สวัสดีค่ะ เราอยากแชร์ความรู้สึกนิเหน่อยค่ะแต่ไม่รู้จะไปแชร์ทางไหนดี อยากแชร์และแลกเปลี่ยนความคิดเรื่องของคนในครอบครัวค่ะ

เริ่มคือเรารับพ่อมารักษาพร้อมดูแล พ่อเป็นสมองตีบ เบาหวาน ความดัน ไขมันในเลือดสูง ตอนนั้นอาการเข้าขั้นโคม่าค่ะ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ใส่กางเกงไม่ถูก ความปกติการใช้ชีวิตประจำวันทำไม่ได้เลย

จนตอนนี้เรารักษาพ่อให้มาเป็นปกติแล้ว พ่ออยากกินอะไรเราหาให้ทุกอย่าง มีเงินหรือไม่มีเราไม่เหี่ยงเราจะหามาให้ เพราะคิดเสมอว่าเรามีพ่อคนเดียวเราต้องดูแลได้ พอมาวันนึงพ่อมาพูดว่า อยู่กินแบบอดๆอยากๆ น้องเรามาพูดให้ฟังนะคะ
ถามว่าอยากกินอะไร แกมักจะบอกว่าเบื่อ ไม่รู้อยากกินอะไร แล้วจะบอกว่า อยู่แบบอดๆอยากๆ

พอเรามาฟังที่น้องเล่าให้ฟังเราเลยคิดว่าเราผิดพลาดตรงไหนหรอ เราไม่เคยปล่อยให้พ่ออยู่แบบอดๆอยากๆเลย  เราไม่เข้าใจค่ะว่าพ่อต้องการอะไร

อีกอย่างแม่เราที่เลิกกับพ่อไปได้ยินแบบนี้ก็ตำหนิพ่อเราไปว่า " ลูกเลี้ยงดีแล้ว อดอยากแบบไหน เห็นอยากกินอะไรก็ได้กิน ถ้าไปพูดแบบนี้ให้คนอื่นฟังคนอื่นจะคิดว่ายังไง "

เราเป็นคนที่จะซื้อหมู ไก่ ไข่ ข้าว บลาๆ มาตุนไว้ตลอดไม่ให้ขาด นอกเหนือจากนั้นก็จะเป็นพวกมัน พวกเผือกต้ม ถั่วต้ม ที่พ่ออยากกิน

เราแค่คิดว่า เราผิดพลาดตรงไหน ทำยังไงดีที่จะไม่ให้รู้สึกคิดมากกับคำพูดแบบนี้ มันบั่นทอนค่ะ แล้วอีกอย่างคนหาเงินเข้ามาในบ้านคือแฟนเรา เราเลี้ยงลูกกับพ่ออยู่บ้าน แฟนเราไม่เคยบ่นเรื่องเงินหรือการดูแลพ่อเลย แต่ทำไมพ่อต้องพูดแบบนี้

พอไปถามบอกไม่ได้พูดค่ะ นอย🥲