เราเหมือนตกนรกทั้งเป็นมาเป็นเวลา 20 ปี
ตอนนี้เราอายุ 38 ปี สามีอายุ 47 ปี
ขออนุญาตเล่าย้อนกลับไปยาวนิดนึง
เรารู้จักกับสามีคนปัจจุบัน ตอนอายุ 17 ปี ตอนนั้นสามีอายุ 26 คบกันเป็นแฟนมาเรื่อย ๆ เค้าเป็นผู้ชายดีหรือเปล่าไม่รู้ แต่ก็ไม่เคยทำให้เราเสียใจ เค้าทำให้เรารับรู้ได้อย่างจริงใจ (ไม่หลอกตัวเอง) ว่าเราสำคัญกับเค้า

ประมาณ 3 ปีผ่านไป เราก็ติดเพื่อน ติดแสง สี (ไม่ได้ติดผู้ชาย) เราขอเลิกกับเค้า ในใจเรารู้อยู่แล้วว่าเค้าคงไม่ปล่อยเราไปง่าย ๆ สุดท้ายเราก็ไม่ได้เลิกกัน เค้าก็ยังรักและดูแลเราดี

จากนั้นประมาณ 1 ปี ผ่านไป เราจับได้ว่าเค้ามีผู้หญิงอีกคน เนื่องจากผู้หญิงคนนั้น ทนอยู่ในที่ของตัวเองไม่ไหว เลยหาทางติดต่อเรา เพื่อบอกความจริง ตอนนั้นเรารู้สึกผิดหวังนะ เสียใจ แต่ก็ไม่มาก ไม่รู้เอาความมั่นมาจากไหน ว่ายังไงเค้าก็ต้องเลือกเรา และก็เป็นอย่างที่คิด เค้าสามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้น เสมือนว่าเลิกกับเค้าไปแล้ว เวลาดำเนินต่อไป

จนเราอายุ 25 ปี เราท้อง เราก็บอกดค้าว่าเราท้อง เราสองคนก็ตกลงแต่งงานกัน ใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ประมาณ 3 ปี จนเราอายุ 28 เรานั่งทำงานอยู่ เหมือนฟ้าฟาดลงกลางใจ เราไปบันทึกเบอร์ เบอร์นึง ในโทรศัพท์ เป็นเบอร์ที่เราสงสัยว่าใคร ที่จริงก็มีระแวงบ้าง แต่เค้าทำตัวปกติทุกอย่าง กลับบ้านทุกวัน ไม่ไปสังสรรค์กับเพื่อน อาจจะนาน ๆ ไปที พอเราบันทึกเบอร์ แล้วกดลิ้งค์กับเฟสบุ๊ค เราไปเจอเฟสของผู้หญิงคนนั้น ในเนื้อหา ในทุกโพสต์ สามีเรา คือสามีเค้า ในโลกของเค้า สรุปคือสามีเรามีโลก 2 ใบ พอเค้ารู้ว่าเรารู้ เค้าสั้งให้ผู้หญิงปิดบัญชีทิ้ง (ปิดชั่วคราว) เค้าดิ้นไม่หลุด เพราะเราแคปไว้หมดแล้ว เราเลยเปิดใจคุยใจ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ย้ำ สามีเราไม่เคยไปนอนค้างที่ไหน หากเราไม่ได้ไปด้วย (ก็งงว่า ทำไมผู้หญิงถึงยอมขนาดนั้น) เค้าก็เล่าให้ฟังว่า ตอนที่เราท้อง ผู้หญิงคนนั้นก็ท้อง เค้าเครียดมาก ไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายเค้าให้ผู้หญิงคนนั้นไปเอาเด็กออก และเลือกมาแต่งงานกับเรา และสัญญาว่าจะไม่ทิ้ง เราก็เห็นใจนะ ถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้น เราท้อง แต่ผู้ชายบอกให้ไปทำแท้ง เพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน เราคงใจสลาย 

สุดท้ายเราก็ยังอยู่กับสามี เพราะเราจะเลิก เราขนของออกมา เค้าก็มาตาม และสัญญา จะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ลืมบอกไป ว่าผู้หญิงคนนั้นอายุ ไล่เลี่ยกันกับเรา มาถึงตอนนี้เราอายุ 28 ปี

ตั้งแต่วันนั้นมา เราจะจับได้ว่าเค้ายังคบกัน คุยกัน ดูแลกัน อยู่เรื่อย ๆ มาเป็นระยะเวลา 10 ปี มีแอบคุยโทรศัพท์เฉพาะที่ทำงาน คุยไลน์บ้าง ไปหาบ้าง แต่จะมีเวลาไปหาแค่ 1-2 ชั่วโมง เพราะเราเช็คตลอด บางครั้งเราเหนื่อย เราเบื่อ เราก็ช่าง บางครั้งเรานึกทนไม่ได้ เราก็ปรี๊ดขึ้นมา มาถึงตรงนี้คนที่เด็ดขาดหน่อยอาจจะสงสัยว่า ทำไมเราไม่เลิก เราขอเค้าเลิกหลายครั้งแล้ว แต่ไม่สำเร็จ ก็มาจากความใจอ่อนของเรานั่นแหละ บางครั้งเก็บเสื้อผ้ามาหมด เค้าก็มาตาม คือบ้านแม่เรา กับบ้านที่เราอยู่ด้วยกัน อยู่กันแค่คนละซอย ขอเลิกดี ๆ ก็ไม่ยอม ไม่ขอเลิก แต่ไปเลย ก็ไม่รู้จะไปไหน มีแต่อายชาวบ้าน หอบไปหอบมา หลัง ๆ เลิกหอบละ 

เราคุยกับเค้าทุกครั้ง เราจะได้คำตอบเดิม ๆ ว่า เค้าต้องรับผิดชอบ แค่คอยคุย แค่ดูแลแบบ คนเคยทำผิดต่อกัน บลา ๆๆๆๆ โอ้ย ช่าง แต่เค้าปกติทุกอย่างนะ ไม่เคยไปค้างคืนที่ไหน ไม่เคยกลับบ้านไม่ตรงเวลา มีแวบบ้าง นาน ๆ ที 

ตอนนี้เรามีลูก 2 คน 12 ขวบ กับ 8 ขวบ เรารู้สึกอึดอัดขึ้นทุกวัน รู้สึกว่า ทำไมกูต้องมาทน 
เพื่อน ๆ เราขอคำแนะนำหน่อย จะด่า จะว่าอะไร เรายอมทั้งนั้น เราเป็นทุกข์มาก