ผุยเพิ่งดูเรื่องนี้จบไปเมื่อวานค่ะ  หนังออกแนวดราม่ากว่าที่คิดไว้นะคะ  
แต่ผุยแค่น้ำตาคลอค่ะ  ส่วน "ผู้ชายปีกม่วง" สูงวัย  ที่นั่งใกล้ ๆ ผุย 
กลับปล่อยโฮแบบหมดรูป  ดูจากหน้าตาก็คงมีเชื้อสายจีนมั้งคะ  เขาเลยน่าจะอินเป็นพิเศษ

ผุยชอบเกือบทุกฉากในหนังเรื่องนี้เลยค่ะ  เพราะทุกคำ  ทุกฉาก
มีความหมายและเชื่อมโยงถึงกัน  ต้องบอกว่าบทพูดนี่เฉียบมาก 
มีความเท่าทันกันดีในแต่ละตัวละคร  โดยไม่รู้สึกว่ากำลังถูกสอนค่ะ 
ทำให้เราเข้าใจคนอื่นมากขึ้น  ว่าแต่ละคนก็มีความคิดแบบนี้ ๆ 
ไม่มีใครจะคิดเหมือนเราหมดทุกอย่าง 

และด้วยความเทา ๆ ของตัวละคร  ที่ไม่มีใครดีสุดขั้ว  หรือ  ชั่วสุดขีด  
แม้แต่อาม่าเองก็เถอะ  ฉากโกหกคนที่นางคิดว่ามาทวงหนี้ลูกชายคนเล็ก  
ก็แทบไม่สะดุดติดขัดเลย  พลิกพลิ้วพกลมได้ลื่นไหลมาก  สมกับยายเฒ่าเจ้าเล่ห์  ตามประสาผู้มีประสบการณ์ชีวิตสูง  

แต่ทั้งหมดทั้งมวล  ก็ล้วนทำให้หนังเรื่องนี้ดู "กลม" และ "กลมกล่อม" มากขึ้นนะคะ
เพราะรสชาติของชีวิต  ไม่ได้มีแค่ความหวาน  แต่ชีวิตคือ "ความสุขสมระคนขมขื่น" ค่ะ  

ผุยชอบฉากที่อาม่าไปหาพี่ชายที่ไม่เจอกันนานมาก  เพื่อขอเงินหลักล้านซื้อฮวงซุ้ยในการต่ออายุตัวเอง  แต่กลับถูกฉีกหน้าจนยับเยิน  ฉากปะทะคารมทำได้ดีมากค่ะ  บทพูดนี่กินใจมาก  คือทั้งสองตัวละครก็มองต่างมุมกัน  ฝ่ายน้องสาวก็คิดว่าพี่ชายควรแบ่งให้น้องบ้าง  เพราะตัวเองก็เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวดูแลพ่อแม่  ฝ่ายพี่ชายก็คงคิดว่า  น้องสาวหายไปนานมาก  จู่ ๆ จะโผล่มาขอเงินล้าน  นอกจากยอดสูงแล้วยังมั่นหน้ามากด้วยนะคะ  ใครมันจะไปให้วะ

สรุปคือผุยชอบมากค่ะ!  GDH นางกลับมาแล้วค่ะ! 
นี่แหละมนุษย์  นี่แหละชีวิต  นี่แหละโลกสีเทา  ที่ไม่มีใครผูกพันกับใครอย่างจริงจัง  
คำว่า "ผลประโยชน์" ทำให้มนุษย์หันมาเจอกัน 
พอหมดสิ้นคำ ๆ นั้น  ก็แรมลาจากกันไป 
ไม่เคยมี "มิตรแท้" หรือ "ศัตรูถาวร" ในแวดวงไหน ๆ 
ตราบใดที่ยังเป็นประโยชน์  ซึ่งกันและกันอยู่

คุณชอบฉากไหนในหนังเรื่อง "หลานม่า" บ้างคะ?