กระทู้นี้ค่อนข้างยาวนะคะ

เราเลี้ยงนกแก้วซันคอนัวร์อยู่ 1 ตัวค่ะ ชื่อว่าชิเอน น้องอายุ 3 ขวบ น้องป่วยค่ะพาไปหาหมอที่รพ.ส. เขาบอกว่าน้องไตบวม ปอดกับลำไส้อักเสบ อากาศร้อนจนทำให้ภูมิคุ้มกันน้องต่ำลง

   น้องนิสัยเหมือนซันทั่วไปค่ะ ดื้อ ซน เถียงเก่ง แต่วันที่เรารู้ว่าน้องป่วยคือการที่น้องไม่ร่าเริงนอนทั้งวัน เราพามานอนที่ห้องนอนด้วยกันตามปกติ น้องก็นอนแล้วก็พยายามหาที่นอนที่ใกล้เราที่สุดโดยการมานอนบนหมอนติดกับแก้มของเรา นอนทั้งวันเลยค่ะแล้วก็ไม่ค่อยส่งเสียงร้อง

เรากับแม่จึงตัดสินใจรีบพาน้องไปรพ.ส.ค่ะ ตอนนั้นคือรู้แล้วว่าไม่ปกติแน่ๆเลยรีบสุดชีวิต อยู่บนรถน้องก็พยายามมาหาเราไม่ยอมห่างจากเราเลยค่ะ พอมาถึงเราต้องให้น้องอยู่ในกรงให้หมอมาตรวจ พอตรวจเสร็จหมอมาเรียกเราอธิบายอาการ แล้วบอกว่าที่น้องนอนขดเป็นเพราะน้องปวดท้องมาก น้องไม่ยอมแสดงอาการเวลาอยู่ต่อหน้าเรา ในระหว่างที่เราฟังหมอแล้วน้องอยู่ในกรง น้องพยายามเดินมาหาเราค่ะพยายามมาอ้อน พยายามปีนกรงเพื่อมาคุยมาส่งเสียงเบาๆเพื่อเรียกเราแล้วก็กลับไปที่พื้นเพราะทนปวดไม่ไหว ตอนนั้นคือเราร้องไห้ค่ะ

หมอให้น้องแอดมิด 3 วันเพื่อดูรักษาและดูอาการอย่างใกล้ชิด วันนั้นเรากลับบ้านร้องไห้นอนไม่หลับ วันต่อมาเราไปเยี่ยมน้องหมอบอกน้องดีขึ้นนิดนึงขับถ่ายดูดีขึ้น แล้วก็เหมือนเดิมค่ะน้องพยายามปีนกรงขึ้นมาเพื่อมาหาเราทั้งๆที่ตาจะปิดแรงก็ไม่มี

พอหมดเวลาเยี่ยมแล้วเราก็กลับบ้านค่ะ คุยกับแม่ไว้ว่า ถ้าน้องดีขึ้นไปรับน้องกลับมา เราจะป้อนยา ไม่ไปไหน จะดูแลจนกว่าน้องจะหาย เราทำได้ทุกอย่างขอแค่น้องอยู่กับเรา

เราตื่นมาช่วง 8 โมงเช้าค่ะ พึ่งมาเห็นแชท คุณหมอแจ้งเรามาตอนตี 3 ว่าน้องอาการไม่ค่อยดี ไม่มีแรงเลย ข้าวก็ไม่ค่อยทาน ตอนนี้หมอให้อยู่ในตู้ออกซิเจนแล้ว เราลนมากค่ะจากง่วงๆเราตื่นทันที เราถามหมอว่าตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย ทานข้าวรึเปล่า พยายามท่องในใจขอให้น้องรอดปลอดภัย แต่ตอนเกือบ 8 โมงครึ่ง หมอทักมาค่ะว่า "น้องไม่ไหวนะคะ น้องจากไปแล้วนะคะ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาค่ะ หมอเสียใจด้วยนะคะ"
ตอนนั้นเราระเบิดโฮออกมาเลยค่ะ

ไปรับศพน้องกลับมาที่บ้านเรากอดน้องไว้ตลอดทาง แวะพาน้องไปทำสังฆทานแล้วพากลับมาฝังที่บ้าน

เราร้องไห้หนักที่สุดที่เคยร้องมาเลย อยู่ที่บ้านมองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำเข้ามาในหัววนไปวนมา ทุกที่ในบ้านมีน้องในความทรงจำเต็มไปหมดเลยค่ะ เราได้แต่ดูรูปน้อง เก็บขนน้องที่น้องเคยผลัดไว้ ดูกรงน้อง ผ้าที่น้องเคยกัดจนขาดจนเกือบโดนดุตอนนี้กลายเป็นของดูต่างหน้า เราฟุ้งซ่านไปหมดเลยค่ะ เรานอนไม่หลับ ไม่ค่อยอยากทานข้าว เราคิดถึงน้องมาก อยากได้ยินเสียง อยากมีน้องมารับหน้าบ้านทุกวันเหมือนเดิม ไม่เป็นอันทำอะไรเลย แค่เห็นอะไรที่มีความทรงจำเกี่ยวกับน้องเราก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ภาพมันผุดขึ้นมาไม่หยุดเลย เราควรไปปรึกษาแพทย์มั้ยคะหรือมันต้องใช้เวลาเยียวยา

ปล.น้องเสียวันที่ 08/04/2567 วันที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาค่ะ