เราเป็นคนร่าเริง สดใส ขี้เล่นและชอบเล่นมุขขำคนเดียวแบบคนบ้าา ยิ่งตอนเล่นกับเพื่อนในออนไลน์ที่เด็กกว่าก็เหมือนเป็นเด็กด้วยกันทั้งคู่ และจริงๆเราเป็นคนที่เป็นห่วงครอบครัว ห่วงคนรอบข้าง จะทำอะไรคุยอะไรคิดถึงใจอีกฝ่ายก่อนตลอดและเป็นคนขี้สงสารมาก มดก็สงสาร 
   แต่บุคลิกจริงๆของเราไม่ใช่แบบที่บอกมาตรงต้นเลย ไม่ใช่เด็ก ไม่ได้ร่าเริงเลย ดูอ่อนแอไม่สดใส เวลาเล่นกับเพื่อนในออนไลน์ก็เลี่ยงการโทรคุยตลอด แต่เขาก็เป็นห่วงครอบครัวมากๆ ถึงจะพูดจากับครอบครัวแบบ จะกึ่งด่ากึ่งวิจาร แต่ก็เป็นห่วงอยู่ตลอด อีกบุคคลิกของตัวเราจะชอบออกมาตอนที่ ออกไปนอกบ้าน ต้องเข้าสังคม หรือมีเรื่องอึดอัดอะไร เราก็จะเป็นคนเข้าสังคมได้จากที่ไม่เอาสังคมเลยและจากที่เพลียก็มีแรงดีดได้ทั้งวัน จนบางทีไม่ได้หลับไม่ได้นอน ส่วนบุคคลิกอื่นๆก็มีอีก เขามีคนอยู่หลายคน ทั้งคนที่สอน คนที่พยายามจะช่วย คนที่พยายามทำลายสิ่งที่กวนใจเขาแม้กระทั่งครอบครัว และคนที่ทำให้เขาร่าเริง ถึงจะเหมือนเด็กหน่อยมีแค่เราจริงๆที่ต้องคอยปลอบเขาจริงๆในตอนเซร้า เวลาเราเซร้า เราชอบร้องไห้คนเดียวและก็ต้องปลอบตัวเองตลอด เราจะคอยจับมือกัน ไม่เป็นไรแล้ว มาพิมพ์แค่นี้แหละไม่มีอะไรทำ เราแค่คิดว่าถ้าเราเป็นอยู่แบบนี้ที่บางทีอีกบุคคลิกที่มาแบบไม่รู้ตัวก็ดีดมีแรงเล่นได้ทั้งวันแบบนี้ จะทำให้ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เล่นเยอะจนคนอื่นรำคาญไม่ชอบ พูดมาก เอาแต่ใจ มันจะเป็นปัญหาไปเปล่าๆ หรือเราควรตั้งเวลาว่าตะให้อีกบุคคลิกออกมาตอนไหนดี เพราะยังไงเราก็จะหายไปไม่ได้หรอก เรามีอีกบุคคลิกมา3ปีแล้ว เราปลอบตัวเองก็ดีขึ้นและเราชอบและรักตัวเองมากๆระหว่างเป็นอีกบุคลิก ถ้าอีกบุคคลิกหายไปอยากจะรู้ว่า ใครจะเป็นคนปลอบตอนเราเซร้าอีก 
เราอยากรู้ว่าการเป็นแบบนี้ มันเป็นปัญหากับตัวเรามากไหม กับการที่อีกบุคลิกเราดีดทั้งวันไม่ได้กินได้นอนแบบตอนนี้ และทั้งทำให้คนอื่นรำคาญ และเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่อง
เรารู้ว่าเรื่องนี้มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่รู้ แต่ตัวเราเขากำลังสับสนว่าทั้งหมดนี้มันดีหรือไม่ดีต่อตัวเขากันแน่ บอกทีค่ะเพราะเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าพิมพ์อะไรผิดหรือเข้าใจยากก็ขอโทษด้วยค่ะ มาพิมพ์แค่นี้จริงๆและ อยากพิมพ์อีกเยอะเลยแต่เดี๋ยวไม่ได้นอน จะด่าว่าบ้าคิดไปเองก็ด่าเราค่ะอย่าด่าตัวเราเลย