีคนเดินมาหาเราเเล้วในหัวคือเเบบถ้าเขามาทำร้ายเราละเเล้วจะติดในพะวังเป็นนาทีเลยครับ เป็นมา ตั้งเเต่ 9 ขวบ ภาพในสมองก็คือเรากำลังฆ่าเขาจริงๆเป็น10ๆวิธีเลยครับ ถ้ามีคนพูดมากก็เเบบในหัวคือเราจะเอาเหล็กนี้ทุบหัวเขาไห้เเหลกหรือจะฆ่าเขาอย่างเงียบๆดีเเล้วหนี้ออกจากประเทศ มีอาการนี้ทุกวันครับหลังอาการนี้มาเส็รจ จะรู้สึกดี ที่ได้คิดเคยคิด มากน้อยขึ้นอยู่กับว่าเขามารบกวนเราเเค่ไหนครับเคยคิดที่จะลงมือฆ่าคนที่เราเกียจ จริงๆเเต่พ่อมาเห็นสะก่อนเลยไม่ได้ลงมือเเต่พออาการหายปุบเเล้วก็ คิดว่าเราจะฆ่าเขาจริงหรอถ้าพ่อไม่มาเห็นละอนาตพ่อเเม่จะเป็นยังไงพ่อเเม่จะต้องถูกตราหน้าเเน่ว่ามีลูกยังไงเลี้ยงลูกอย่าไงเเล้วถูกสังคมรังเกียจ เเต่จากนั้นก็ควบคุมได้ไม่ถึงขั้นลงมือครับ หรือเเม้เเต่อยู่ก็เศ้าหรือไม่ก็อารมณดีผิดปกติ เเบบอยู่เฉยๆก็เศ้าเเบบไม่มีสาเหตุ เเล้วก็มีความความสุขเเบบไม่มีสาเหตุ ไม่ก็อยู่ก็คุยคนเดียว เเต่ถ้าเศ้าก็เเค่จะไปเเอคหน้ากระจกโชว์กล้ามเเล้วบอกตัวเองจะมีสักกี่คนที่เหมือนผมในโลกใบนี้ เเล้วก็จะหายไปเลยความเศ้า หึงห่วงคนที่รักมากๆเคยคิดว่า
ไม่อยากไห้เขาหายไปจากเราต้องขังเขาใว้ อยู่กับเราหรือประมาณยันเดเระเลยครับถ้ารักเขาอะครับ ไม่ใช่เเค่เเฟน เพื่อนหรือพี่ผู้หญิง,ชายเป็นหมดครับถ้าเป็นคนที่ผมรักอะครับอยากไห้เขาอยู่กับเราไม่อยากไห้เขาไปไหนไม่อยากไห้เขาถูกเเย่งไปจากเราอยากไห้เขามีเเค่เราอะครับนั้นคือสาเหตุที่ว่าเพื่อนพี่ชายพี่สาวเเทบไม่มีเลยครับเเต่ก็ไม่เคยรบกวนชีวิตประจำวันของเขานะครับทำตัวตามปกติที่สองชีวิตประจำวันพี่เขาในโวเชล คือถ้าได้รักพี่ช่าย,พี่สาว,เพื่อน,เเฟนจริงๆคือจะทำตัวไห้สมบรูณเเบที่ที่สุดทำไห้เขาเเบบโชคดีที่มีเราถึงเเม้จะเสเเสร้งเเกล้งทำ เเบบขอเเค่ไห้เขาได้อยู่กับเราต่อทำหมดอะครับที่เขาร้องขอ หรือเเค่เขาทุขใจเราก็ร็สึกไม่สบายใจเลยครับทั้งหมดเป็นเพราะเราหรือเปล่าเรายังไม่ดีพอหรอถ้าเราดีกว่านี้พี่เขาคงไม่ร้องไห้ พี่เขาคงไม่เศ้า พี่เขาคงต้องมีความสุข พอเราบอกความจริงพี่,เพื่อนไปเขามองเราเเปลกไปเลยครับ เเล้วตอนนี้ไม่ได้คุยกันเลย เลยถามกับตัวเองว่าเราควรรักษาดีไหม เเต่อาการที่ว่ามาก็ควบคุมได้หมดนะ งั้น ก็รักษาเองเลย หลังจากนั้นถ้าอาการมันเกิดขึ้นก็ควบคุมได้หมด เเต่ก็ไม่ได้หายขาด อาการเเรกจากมาทุกวันก็เป็นอาทิตย์4-5วัน เเต่ อันที่อยู่ไม่เคยหายหรือลดลง คือ เศ้าหรือมีความสุข หรืออาการหึงห่วงนี้ไม่เคยหายไปเลยครับ ย้ำคิดย้ำทำเช่นกันครับ เเหละก็ปล่อยมันไห้เป็นเเบบนี้เร้ยมาจนมาตอนนี้มันก็กลับมาคิดอีกทีเเล้วครับ ว่าจะรักษาดีไหม เพราะไม่มันใจบางทีมันอาจจะเกิ้นมือกรอบความคิดของเราในตอนนี้ เราลองไปหมอดีไหม หรือจะ ของปรึกษาคนในออนไลน์ก่อน เลยเป็นที่มาของกระทูนี้ เเต่ใจก็ไม่อยากรักษา เพราะคิดว่าควคุมได้เเล้ว ขอถามผู้รู้หน่อยเคสของผมยังต้องรักษาไหม นี้เป็นครั้งเเรกในรอบ7ปีเลยครับที่กล้าปรึกษาเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ ตอนยังไม่รักษาด้วยตัวเองคือความคิดที่จะปรึกษาเเทปไม่มีเลยครับ ผมนั้งคิดทั้งวันกว่าจะกล้าพูดเรื่องนี้ ขอคนที่ไห้ความรู้หน่อยนะครับ