ตอนนี้เรียนอยู่ปี3จะขึ้นปี4 แล้วคือชีวิตช่วงนี้มันปิดเทอม ที่ผ่านมาในหลายๆปีก่อนก็ได้กลับบ้านแหละ แต่กลายเป็นว่าปีนี้ต้องเริ่มทำวิจัย ต้องอยู่เก็บตัวอย่าง จ-ศ ไป9โมง ส-อา ไป8โมง จริงๆมันก็ไม่ได้ทำเยอะหรอกค่ะ แต่พอมันต้องไปทุกวัน จนรู้สึกไม่ได้ไปเที่ยว หรือมีวันหยุดให้ตัวเองแบบเป็นของตัวเองสักวันเลย(ได้หยุด1วันเพราะอาหารเป็นพิษ) มันก็ทำให้เรารู้สึกเครียด หดหู่ชีวิตมากๆ มันเหนื่อยกับสิ่งที่ทำอยู่ คือไอ้ตัวงานวิจัยก็ไม่มีท่าทีที่จะดูไปรอด หรือมีแบบแผนอนาคต มันเหมือนหว่านแห่ในทะเลที่ไม่รู้ว่าจะจับปลาได้เมื่อไหร่ มันเลยทำให้เราท้อที่จะต้องทำมากๆเลย แต่คนอื่นในกลุ่มที่ทำก็ไม่ได้บ่นอะไร มีแค่เราที่รู้สึกเหนื่อยกับตัวเองมากๆ
  และคือจะต้องมีการเลี้ยงหมาเพื่อไว้เรียนในตอนเปิดเทอม เราทำกับเพื่อนอีกกลุ่มไม่ใช่กลุ่มที่ทำวิจัย ตอนแรกคุยกันบอกจะรับหมามาช่วงปลายเมษาเพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่มอกันทุกคน มันปิดเทอมไงเพื่อนเขาก็กลับบ้านกัน แล้วคือเมื่อวานก็มาทำทีว่าจะไปรับก่อนสงกรานต์เลยพร้อมเพื่อนอีกกลุ่ม (เจ้าของหมามีหมาหลายตัว)  เราก็บอกว่ากรงมันไม่ว่างนะเพราะตอนแรกที่คุยกันจะเอาเข้าปลายเมษาเพราะให้รุ่นพี่จัดการกรงให้เสร็จก่อนหมารุ่นพี่ยังอยู่อยู่เลย แต่เพื่อนก็ขยั้นจะใช้กรงเก่า สุดท้ายเราเลยบอกแล้วใครจะเฝ้า นี่กลับบ้านนะไม่อยู่หรอกกลับมา16นู้น เพื่อนเลยบอกงั้นไปเอา 17 (แต่อาจเปลี่ยนไป18-19) เราก็ไม่ได้ว่าไร แต่เริ่มรู้สึกเครียด15%ละ จากนั้นก็แบ่งเวรดูแลหมานู้นนี่นั้นยาวๆไป1ปี สลับๆกันไปคนละ2วัน เราก็กรอกวันของเราไปตามปกติ เพื่อนก็ลงว่าขอแลกเวรไว้ ใครสะดวกวันไหนก็ช็อปจิ้มตามสบายเลย จริงๆเห็นแค่นี้เราก็เครียดละ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนักเพราะมันยังมีเวลา 
  มาวันนี้เพื่อนทักมาตอน5ทุ่มในกลุ่ม คุยกันว่าต้องเตรียมของให้หมานะก่อนไปรับมันอ่ะ ควรมีของไว้แล้ว พอเราเห็นก็เข้าใจแหละ เออเดี๋ยวค่อยลิสค่อยว่ากัน ยังมีเวลา เราเลยปิดแจ้งเตือนแล้วไปจัดการเรื่องของตัวเอง1ชม. กลับมาข้อความมันเกือนจะ200แล้วอ่ะ คือมันเป็นข้อความที่คุยเล่นด้วย ส่งคอนแท็กร้านขายของ ว่าอันนี้น่าดี น่าเริส สีไหนสวย รุ่นไหนดี ฯลฯ เยอะมาก ซึ่งพอเราเห็นมันก็ทำให้เราโคตรเครียด อยากตายกว่าเดิม แล้วยิ่งตอนเช้าเรามีทำแลปเก็บตัวอย่างครั้งใหญ่กับเพื่อนกลุ่มวิจัย8โมง มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองมากๆเลยค่ะ

คือรู้สึกเหมือนเป็นโรคคิดมาก ย้ำคิดย้ำทำ วิตกกังวล เรื่องไหนที่เรามีความกังวล เราจะพูดซ้ำบ่อยมากๆ และคิดบ่อยมากๆ พอเจอเรื่องแบบนี้เข้าไปเราเลยรู้สึกเหนื่อยและท้อ รู้ว่าคนอื่นก็เหนื่อยหรืออาจจะเหนื่อยมากกว่า แต่สิ่งที่เราทำตอนนี้ เราเป็นอยู่ตอนนี้ มันทำให้เราอยากตายไปให้พ้นๆสักที มันเศร้า มันหงุดหงิด เสียใจ กังวล รำคาญ เป็นทุกอารมณ์เลย ไม่ชอบที่ไม่ได้มีเวลาของตัวเอง แล้วเรารู้สึกไม่ได้พักเลย แถมยังรู้สึกว่าคนรอบข้างเพิ่มความเครียดมาใส่เราทั้งๆที่จริงๆเขาอาจไม่ได้ทำ แต่เราคิดมากไปเอง บางทีก็คิดนะ หรือเราใส่ใจงานไม่มากพอ ทิ้งแชทเพื่อนตั้งเยอะ ทำไม่สนใจ ทั้งที่จริงๆเพื่อนก็คุยงาน แต่อีกใจก็บอกว่า จะดีมากถ้าช่วยคุยกันแต่เนื้อๆเลยได้มั้ย อย่าพิมพ์เยอะ คนตามอ่านมันเหนื่อยเวลาเจอแต่ข้อความที่ไม่เกี่ยวข้อง แล้วพอเห็นเพื่อนกระตือรือร้นในส่วนที่เรามองว่ามันยังไม่ได้รีบเร่ง มันรอได้ ยิ่งทำให้เรารู้สึก หงุดหงิด ทั้งๆที่จะวันหยุดสงกรานต์แล้วแท้ๆ ทำไมเราไม่มีวันหยุดบ้างเลย หนูเหนื่อย หนูเศร้า หนูโดดเดี่ยว หนูเจ็บอยู่คนเดียว โลกใบนี้ไม่รักกันบ้างเลย ทั้งทีกำลังจะโดนกักขังจากภาระงานแบบยาวนานและช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงหยุดสุดท้าย แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจกันบ้างเลย คิดไปมันก็เครียดเรื่อยๆจนรู้สึกอยากตายจริงๆค่ะ คนอื่นอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันทรมานคนแบบเรามากเลยนะ

สุดท้ายนี้ก็แค่อยากบอกว่า เหนื่อยมากเลย จริงๆนะคะ ถ้าการตายเป็นสิ่งสวยงามคงจะดี