ต้อให้ผมขอโทษแล้ว คุยกันแล้วผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

เรื่องมีอยู่ว่าแฟนผมเป็นคนขี้บ่นครับ แล้วบ่นซ้ำๆ คือผมอ่ะเข้าใจตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว แต่ก็ยังบ่นอีก ผมจะมีนิสัยที่ไม่ค่อยชอบขัดเวลาแฟนบ่นเท่าไร เพราะ กลัวแฟนน้อยใจคับ จะรอแฟนบ่นจนจบแล้วค่อยบอกว่า เข้าใจแล้ว โอเคๆ ประมาณนี้คับ พอวันนั้นผมเหนื่อยมากๆทั้งกายและใจ แล้วผมเหมือนถามแฟน แล้วแฟนตอบมาแล้ว ผมก็ไม่ได้ตอบกลับคับ แบบผมคงโฟกัสกับสิ่งนั้นอยู่ แล้วผมก็บ่นมาเล็กน้อยว่า ทำไมเป็นงี้น้า แบบประชดเล่นๆที่ผมทำอยู่ไรงี้ แล้วแฟนผมก็บ่นซ้ำๆๆ พูดซ้ำๆแล้วขึ้นเสียงใส่ผมเล็กน้อยคับ พอมันเหนื่อยทั้งกายใจอยู่แล้วมาเจอแฟนบ่นพูดอะไรซ้ำๆ เหมือนมันสะสมมานาน เพราะ บางครั้งแฟนก็บ่นในสิ่งที่ตัวเองผิดก็มี ถูกก็มี คับ แล้วผมไม่เคยโกรธแฟนเลย ทั้งๆที่หลายอย่างผมรุ้อยู่แล้ว(บางทีบ่นของแฟนผมก็บ่นแบบธรรมดาที่คนบ่นทั่วไป กับบ่นแบบพูดกลัวผมไม่รู้ว่าอันนี้ทำไงอันนั้นทำไง คือไร ไรงี้คับๆ) นั่นแหละคับแค่ผมไม่เคยพูดจะค่อนข้างโฟกัส แต่ผมก็ไม่เคยขัดเธอเลยว่า รู้แล้วพูดอีกทำไม ไรงี้ ทีนี้พอแหนผมบ่นๆ และผมเหนื่อยอยู่แล้วเลยเหวี่ยงใส่ทำตัวหงุดหงิด รำคาญแฟนไรงี้คับ พูดห้วนๆใส่แฟน แบบผมไม่เคยเป็นงี้แต่วันนั้นผมหงุดหงิดจริง ทั้งร้อนทั้งอะไร แฟนก็เลยเงียบไม่คุยด้วย ก็หันไปคุยกับคนอื่นแทนคับ พอผมกับแฟนกลับมาที่หอ ผมก็รู้สึกผิดคับ แต่ยังเคืองๆ ผมก็เลยขอโทษคับ แฟนผมก็ตอบแค่อืมๆ เลยพาไปเลี้ยงข้าว ก็หายคับ แต่กลับมาผมก็คุยแบบจริงจัง แฟนก็เปิดใจมากขึ้นครับ แต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี เพราะ แฟนผมพูดว่า เธอนี่ก็ขี้วีนเหมือนกันเนาะ คำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยคับ อาจเป็นเพราะ เธออาจจะไม่รู้ว่าเบื้องหลังที่เรายิ้มที่เราหัวเราะ ความจริง คืออยากให้เธอมีความสุขมากที่สุดเวลาอยู่กับเรา แต่เบื้องหลังคือผมเหนื่อย ผมทั้งเรียนทั้งทำงาน ไหนจะเพื่อนๆผมที่Toxic ผมโดนอะไรมาบ้างอาจจะไม่รู้ แต่นั่นแหละคับ ผมอยากให้เธอสบายใจที่จะอยู่กับผมที่สุดคับ

ผมควรจัดการกับความรู้สึก สถานการ์ณยังไงดีครับ