ก่อนอื่นขอท้าวความก่อนนะคะ คือพ่อแม่แยกทางกันตอนหนูอยู่ม.3แล้วหนูเป็นพี่คนโตซึ่งตอนเขาอยู่ด้วยกันหนูไม่เคยรับรู้ปัญหาอะไรเลยไม่รู้เหตุผลที่เขาเลิกกันด้วยซ้ำ แต่พอขึ้นปวช.1-2เริ่มรับรู้มาบ้างแล้วว่าสาเหตุที่เลิกกันเพราะอะไร หลังจากที่เขาแยกทางกันหนูไม่เคยขอเงินหรือขอความช่วยเหลือจากเขาเลยออกไปอยู่หอทำงาน+กู้กยส.ส่งตัวเองเรียนจนจบ พอจบมาก็ทำงานอยู่ไทยสักพักแล้วทำเรื่องมาทำงานต่างประเทศซึ่งพอมาอยู่ต่างประเทศแล้วเงินเดือนได้แค่2หมื่นนิดๆแทบจะไม่พอเลย ค่าอยู่ค่ากิน แล้วต้องส่งเงินให้ที่บ้านส่งน้องเรียน ตั้งแต่เดือนแรกที่มาหนูส่งให้แม่ทุกเดือน เดือนละ5000-15000แล้วแต่เดือน เดือนไหนเงินไม่พอเขาก็จะโทรมาบอกว่าต้องจ่ายค่านั้นนี่ไม่พอนะหนูก็ต้องโอนไปเพิ่ม (ซึ่งน้าสาวก็จะโอนให้แม่ทุกเดจนือนรวมๆกันสองคนก็เดือนละ3-4หมื่น) จนเดือน3ของปี2567หนูได้ตันสินใจจะกลับไทยเพื่อจะกลับไปทำธุรกิจกับเพื่อนแล้วได้มีการโทรไปบอกทางบ้านว่าจะไม่โอนเงินให้แล้ว แต่คำตอบที่ได้คือตะคอกกลับมาว่าต่อไปนี้ก็อย่ามาเผาผีกันถ้าแม่ตายก็จะเอาน้องไปด้วย น้องก็ไม่ต้องเรียนแล้ว เดี๋ยวแม่จะบอกน้องเองว่าไม่ต้องไปรบกวนพี่ไม่ต้องทักหาไม่ต้องติดต่อ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็โดนทางฝั่งพ่อตัดขาดเพราะไม่ได้ส่งเงินให้เขาเหมือนกัน (แม่ก็มีงานทำนะแต่พูดเหมือนตัวเองไม่มีเงินไม่มีงาน) หนูอายุ20ยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตได้เที่ยวเหมือนเพื่อนๆวัยเดียวกันเลยค่ะคิดอยู่ทุกวันว่าจะทำไงให้หาเงินได้เยอะๆ หนูควรทำไง? #ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน