สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กอายุ 12 ปีนี้ 13 ครับ ชื่อเหนือ เป็นโรคซึมเศร้า(ผ่านการตรวจสอบจากหมอ 100%)แต่ก็ไม่ได้หนักมาก ผมเป็นนักกีฬาฟุตบอลครับ ครอบครัวแตกแยกกัน พ่อแม่ผมหย่ากันครับ ก่อนพ่อแม่ผมหย่ากันผมก็ไม่มีความสุขแล้ว พ่อแม่แทบจะไม่พูดคุยดีๆกับผมเลยตั่งแต่ผมอายุ 5 ขวบจนถึงทุกวันนี้ และแม่ก็มักจะตบหน้าผม ปีนึงอย่างน้อย 15 ครั้ง พ่อก็ทำร้ายร่างกายผมครับ แต่ส่วนใหญ่พ่อกับแม่ก็จะทำร่ายจิตใจผม (จนผมเป็นโรคซึมเศร้า) เวลาผมอธิบาย ผมพูดดีๆกับพ่อแม่ เขาไม่เคยฟังผม ขัดทุกคำพูดของผม แล้วมาด่าผม หลังจากนั้นก็บอกว่าผมเถียงเสมอ ผมพูดแล้วพูดอีก บอกแล้วบอกอีก พูดยังไงบอกยังไง ผมก็ยังเป็นฝ่ายผิดเสมอ ผมเริ่มเล่นบอลตั้งแต่ 7 ขวบครับ ตอนผมเล่นบอลแรกๆ ผมโดนด่า โดนว่าทุกวัน ผมร้องไห้ทุกวัน ผมรู้สึกไม่มีความสุขเลย ผมก็อยากเป็นนักฟุตบอลอาชีพที่เก่งนะครับ แต่ผมก็คิดที่จะเลิกเล่นหลายครั้ง อาจเกิดจากความเครียดของผมและความกดดันของพ่อแม่ครับ และตอนนั้นผมก็อ่อนแอ ไม่แข็งแรง ถึงผมจะสู้ พ่อแม่ก็ว่าผมอยู่ดี ตั่งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมก็ยังสู้ ยังเล่นบอลอยู่ ผมพยายามยิ้มสู้เสมอ เวลาที่พ่อแม่ด่าผม พ่อแม่ก็ให้กำลังใจผมนะครับ แต่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้เต็มใจเลย เหมือนทำให้ผมรู้เฉยๆว่าพ่อแม่ยังอยู่ แต่น้ำเสียง หน้าตา คำพูด มันดูไม่เต็มใจครับ ผมก็พยายามยิ้มและขอบคุณ แต่ก็ยังด่ายังว่าผมอยู่ดี หลังๆ 2ปีที่ผ่านมา พ่อแม่ก็ดีขึ้นครับ มีเล่นกับผม มีคุยกับผมดีๆบ้าง แต่ผมก็ไม่อยากคุยกับเขาหรอกครับ แต่เขาเลี้ยงดูผมมา ผมก็ต้องทำดีกับเขา ผมพยายามคิดแบบนั้นครับ แต่ตอนนี้ผมมีความคิดในใจไปร้อยคำที่อยากพูดกับเขา แต่ผมรู้ว่ายังไงผมพูดอะไรไปผมก็ผิดอยู่ดี ยังไงเขาก็ไม่ฟังผม ตอนเขาเล่นกับผม ผมอยากบอกสุดๆว่า ตอนที่ผมมีความสุข มีรอยยิ้ม ทำไมไม่เล่นด้วย ทิ้งผมให้อยู่คนเดียว ผมก็อยากบอกเขาอีกว่า ผมไม่เล่นด้วยแล้ว ผมเหมือนมีปีศาจในใจ ที่คอยชี้นำทางที่ผมต้องทำและต้องไป ทางนั้นกว้างไกล และไปต่อได้เสมอ แต่ทางที่พ่อแม่ผมบอกก็คือทางที่เขาสร้าง เป็นทางที่แคบ ได้ไปยังไงก็เหมือนกลับมาที่เดิม มองดูดีๆ ทางๆนี้ก็เหมือนเป็นทางที่เป็นวงกลม ไปต่อไม่ได้ ต้องออกมาแล้วไปทางอื่น ผมจึงเลือกทำตามทางของตนเอง ตามปีศาจในใจผม ผมก็เลือกที่จะปฏิเสธพ่อแม่บ่อยครั้ง ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ทำให้ผมเป็นคนพัฒนาช้า ถ้าผมไม่ไปฝึกซ้อมคนเดียว อ่านหนังสือคนเดียว ผมก็คงไม่พัฒนา ถึงผมจะชีวิตมีแต่ความเศร้าแบบนี้ ผมก็ยังมีแฟนอยู่ครับ แฟนผมกับพี่น้องของแฟน และพ่อแม่ของแฟนผม ดีกับผมมาก ผมอยากจะย้ายไปอยู่กับเขาเลย แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมมีความสุขมาก เวลาได้อยู่กับแฟนและครอบครัวของเขา เหมือนอยู่อีกโลกนึงเลย แต่ตอนผมกลับมาอยู่กับพ่อแม่ผม มันต่างออกไปเลยครับ ในทุกๆวันที่ผมอยู่กับพ่อแม่ของผม ผมรู้สึกเหนื่อย ไม่มีความสุข กดดัน น่าเบื่อ ไม่อยากและไม่กล้าทำอะไร ผมควรทำยังไงดีครับ ที่จะทำให้ผมมีความสุขมากกว่านี้ หรือผมผิดเอง