เเบบนี้เเม่เขารักเราจริงๆไหมคะ เราเล่าก่อนว่า เเม่กับพ่อเเยกทางตอนเรา 5ขวบ เเม่มีสามีใหม่ สวนเราถูกส่งไปเรียน กรุงเทพคนเดี่ยสตัเงเเต่13 เรากลับมาเเค่เดือนละ คร้ง พ่อกับเเม่พยายาม หาบ้านใหม่อยู่ เขาก็คุยกันว่าต้องมีห้องกี่ห้อง เเละต้องมี ห้องให้หมาที่เขาเลี้ยงเหมือน ลูกอยู่ เเต่ไม่ระบุเลยว่าต้องมีห้องเรา พวกเขาเลือก เเต่บ้านที่มี ห้องไม่ถึงจำนวน ที่เราสามารถอยู่ด้วยได้ (บ้านไม่ได้คัดสนเรื่องเงิน) , อีกรอบคือตอนที่เราถามเเม่ว่าถ้าเรากลับมาอยู่ด้วย เเล้วไม่ได้ไปเรียนกรุงเทพตะเงเเต่เเรกเเม่จะมีความสุข ไหม เมเ่บอกไม่ เพราะเเม่หน้าตะรำบากต้องตื่นเช้าไปส่งเรา ทั้งที่ปกติเเล้วเเม่ไม่เคยส่งเราไป เรียนเลย,
อีกรอบค่อตอนที่เราขอมห้เเม่ขับรถพาเราไป เอาหนังสือ เพราะมันอยู่เเถวๆที่เราอยู่ เเม่เลือกที่จะไม่พาเราไป เอาหนังสือ เพราะบอกว่า ขกให้เรานะ่ง เเกร็ปไปเอาเอง (ในความ คิดเราเราน้อยใจมากาี่เราเห็นพ่อ เเม่คนอื่นเขายอมเผื่อลูก หาสิ่งดีๆให้ลูก) , สามคือเเม่ชอบว่าถ้าไม่มีเราชีวิตเขาคงได้มีครอบครัว ที่สมบูรณ์ตั้งเเต่เราเด็กๆประมาณ7ขวบ อีกอย่างค่อเขาชอบบอกว่า ถ้าเราไม่ได้เกิดไปเป็นลูก ของเขาดคงไม่มีใครมาสนใจหรือรักเราหรอก
ทุกครั่ง ที่เรามีปัญหาเราไม่เคยบอกเเม่ได้เลย เพระาเเม่ไม่รับฟั่งเเละเเม่ชอบเอาเรื่องเราไปบอกคนอื่นหรือตำหนิ เรา
ช่วงที่เรากลับมา เเม่ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน มีเเต่ไป อยู่กับสามี ใหม่ อยู่ห็เเค่ไม่กี่วัน เพราะเขาบอกว่าอยู่เเล้วมีความสุข มากกว่า เเฮปปี่กว่า สบายกว่า
เเม่ชอบตำหนิ คนที่เขารักลูกมากกว่าตัวเอง เขาบอกว่า โง่จังรักลูกมากกว่าตัวเอง
ตอนนี้เราเหนื่อยมากเหนื่อยมากๆ ไม่รู้จะอยู่ไป ทำไมเราทนกับสิ่งพวกนี้มา 20ปี เรารู้สึกเหมือน เขาไม่ได้ตั้งใจอยากรักเราเลย