ความรู้สึกที่คุณเจออยู่ คือความรู้สึกที่เหมือนเป็นเราเจออยู่ทุกตอนตลอดเวลาที่เรา ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่กับสามีเราเลยค่ะ  
ทุกอย่างมีค่าและความสำคัญสำหรับเขาหมด ยกเว้นแค่เรา ที่ไม่มีค่า แต่มีแค่ความจำเป็นบางเวลาเท่านั้น ในสายตาเขาเราเหมือนอากาศธาตุ ที่ล่องลอยอยู่ใกล้เขา  เวลาที่เขาสนใจอยู่กับเรื่องของเขา ต่อให้เราพูดสนทนา อะไรออกไป อย่าคิดหวัง จะมีคำพูดใดตอบกลับมา เราอยู่กับความน้อยใจความโดดเดี่ยวกับใจที่ท้อ มาตลอด ความรู้สึก ที่จะมาจากเขาจริงๆแทบไม่มี แม้ในเวลาที่เราท้อหรือเจอปัญหา รึมีเรื่องราวอะไร ในชีวิตทีต้องการกำลังใจรึแค่คนที่นั่งเฉยๆ แต่รับรู้ได้ว่าเขาไม่ทิ้งขว้างความรู้สึก ก้หาไม่เจอ ปล่อยเราล่องลอย
กับความเจ็บปวดคนเดียว คำว่ารอ เหมือนเป็นชื่อจริง มีนามสกุลเป็นน้ำตา มันเป็นแบบนี้มานาน แต่เราเองก็ไม่เคยคิดอยากออกไปจากชีวิตเขา เพราะเรายังรักและคิดว่าใจเรายังไหวยุ  บางทีการเจ็บปวด มันอาจหมดไป ถ้าเราเลือกเดินออกมา แต่เราเองก้ไม่เคยเลือกแบบนั้น กลับเป็นเขา ที่เอะอะหนีหาย เอะอะปิดเครื่องปิดเสียงดองแชทไว้ เราเองก้ไม่รู้เลยว่าผ่านความรู้สึกแบบนี้มาได้ยังไงในแต่ละวัน  ยิ้มเหรอ แต่ในใจน้ำตาเอ่อจนล้น มันจุกแบบที่เราพูดออกมาให้เขารับรู้ความในใจของเราบ้าง แต่ผลลัพธ์คือ ก้เรื่องของสิ
ไม่ใช่ตัวกุมันเจ็บยิางกว่าการไม่พูดออกไป  ความใส่ใจต้องคอยสะกิดบอก ความห่วงใยแทบหาไม่เจอ ความหวังที่มี แทบไม่ต้องหวัง  มันใช้ชีวิตกันมาแบบนี้ นานแค่ไหน กี่ปีผ่านไป ทุกอย่างยิ่งหมดเวลาในตัวของมัน เราเองกินข้าวต่างน้ำตาทุกวัน วันไหนท้อก้ทำได้แค่มองข้ามความเจ็บปวด แล้วประคับประคองครอบครัวให้ได้มีกัน พร้อมกับหน้าที่ความเป็นเมีย ที่แบกแม้กระทั่งความน้อยใจไว้ ซึ่งพูดออกไปไม่ได้ด้วยนะ กลายเป็นเราผิดทันที คือต้องใช้ชีวิตแบบ อยู่กับตัวเอง ตัวเองเท่านั้นที่เป็นกำลังใจ ต่อให้มีสามี ออก้แค่คนที่เหนเราแค่หม้อหุงข้าว กับฟองน้ำล้างจานเท่านั้น คงไม่มีใครเจอความเจ็บปวดแบบนี้ เลยใช่มั้ยค่ะ