คืองี้นะคะ คือแม่เราเขามีลูก4คน เราเป็นลูกคนที่3 สพี่ทั้งสองและน้องคนละพ่อกับเราค่ะ เราถูกเลี้ยงมาแบบเหมือนคนใช้คนหนึ่งของครอบครัว แรกๆเราก็แค่น้อยใจที่แม่ไม่ได้เลี้ยงเราดีเท่าพี่น้องคนอื่น แต่ก็คิดว่าเพราะเขาไว้ใจเรา เลยใช้งานเราหนักแค่นั้น แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเราก็รู้สึกว่ามันมากเกินไป อะไรๆที่พี่น้องคนอื่นได้เราไม่เคยได้ ทั้งคำพูดและการกระทำมันต่างกันจริงๆ เขาเรียกลูกคนอื่นไว่าลูกว่าหนู แต่กับเราไม่ชื่อเฉยๆ ก็มีEตลอด ไม่ใช้คำว่าแม่ถ้าไม่จำเป็น เพราะส่วนใหญ่จะกูกับเราตลอด ไหนจะเรื่องความปลอดภัยของเราที่เขาไม่เคยจะคำนึงถึง เขาชอบเปลี่ยนแฟนบ่อยๆ แฟนเขาทุกคนจะด่าจะว่าเราตลอด ซึงพอเขามีแฟนเขาก็จะห่วงแค่แฟนเขา เขาจะบอกให้เราเชื่อฟัง ถ้าวันไหนเขาทะเลาะกัน แม่เราจะโทษว่าเป็นความผิดเรา แล้วก็มีครั้งนึงที่แฟนเขาชอบมาจับตัวเรา เราก็บอกแม่เรานะ แต่แม่เราบอกเขาก็แค่หยอก แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เราก๋ปล่อยผ่าน แต่นับวันเรายิ่งโต งานใช้งานก็จะเริ่มหนักขึ้นไป จากแค่งานบ้านที่ทำทุกอย่าง ก็เริ่มให้เราไปทำงานรับจ้างซึ่งเราเป็นคนที่ร่างกายไม่แข็งแรง มีอาการเหนื่อยง่าย คล้ายๆหอบ  พอทุกครั้งที่ทำเราจะรู้สึกจะวูบตลอดเวลา จนไม่อยากจะไปทำ เขาเก๋บอกว่าเราขก. ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเราไม่ได้มีกำลังพอจะทำงานหนักๆแบบนั้น เพราะงั้นเราจึงโดนจำกัดค่าใช้จ่าย เราได้แค่ค่าขนมไปโรงเรียนวีนละ60-70บาท และพอเสาร์อาทิตย์เราจะไม่ได้เงินใดๆ และไม่มีสิทธิ์อยากได้อะไร ไม่มีสิทธิ์อยากใช้ครีมบำรุง ไม่มีสิทธิ์อยากแต่งหน้าหรือใส่เสื้อผ้าที่ชอบ เพราะเขาจะไม่ซื้อให้ เราจึงต้องเก็บเอาจากค่าขนม ที่เราต้องจ่ายทั้งค่าข้าวค่าน้ำเวลาไปเรียน แต่พอเราเริ่มเก็บเงินได้บ้างเขาก็จะเริ่มขอ และน้องเรานั้นก็มักมาขอเราตลอด ถึงขั้นที่ว่าเขาจะพูดว่าตัวตัวเองก็มีก็เอาไปโรงเรียนเลยซิ  แม่จะให้เราจ่ายค่าขนมตัวเองและของน้อง เราจึงไม่โอกาสได้มีเงินเก็บเพราะต้องใช้จ่ายกับน้องตลอด และนี้ยังแค่ส่วนหนึ่งนะคะ เราไม่แน่ใจว่าเขามีอคติกับเรากรือแค่เขาลืมไปแล้วว่าเราก็ลูกคนหนึ่ง