คือเราเป็นคนที่ฟังคำพูดเเย่ๆที่คนอื่นพูดใส่เราไม่ได้เลยค่ะ ได้ยินทีไรน้ำตาไหลทุกที โดยเฉพาะครอบครัว เราทำเเทบทุกอย่างทีเราทำได้ เช่น ล้างจาน ถูบ้าน กวาดบ้าน ซักผ้า ตากผ้า เเขวนผ้า เก็บผ้า คือทำทุกอย่างที่ทำได้เเล้วอ่ะ เเต่ครอบครัวกลับบอกว่า เราไม่ทำอะไรเลย คือเราเสียใจมาก เเถมครอบครัวยังทำรายจิตใจเราอีก เช่น เราอาบน้ำตั้งเเต่เช้า เเต่พอตอนเย็นเเม่กลับไปบอกเพื่อนเราว่าเรายังไม่อาบน้ำ เเถมนั่งพูดคนเดียวอีก (ที่เรารู้เพราะเพื่อนเรามาบอก) เเถมยังโดนบูลลั่มาทั้งชีวิตอีก เช่นไอ้ผอม ไอ้เเห้ง กระดูกเดินได้ ไอ้เตี้ย กินลมเป็นอาหารหรอ เราโดนบูลลี่เเบบนี้ทุกครั้งจนไม่กล้าออกจากบ้าน ไม่มั่นใจในตัวเอง  เเละเรายังถูกมองข้ามในทุกเรื่องอีกด้วย เช่น ตอน 2 ทุ่มเราจะออกไปจากบ้าน กลับเข้ามาตอน 3 ทุ่ม คือไม่มีใครตามหาเราเลย เเต่เหตุผลที่เราออกไปเพราะไปชมวิวนะ (เราอายุ 12 ปี) เราไม่ชอบให้ใครเห็นน้ำตาของเรา เพราะกลัวเขาจะคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ วันนึงเราไปล้างจานเเต่เเม่กับพี่ชายกลับบ้านมาพอดี เเล้วเขาก็บอกเราว่าเราสร้างภาพ คือเราเหนื่อยมากก ฮือออ~ เเม้เราจะไประบายกับเพื่อนเเต่เพื่อนกลับขำ เห้อออ เราร้องไห้ติดต่อกับมา 1 เดือน ทุกวันเลย วันละ ไม่ต่ำกว่า 10 นาที เห้อออเหนื่อยยยยย