เคยคิดนะว่า การที่จู่ๆเรารู้สึกเคว้ง รู้สึกหมดหวัง รู้สึกนอยด์ ร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุ อาจจะเป็นฮอร์โมนประจำเดือน
เเต่มันไม่ใช่เลย มันคือเป็นความรู้สึกตัวเองจริงๆ เป็นคนที่ใช้ชีวิตมีความสุขนานๆไม่ค่อยได้เลย รู้สึกผิดหวังกับอะไรไม่รู้เต็มไปหมดจนร้องไห้เกือบทุกคืน
ตื่นมาใช้ชีวิตยังรู้สึกมีความกังวลเกือบตลอดเวลา รู้สึกว่าชีวิตมีเเต่เรื่องให้คิดทุกวัน พอมีความสุขก็ไม่เคยสุด หน้าคือเครียดทุกวัน พอได้ทุกข์คือความรู้สึกตึงสุด ๆ เคยร้องหนักๆถึงขั้นเอามีดมากรีดข้อมือจนเลือดออก กลับรู้สึกสะใจที่เลือดออกมา โดยไม่รู้สึกเจ็บเเต่อย่างใด
เหมือนสะใจที่ได้ทำมันสำเร็จยังไงไม่รู้ พอความรู้สึกคงที่หน่อย หลายครั้งมากกับความคิดอยากไปพบหมอให้มันจบๆเลยว่าเป็นอะไร เเต่พอมานั่งคิดอีกที คงอาจจะไม่ได้เป็นอะไร อาจจะคิดไปเอง เเค่อาจจะเครียดไปหน่อย สุดท้ายก็ไม่เคยได้ไป