คือเรารามีเพท่อนที่เรียกว่าสนิทได้เลยอยู่คนนึงค่ะ ก็นิสัยดีนะคะ แต่เป็นคนโมโหง่าย คุมอารมณตัววเองไม่ค่อยได้ ก่อนหนนี้นาเค้าเคยอยู่กับอีกกลุ่ม แต่ก็ย้ายมาอยู่กับเราเพราะทะเลาะกัน เราก็เห็นใจนะเท่าที่ฟังจากที่เพื่อนเล่า แต่ตอนนี้พอเราใเวลามาด้วยกันมาประมาณเทอมนึง รู้สึกไม่โอเคกับหลายๆ อย่างของเพื่อน แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดเพราะเข้าใจว่าเพื่อนมีข้อเสียบ้างอะไรบ้างปกติ แต่พอมันสะสมนานๆ เข้าก็รู้สึกแย่มากๆ อย่างมีถ่ายหนังเรื่องแรกเค้าบอกให้เราแสดงโดยที่ไม่บอกอะไรเลย เราก็โอเคเพื่อกลุ่มลองทำดูก็ได้ พอถึงตอนซ้อมเราบอกขอลองพูดแบบธรรมดาก่อนได้ไหม ไม่รู้ว่าเค้าโมโหอะไรมา มาพบอกว่าถ้าไม่แสดงกูจะให้มาซ้อมทำไม ไม่พอใจก็กลับไปเลย ตอนนั้นเพื่อนทุกคนคืองงหมด เราก็งงมากเหมือนกันว่าแค่นี้ต้องด่ากันเลยเหรอ แต่พอมาเรื่องที่สอง เราบอกเราขอไม่แสดงนะเรื่องนี้ เพราะช่วงนั้นไม่มั่นใจหน้าตัวเองมาก เค้าก็ตอบตกลง แต่พอถึงวันถ่ายก็ให้เราแสดงเลย แล้วมาบอกหาคนแสดงไม่ได้แล้วยื่นบทให้เลยตอนนั้น ก็ได้แต่ก้มหน้ารับมา แล้วนิสัยเพื่อนคนนี้ยิ่งหนักขึ้นเมื่อไปสนิทกับเพื่อนอีกเซค คือรวมหัวกันบูลลี่คนทั่วไปหมด อีโก้สูง ไม่ยอมขอโทษใครเลย พอมีคนดีเอ็มมาดขวาสามีแฟนอยู่แล้วแต่คุยกับผู้ชายคนอื่นในทินเดอร์นี่ต้องเป็นคนยังไง ก็ไปตามด่าเค้า บอกจะจบก็ไม่จบสักที พอเมื่อล่าสุดที่เราคิดว่าไม่ไหว ไม่อยากยุ่งด้วยแล้วคือ ถามในกลุ่มว่า มากันมั้ย ซึ่งเราก็คิดว่าเออมาแล้ว เดี๋ยวรอก็เลยรีบมา สรุปนางไม่มา แล้วไม่รู้ว่าป่วยจริงไหมนะ อาจจะป่วยจริงก็ได้ ประโยคที่เพื่อนอีกเซคทิ้งไว้ในกลุ่มก่อนเริ่มคลาสคือ ไม่ต้องไปเรียนแล้ว อยู่คุยนี่แหละซึ่งเรื่องที่คุยกันก็คือเรื่องคนที่ทักมาด่า เราเลยถามว่าสรุปไม่มาเรียนเหรอ ไม่ตอบสักคน พอเราบอกว่าเชิงประมาณว่าวันหลังก็บอก จะได้ไม่ต้องรอ ชีก็มาพิว่าอะไร กูลาในกลุ่มไปแล้ว ชีเลยทักมาส่วนตัว เราเลยได้เปิดประเด็นเรื่องมีปัญหากับคนอื่นไปทั่ว คือเราแค่เป็นห่วง ว่ามันจะอะไรนักหนาบอกจจะจบแต่ไม่จบ แล้วการที่พิมพ์แบบนั้นลงในกลุ่มมันเหมือนว่าเรื่องปัญหาของตัวเองสำคัญกว่าเรื่องเรียน เราเลยร่ายยาวเลย เพราะคนที่ทักมาด่าก็ลามทักมาหาเรา ใครมันจะอยากแก้ปัญหาที่เราไม่ได้ก่อ จริงไหมทุกคน นางก็เลยบอกว่ากูไม่ได้อะไรแล้ว แค่ฟังมันพูดเฉยๆ แล้วก็มาบอกกูป่วย เข้าใจกูบ้าง งานก็ทำเสร็จแล้ว คือเราไม่เคยเกี่ยงเรื่องงานหรอกนะ เพราะงานเก่าๆ ขนาดเจลลดไข้แปะอยู่บนหัวตอนสี่ทุ่ม เรายังทำให้ได้เลย ไม่โกรธหรอกที่ไม่ได้มาช่วยงานแต่โกรธที่ไม่สนใจเรียนมากกว่า แล้วงานถัดจากที่เราทำตอนไม่สบายวันนั้นถ่ายงานกัน แต่เราไม่ได้ไป นางก็มาพิมพ์แซะว่าไม่ได้ช่วยไม่ว่า แต่ช่วยเม้นหน่อยจร้า คือตอนเราทำงานคนเดียวยังไม่เคยแซะเลยนะ ก็ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร เราร้องไห้เลยวันที่พิมพ์ร่ายยาวไป ทุกคนคิดว่ามันเกินไปไหมถ้าจะคบกอเกี่ยวข้องด้วย รู้จักแค่ผิวเผินพอ