เราอายุ14-15ปีค่ะ เราอยู่กับคุณแม่และคุณน้า และภรรยาของน้า แม่หย่ากับพ่อของเราตั้งแต่ก่อนเราเกิด ตั้งแต่จำความได้ยันตอนนี้ คุณแม่ชอบมาจับร่างกายเราในส่วนที่ไม่ควรจับ คุณน้าเองก็ทำแบบนั้น แต่น้อยกว่า … เราเคยร้องไห้ใส่แม่ บอกว่าอย่าทำได้มั้ย มันเหมือนกับคนโรคจิต แม่บอกเราว่า ลูกเป็นสมบัติของคนเป็นแม่จะทำอะไรก็ได้ แถมต่อด้วย ไม่ใช่โรคจิตนี่มันการแสดงความรัก เราเลยเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าตะโกนหรือด่าคนที่คุกคามตัวเองเลย เราเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวจะทำแบบนี้ ต่อด้วยในวัยเด็ก เรื่องแรกคุณแม่เคยไล่เราออกจากบ้าน บอกว่าจะส่งเราไปอยู่กับพ่อ จำไม่ได้ว่ามันคือสาเหตุอะไร… เรื่องที่2 วันนึงเราป่วยมากๆ เลยตัดสินใจนอนเลยเวลาไป โรงเรียน แต่คุณแม่เราที่ทำงานค้าขายอยู่ดีๆ ก็ได้ขึ้นมาหาเราที่นอนอยู่บนห้องเเล้วทำการทุบตีเราหนักมาก เช้าวันนั้นคุณแม่โกรธเรามาก ตีเราไม่ยั้ง ทั้งลากทั้งจิกหัวเข้าไปในห้องนํ้า จะให้เราอาบนํ้าแต่งตัวไปโรงเรียน .. แต่สักพักคุณแม่ก็ยอมปล่อยเราไป … ตอนนั้นเราอยู่ในวัยประถมเองค่ะ พอขึ้นมา ม.1 เราเคยคุยกับแม่ว่า เราอาจจะเป็นโรคทางจิตก็ได้นะ แม่ตอบเรามาว่า เราอยากตามเทรนด์มากหรอ ต่อมา… เป็นวันทั่วๆไปนี่แหละ แม่ก็มาบอกเราว่ามีอะไรให้คุยกับแม่ได้นะ แต่เราไม่รู้สึกว่าคำแบบนั้นจะจริงใจแล้ว เราไม่อยากคุยกับเขาแล้วและจากในกระทู้ที่แล้วของเราที่มีคนบอกให้เราไปพบแพทย์ เราก็ไม่สามารถไปได้ค่ะ ไม่กล้าคุยกับคุณแม่ หรือคนอื่นอีกแล้ว เราเลยอยากรู้ว่าควรคุยยังไงดีคะ ให้เขาเข้าใจ เรากลัวโดนคุณแม่ตะโกนด่ากลับมา ฝากเห็นใจและไม่ใช้คำพูดที่รุนแรงเกินไปด้วยนะคะ