คือตอนนั้นเราจบป.6แล้วเพื่อนเราย้ายไปเรียนต่อม.1ที่อื่นหมดเลยแต่เราต่อที่เดิม พอเปิดเทอมเราได้เจอเพื่อนคนึงเป็นเพื่อนร่วมห้องตอนประถมที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เขาดูไม่มีพิษมีภัยต่อใึครแต่ไม่ค่อยมีใครคบแล้วก็ชอบโดนบลูลี่เราก็ไม่รู้เพราะอะไร ด้วยความที่เราไม่มีเพื่อนเราก็เลยไปสนิทกัยเขา ตอนม.1ก็ไม่มีอะไร แต่พอม.2เขาเริ่มบลูลี่ฟันเรา ทั้งที่ฟันเขาแย่กว่าเราอีก นางซื้อโทรศัพย์ใหม่นางก็เอามาอวดเราพยายามกดเราให้ต่ำทั้งพูดพยายามหักหน้า แล้วจุดที่เราเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีคือเขาบลูลี่การแต่งตัวตัวของเราคือวันนั้นนางชวนเราไปห้างๆนึงเราใส่กางเกงยีนเสื้อยืด นางบอกว่าเราแต่งตัวเชยมากไม่อยากเดินด้วยตอนนั้นเราอยากร้องไห้มากเราไม่เคยโดนว่าแบบนี้เลย แล้วมีอีกวันนึงวันนั้นคุณครูนัดให้เราไปฉีดยาด้วยความที่เราสะเพร่าตื่นสายเรารีบมากวันนั้นเราปล่อยผมไป คำแรกที่นางพูดคือ อะไรอ่ะ ทุเรศมากปล่อยผมมาเนี่ยนะ เราดาวน์มากค่ะเราคิดตลอดว่าเมื่อไหร่เราจะเรียนจบจากที่นี่เราไม่อยากคบนางต่อแล้ว ท้อมากเปิดเทอมก็ต้องเจอนางอีก บางทีก็อยากร้องไห้แต่ก็ไม่อยากรู้สึกอ่อนแอ