เราเป็นคนๆหนึ่งที่ไม่ว่าใครจะระบาย เล่าเรื่องในอนาคต ความฝัน สิ่งที่เจอในชีวิตประจำวัน นินทาคน หรือพูดอะไรสักอย่าง เราพร้อมรับฟังอย่างตั้งใจเสมอไม่ว่าตอนนั้นเราทำอะไรอยู่เราก็จะหยุดเพื่อที่จะรับฟัง เพราะต้องการระบายสิ่งที่อยู่ในสมอง ต้องการคนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆเพื่อรับฟัง แต่เราก็ไม่ได้ออกความคิดเห็น
ไม่ได้เล่าให้ใครฟังต่อ ไม่ได้ให้คำปรึกษา(ถ้าไม่ได้บอกถึงบอกก็ให้ไม่ได้อยู่ดี555เน้นให้กำลังใจมากกว่า)เพราะเป็นคนพูดไม่เก่ง+ประสบการณ์ชีวิตไม่ได้เยอะขนาดนั้น แล้วก็ถ้าเป็นเรื่องเศร้าบางทีก็อินจัดร้องไห้ตามด้วย   แต่พอเป็นเราที่เป็นคนเล่าบ้างกลายเป็นเรื่องไร้สาระซะงั้น บางคนก็แสดงออกทางสีหน้าเลยว่ารำคาญ บางคนเราเล่าได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งก็พูดตัดสินเลยว่ามันไม่ดีไม่ใช่
เคยรวบรวมความกล้าเล่าเรื่องอนาคตให้คนในครอบครัวฟังว่าถ้า 35ปี 40 ปีแล้วยังไม่แต่งงานมีลูกจะรับเด็กมาเลี้ยง(รู้สึกว่าแก่เกินที่จะมีลูกถ้ามีก็ค่อนข้างเสี่ยง) กลายเป็นว่าถูกด่าเลยว่าบ้าหรอ แก่ไปใครจะเลี้ยง? จะไปเอาลูกใครที่ไหนมาเลี้ยงมันไม่ดีเท่าสายเลือดตัวเองหรอก
ยังไงเกิดเป็นคนก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวไม่งั้นเสียชาติเกิด เราก็ไม่ได้เล่าต่อได้แต่เงียบแล้วก็เดินหนี ตอนนั้นมันรู้สึกว่า ความเชื่อใจมันหายไปหมดเลย  นอยมาก  หรือแม้แต่เพื่อนสนิทที่เราเคยเล่าให้ฟังว่าอยากเป็นทนายพอเป็นทนายได้แล้วทำงานอัพเลเวลไปเรื่อยๆจะสอบเป็นผู้พิพาทษาให้ได้ เพื่อนมันก็บอกว่าฝันสูงเกิน คิดเกินตัวไปแล้ว(ตอนนี้ก็เลิกอยากเป็นละไม่ใช่เพราะเพื่อนเป็นเพราะมีเป้าหมายใหม่ที่น่าสนใจมากกว่า ณ ตอนนั้น) ทำให้เราเป็นคนที่มีอะไรในใจทุกข์ เศร้าใจ มีความสุข มีส่วนช่วย ก็จะเก็บไว้ในใจไม่ก็โพสในแอคหลุมมันทำให้รู้สึกสบายใจในใจลึกๆคิดว่าถ้ามีคนรับฟังเราอย่างจริงใจ ไม่ตัดสิน รับฟังก็พอ