คือสาเหตุหลักๆที่เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถรู้สึกดีขึ้นได้เลยกับเรื่องนี้คือครอบครัวค่ะ อธิบายก่อนว่าจริงๆครอบครัวเราไม่ค่อยเหมือนคนอื่นน่ะค่ะ คนในบ้านก็มีคนที่ไม่ถูกกันทั้งๆที่เป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ตั้งแต่เราเด็กถ้าเค้าทะเลาะกันมันใหญ่โตเลยอะค่ะ แล้วด้วยความเป็นเด็กคือเราจำมันมาทุกอย่างเลยค่ะ ไม่สามารถเอาออกจากความคิดได้เลย สำหรับเราจริงๆแค่นี้มันหนักมากๆแล้วอะ แล้วด้วยความที่บ้านเราไม่เหมือนบ้านอื่น แล้วเป็นบ้านที่หัวโบราณกันมากอะ ตอนเด็กจริงๆมันเป็นปกติใช่มั้ยคะที่บางทีเราก็แค่อยากออกไปเล่นกับเพื่อน อยากสนุก ก็เด็กคนนึงอะ นั่นแหละค่ะแต่เราไม่ได้ไป เราเคยขอแล้วแต่ยังไงก็ไม่ให้ไป  พอเอาเข้าบ่อยๆจากที่ขอแล้วมันไม่ได้มันก็กลายเป็นความไม่กล้า เรายิ่งเป็นเด็กเงียบอยู่แล้ว หลังจากนั้นเราเลยยิ่งไม่พูดเลยค่ะ เราไม่เปิดใจจะพูดเรื่องอะไรกับครอบครัวเลย มันฝังใจนะคะ พอโตมาเริ่มมีโซเชียลอะไรเข้ามาใช่มั้ยคะ ยอมรับว่าเราก็เป็นคนติดโซเชียลคนนึงเหมือนกัน ได้รู้ได้เห็นอะไรต่างๆเยอะมากจากโทรศัพท์เครื่องเดียว เพราะเราเข้าสังคมไม่เก่ง คุยไม่เก่ง เราถึงชอบที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในโซเชียลมากกว่าความเป็นจริง แต่พอไปเห็นคนอื่นใช้ชีวิตมันเหมือนจี้ปมตัวเองเลยอะ เราแค่รู้สึกว่าเค้าใช้ชีวิตกันคุ้มจัง อายุก็เท่ากัน แต่เค้ากลับได้ทำนู่นทำนี่ ได้มีอิสระอย่างมีความสุข แต่เรากลับทำได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่บ้าน อ่านหนังสือ ไปไหนก็แทบไม่ได้ โดนห้ามทั้งๆที่บางทีเราแค่อยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนกัน เราไม่ใช่คนดื้อนะคะ เราแยกแยะสิ่งดีกับไม่ดีได้ด้วยตัวเองได้เหมือนกัน แต่เค้าทำเหมือนเราเป็นเด็ก ทำเหมือนเราไม่สามารถดูแลตัวเองอะไรได้เลยซักอย่าง เพราะงี้เราถึงไม่มีความสุขเลยค่ะ อยู่บ้านทำอะไรก็ได้ก็จริง แต่ให้ใช้ชีวิตน่าเบื่อไปวันๆแบบนี้มันไม่โอเคเลย ที่มาตั้งกระทู้นี้คือส่วนนึงเราอยากระบายมากจริงๆค่ะ อยากถามความคิดเห็นคนที่ได้อ่านกระทู้ของเรามากๆว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดีคะ มีวิธีไหนที่สามารถทำให้เรารู้สึกดีได้บ้างคะ ขอบคุณคนที่อ่านมาจนจบมากๆนะคะ เรายอมรับว่าเราอัดอั้นมากจริงๆ