เราอายุ 20 ปี เรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 มช ค่ะ เป็นเด็กตจด.มีบ้านที่ลำพูน ตอนนี้เรากลับมาอยู่บ้านที่ลำพูนได้อาทิตย์กว่าแล้ว อยู่คนเดียวค่ะแม่ไปอยู่บ้านพี่(ลูกพี่ลูกน้อง)เพราะมีปห. ทุกๆเย็นเราต้องไปกินข้าวบ้านพี่เพราะอยู่บ้านไม่มีอะไรให้ทำ

คือแม่เป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้วีนเลยค่ะ ไม่ค่อยเอาพี่เอาน้องด้วย ชอบพูดกูพูดคำหยาบใส่ลูก(อีเวรตะไล ) เราถามนิดหน่อยถามด้วยน้ำเสียงดีๆก็วีนใส่แล้วค่ะ

อย่างเช่นเมื่อวาน เราบอกให้แม่เบาเสียงโทรศัพท์หน่อยเปิดดังเกิน

แม่ก็พูดว่า "กูก็อยู่ของกูคนเดียวอยู่ของกูดีๆ จะมานี้ทำไมวะ ทำไมไม่อยู่บ้านไป ทำไมไม่รีบกลับไป!" ตะคอกใส่ พูดเสียงดัง คือเราผิดมากเลยหรอที่บอกแบบนั้น? ไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ เราเคยโทรไปถามเรื่องขึ้นรถไปในเมือง(เราเป็นเด็กตจว.เลยไม่รู้) แม่ก็บอก "ไม่รู้ไม่เคยไป กูบอกให้เตรียมตั้งแต่นานๆแล้วทำไมไม่รู้จักเตรียม" ซึ่งเหลือเวลา 4 วันก่อนที่เราจะขึ้นรถไปในเมืองคือไม่เข้าใจทำไมต้องมาพูดแบบนั้นเพราะเราถามดีๆแล้ว

ตอนนี้รู้สึกไม่อยากคุยกับแม่เลยค่ะ รู้สึกไม่อยากกลับบ้านที่นี้ด้วย กลับมาแล้วเหนื่อยใจ เสียสุขภาพจิตสุดๆ ทำไรให้ไม่พอใจก็วีนใส่โมโหใส่ใช้ถ้อยคำหยาบคาบใส่ลูก แม่ขัดเราทุกอย่างเลยค่ะ เราไปฝึกงานช่วงฝึกมันจะมีวันหยุดให้เราก็คุยกับพี่ว่าเดี๋ยวจะกลับมาหา แม่ก็ขัดขึ้นมา "ไม่ต้องกลับมา จะกลับมาทำไม"  

ตอนนี้ไม่อยากมีแม่แบบนี้มากเลยค่ะ เราเหนื่อยใจมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง อายเพื่อนอายแฟนมากเวลาพวกเขามาบ้าน แม่ก็จะด่าต่อหน้าบ้าง พูดนั้นนี้ให้เราดูแย่ในสายตาเพื่อนและแฟน แม่ชอบไล่ให้เรากลับไปอยู่เชียงใหม่ค่ะ เราไม่เคยคิดอยากกลับบมาเลย