ไม่เคยรู้สึกแย่กับตัวเองขนาดนี้มาก่อนเลย รู้สึกเหมือนตัวเองโครตไร้ค่า ไร้ตัวตน ทำไมเวลาจะพูดอะไรถึงไม่สนใจความรู้สึกกันเลยนะ หรือเเค่เป็นเพราะว่าเราไม่สวยหรอถึงโดนเเบบนี้ ไม่พอใจนั้นละ เเต่น้อยใจมากกว่า เเต่จะทำอะไรได้ละ ในเมื่อทุกๆคนดันเป็นผู้ใหญ่กันหมด เเย่มากเลยนะ เเย่สุดๆเลยด้วย
"รู้ไหมว่าตอนนี้เธอกำลังทำตัวเป็นศูนย์กลางของโลก"
"ตอนนี้เธอทำให้พวกพี่รู้สึกอึดอัด"
"เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่งหรอก สนใจเเค่ตรงนั้นไปสิ ทำให้เหมือนเครื่องจักรอะ"
"อยากเจ็บตัวไหม?"
"มองแบบนี้เดี๋ยวต่อยตาแตก"
เเค่ไม่ค่อยชอบพูดนี่ผิดด้วยหรอ มันเป็นปัญหามากขนาดนั้นเลยใช่ไหม รู้ไหมว่าทุกอยากที่เเสดงออกไปก็เพราะพวกพี่เป็นคนทำนั้นละ ทำงานด้วยกันแท้ๆทำไมสุดท้ายคนที่ผิดคือเราคนเดียวละ อยู่แผนกเดียวกันนะ ทำไมถึงต้องบอกให้ไปที่อื่นด้วย นั้นมันงานแผนกไหม ถ้าพวกพี่ช่วยงานเราเต็มที่เหมือนที่ช่วยงานแผนกอื่นจะไม่อะไรเลย ทั้งๆที่รู้ว่างานแผนกตัวเองก็มี ทำไมถึงต้องไปช่วยแผนกอื่นแล้วทิ้งให้เราคนเดียวละ แล้วพอมันผิดพลาดขึ้นมาเราผิดหรอ  โดนห้ามไม่ให้ทำนู้น ทำนี่ เเต่ทำไมอีกคนถึงทำได้ละ
ทำไมถึงไม่ช่วยพี่เขาละ เข้ามาตอนเสร็จเเล้วมาตัดสินกันนี่นะ ทั้งๆที่พี่คนนั้นเข้ามาตอนที่เราทำทุกอย่างเกือบหมดแล้ว
มันไม่ใช่เเค่ครั้งเดียวนะ มันหลายครั้งมากๆเลย แล้วแบบนี้เราใครมันจะทนไม่พอใจได้ละ