หากวันหยุดนี้คุณเบื่อกับถนนที่รถแสนจะติด เบื่อกับการไปเที่ยวแต่วัด (แบบบทความก่อน ๆ) หรือเบื่อการอยู่บ้านเฉย ๆ แล้ว งั้นเราขออนุญาตพาทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านบทความนี้ กำเงิน หลักสิบ ไปพิชิตวิว หลักพันล้าน โลดแล่นไปบนสายธารที่ผ่านกลางเมืองศิวิไลแห่งนี้กันครับ
ปล.(ราคาพันล้าน = ราคาของตึก) (มีคลิปท้ายบทความ)

          ท่าเรือพรานนก วังหลังเป็นจุดเริ่มขึ้นเรือต้นทางของพวกเรา โดยสามารถหาวิธีไปยังบริเวณที่จุดขายตั๋วได้หลายวิธี เมื่อถึงจุดหมายบอกเจ้าหน้าที่ว่า ไปเรือธงฟ้า หยิบทรัพย์สินอันมีค่าที่แลกมาด้ายหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา ใช้เพียง 1 ใบเขียว และ1 เหรียญสิบ = (30 บาท) (หรือจะเหรียญอื่นแบงค์อื่นก็ตามใจ) ใช่แล้วครับเพียงสามสิบบาทต่อคน (ข้าวแกงบางที่ยังซื้อไม่ได้เลยในยุคนี้) เมื่อได้ตั๋วเสร็จโปรดนั่งรอด้วยความใจเย็น มองสายน้ำ เรือแล่น ทำใจนิ่ง ๆ เข้าไว้ อย่าได้วู่วาม จุดหมายปลายทางเราคือดาดฟ้าเรือ

ปัจฉิมลิขิต
1. เราเนะนำว่าถ้าอยากได้วิวสวย ๆ และไม่ร้อนมาก ควรเอาตัวเองไปอยู่ตรงนั้นก่อนเวลาประมาณ 17.30 น. เพราะคุณจะได้ไม่ต้องต่อแถวยาวและทันรอบที่แสงสวยพอดี

สำหรับใครที่เอารถมาเอง สามารถไปจอดได้ที่

1. ที่จอดรถเอกชนข้างร้านเมดิซีนเฮลแคร์ ใกล้ ๆ ซอยอรุณอัมรินทร์ 22 ราคาประมาณ 30 บาท/ชั่วโมง 
2. ไปจอดที่วัด วัดอมรินทรารามวรวิหาร ราคา 40 บาท แต่ถ้าเกิน 19.30 น เพิ่มอีก 10 บาท จากนั้นเดินตัด รพ.ศิริราช มายังท่าพรานนกได้เลย

ส่วนใครที่มาแบบไม่รถส่วนตัว

- สามารถมายังวังหลังได้หลายวิธีตามอากู๋เอานะ

           เมื่อเรือเคลื่อนที่พาเราโลดแล่นไปบนผืนน้ำ บนดาดฟ้าขนาดใหญ่แห่งนี้มีผู้คนมากมาย หลากหลายชาติพันธุ์ ทั้งที่เป็นเจ้าของประเทศและผู้ที่มาเยี่ยมเยียน ต่างเป้าหมายต่างความฝัน ท้องฟ้า สายน้ำ และสายลมเย็นพอจะทำให้ความหวัง และความทุกข์ถูกลบเลือนไปชั่วขณะ  

          แสงแดดที่ทอแสงส้มสาดส่องกระทบขนตาเป็นประกายระยิบระยับ เช่นเดียวกับเส้นผมที่สยายต้องแสงอาทิตย์เป็นสีทองปลิวไสวไปตามแรงลม มิตรภาพและเสียงเซ็งแซ่เกิดขึ้นเมื่อเวลาเรือลำอื่นผ่านสวนกัน ใครคนนั้นที่เราไม่รู้จักแต่กับโบกมือทักทายชวนให้เกิดรอยยิ้มเปอะเปื้อนบนใบหน้าก่อนมือโบกลาเมื่อเรือจากไป ยินดีที่ไม่รู้จัก : )

          เราได้ชัยภูมิที่ดีพอสมควรเพราะตอนขึ้นมาก็เลี้ยวซ้ายไปจับจองอยู่โซนหลังสุด ทำตัวเป็นเด็กหลังห้องที่ไม่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนด้านหน้ามากนัก ผู้คนมากมายขึ้นมาบ้างลงไปบ้างสลับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่ตลอดตามท่าเรือต่าง ๆ ที่เรือแวะจอด

          เวลาบอกประมาณ 18.30 น. เราก็ถึงที่หมาย ใช้เวลาเดินทางประมาณ 45 นาที หลายคนลงที่นี่ เอเชียทีค เพราะเป็นจุดปลายทางและเพื่อเที่ยวต่อ ส่วนเรานั้นตั้งใจมาแค่นั่งเรือเล่นเฉย ๆ ทิ้งเวลาวันหยุดที่แสนจะเบื่อหน่าย ปล่อยอารมณ์ชมวิวไปกับสองข้างทางของสายน้ำเจ้าพระยาแห่งนี้ จึงตัดสินใจกลับลำเดิม เพิ่มเติมคือย้ายที่ไปหน้าสุด (เปลี่ยนบรรยากาศ) และจ่ายค่าเรือที่เจ้าหน้าที่บนเรือในราคาเท่าเดิม คือ 30 บาทเพื่อนั่งย้อนกลับไปยังท่าเรือพรานนกที่ที่เราจากมา (หลังลำเราจะมีอีกหนึ่งลำเป็นลำสุดท้าย)

           ขากลับคนน้อยกว่าเดิมไหมเราไม่รู้  เพราะเบื้องหน้ามีวิว 100 % ท้องฟ้ายามนี้ที่แสงอาทิตย์สาดสีส้มแยงตาสดมากกว่าเดิม ลมชะรูดพัดแหวกไลผมของคนข้าง ๆ ปลิวต้องแสงจากขอบฟ้า ท้องนภาเริ่มเปลี่ยนสี ก่อนยามราตรีนี้จะหลับไหลแสงไฟของตึกก็เข้าแทนที่ ท้องนทีนี้เป็นของเรา
 
            โชคดีมากตรงที่ขากลับเรือแวะมาจอดที่ท่าไอคอนสยามตามปกติ แต่คือมันถูกที่ถูกเวลาเพราะเบื้องหน้าคือ "น้ำพุเริงระบำตามจังหวะเสียงเพลง" มันช่างครื้นเครงสุหัวใจ All the shine of a thousand spotlights All the stars we steal from the night sky Will never be enough Never be enough For me ...
           หลังจากขึ้นเรือมาความหิวก็ได้จู่โจมเราทันที บริเวณทางเดินกลับไปเอารถ ถนนระหว่าง รพ.ศิริราชและตลาดวังหลัง เราก็พบอาหารอันโอชะข้างทางเพื่อรองท้อง และร้านนี้คือแบบว่าเราไม่แน่ใจว่าเราซื้อหมึก แถมผักชี หรือ ซื้อผักชีเป็นหลักกันแน่ พี่แกให้เยอะมากสมาชิกเป็นปลื้มเพราะเวลาซื้อมักไม่ค่อยได้กินผักชีแบบนี้ ก็เลยคิดว่าจะพาเพื่อนไปตลาดไทซื้อยกเข่งให้กินเลยดีไหม ฮ่าฮ่าฮ่า

---