คือว่า ที่บ้าน ตาเราเป็นโรคไตค่ะ แล้วไม่ฟังอะไรเราเลยทั้งเรื่อที่ขอให้คุมอาหาร การดูแลตัวเอง และเขาเป็นคนปากรุนแรง ไม่พอใจจะชอบด่าแรงแบบเสียคนเลยค่ะ  เราก็เอือมเพราะบอกบ่อยมาก เตือนบ่อยมาก แต่ก็เมินทุกอย่าง จนกระทั่งเขามีอาการแย่ แล้วมาพูดว่า เราไม่ดูแลอะไรเขาเลย ทั้งๆที่ ทุกครั้งที่มีหมอนัด เราก็ไปด้วยตลอด หรือนอนโรงพยาบาลเราก็เป็นคนเฝ้าให้ตลอดไม่เคยเปลี่ยนผลัด ตอนนั้นเคืองมาก จนเราเริ่มเข้มงวดและเริ่มบ่นเขาหนักมากเรื่อยๆ จนเราไม่อยากดูแลเขาแล้ว เพราะเขาเป็นคนเรื่องมาก เช่น กินข้าวต้องใส่จานสวยๆ ช้อนยาว น้ำซุปร้อนๆ ไข่ดาวต้องทอดสวยๆ ข้าวต้องนิ่มมากๆ กับข้าวต้องรสชาติตามที่สั่งเป๊ะๆ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลย  พ่อแม่เราก็มีหน้าที่ของตัวเองจึงไม่สะดวกดูแล  มีอะไรก็เรียกเราตลอด แล้วชอบพูดแบบ ปล่อยให้ตัวเองเสียไปเลยอะไรทำนองนี้

นอกจากกลางวันมาเจอเรื่องตาแล้ว

กลางคืนเราต้องมานอนกับชวดที่สามีเสียแล้วตัวเองกลัวผีกลัวความตายจนขึ้นสมองและมีอาการหลงลืมจนถึงขั้นอาการหนัก ชวดดื้อมาก เอาแต่ใจสุดๆ เราเข้าใจว่าเขาอยู่คนเดียว ไม่ยอมดูทีวี ไม่ยอมฟังวิทยุ เลยอาจจะมีอาการทางจิต คุยคนเดียว เพ้อกลางดึกจนนอนไม่ได้ หลังๆเริ่มเบาลง แต่เขามักจะตื่นตอนไหนก็ได้และชอบเคาะนั่นนี่ ทำทุกอย่างให้เกิดเสียงดัง แต่พอเราจะปล่อยให้นอนคนเดียว ก็ร้องให้บอกนอนไม่ได้ บางคืนคือนอนเงียบๆ จู่ๆด่าเลยค่ะ ด่าเสียคนเลย เรานึกว่าละเมอ เลยลองปล่อย แต่ทีนี้ด่ายาวเป็นชั่วโมงเลยค่ะ ด่าลูกตัวเองเละเทะเลยค่ะ จนเราต้องเริ่มกระแอม หรือบอกให้เขาเงียบ เขาจึงเงียบ บอกตลอดจนหลังๆเขาไม่ฟังเรา เงียบแปปเดียวก็พูดต่อ ด่าต่อ จนเราไปดุเขาด้วยความง่วงจริงๆ(เที่ยงคืนบ้าง ตี2-3บ้าง) แต่เป็นบ่อยๆจนเราเริ่มดุแรงทั้งคู่เลยค่ะ ทั้งตาทั้งชวด เขาก็แบบ จะตกนรกนะ เราก็ตอบไปว่า ไม่เป็นไร ตกนรกไปก็เจอกันอยู่ดี

เรารู้สึกแย่แบบ กลางวันก็ดูแลตา  กลางคืนก็โดนชวดรบกวนการนอน  จนเรารู้สึกว่าตัวเองก้าวร้าว ขึ้น  มีอะไรนิดหน่อยเราก็ขึ้นเสียงแล้วค่ะ เราคุยหรืออยู่กับใครเราปกติไม่มีก้าวร้าวเลยค่ะ แต่พอเจอหน้า ตากับชวดคือหน้าบึ้งคิ้วขมวดตลอด

เราควรปรับปรุงตัวเองยังไงดีคะ?