สวัสดีค่ะ เราอายุ 28 ปี เรากับสามีแต่งงานกันมา 3 ปีแล้ว มีลูกด้วยกัน 1 คน ต้องเกริ่นก่อนว่าเรากับสามีอยู่ด้วยกันมาโดยที่พื้นฐานเราไม่ได้เกิดจากความรักเลย ความรู้สึกมันคล้ายกับพี่น้องมากกว่า สามีเราอายุ 41 ปีค่ะ เราทำงานอยู่กับเขามาเกือบ 10 ปี จนวันนึงที่เค้ามาขอเราให้เราอยู่ข้างกายเขาได้ไหม ต่างคนก็ต่างเคยมีภรรยา-มีสามีมาแล้ว เราเลยตอบตกลงและบอกว่าเราจะอยู่ข้างคุณจนกว่าคุณจะได้ดี จากนั้นเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมตามปกติที่เราเคยเจอหน้ากัน ไม่มีจีบ ไม่มีหวาน เพราะเราเป็นคนบ้างานทั้งสองคน จนวันนึงเราได้มีลูก ความรู้สึกของเราที่เป็นเมีย ก็ไม่ได้ต่างจากเดิมเลย เราก็สู้ชีวิต ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขามาตลอดทาง พอหลังจากที่มีลูก เหมือนเราจะได้เห็นมุมของสามี ที่เราไม่เคยเห็น คือชอบให้ ชอบช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว จนตัวเองเดือดร้อน เราก็คอยเตือน คอยช่วยเหลือตลอด ทั้งซัพพอร์ตเรื่องเงินและทุกอย่างเลย เรายอมสร้างหนี้เพื่อให้สามีมีเงินต่อกิจการ เราทำธุรกิจขายก๋วยเตี๋ยวค่ะ และทำออเดอร์ส่งให้กับโรงงานต่างๆ สามีเป็นคนบ้ายอ ชอบให้ทั้งๆ ที่ก็ไม่มีจะแดก เราก็คอยเตือนคอยพูดมาเสมอ ก็มีอ่อนลงบ้าง แต่บางทีก็มีเรื่องแบบชอบช่วยเหลือคนแบบไม่คิด บางทีเราก็มาคำนวณความรู้สึกตัวเองอยู่นะว่าเราอยู่กับเขาเพราะอะไร เพราะรักเขา หรือเพราะว่าสงสาร ที่เห็นเขาตัวคนเดียว และถูกคนอื่นกระทำ มันคงเป็นเวรกรรมแหละฉันว่า ฉันก็มีลูกแล้ว ฉันจะเดินออกไปจากเขาฉันก็ทำไม่ได้ทฉะนสงสารลูก และสงสารเขา แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขามันแค่ความน่าสงสาร เรานอนด้วยกัน มีอะไรกัน ฉัรไม่เคยมีความรู้สึกใหม่ๆ เกิดขึ้นเลย บางทีฉันกลัวด้วยซ้ำ ฉันอยากจะต่างคนต่างอยู่ แต่ฉันสงสารลูก ลูกฉันยังเล็ก ฉันทำได้แต่แสร้งแกล้งทำต่อหน้าลูก ฉันคิดว่าฉันต้องอดทนต่อสิ่งที่ฉันเลือก ฉันได้แต่โมโหตัวเอง ฉันไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม ฮันอยสกพูดกับใครสักคนที่รับฟังฉัน ขอกำลังใจหน่อยนะเพื่อน ขอบคุณมาก